«حسین معدنی جاودانه شد» این تیتر را شاید بچه های سایت فدراسیون والیبال چند هفته ای بود آماده داشتند. از همان روزی که خبر ابتدلایش به اوده بدخیم سرطانی پانکراس را شنیدند. توده ای که با جراجی ابتدایی بدخیمتر شد و راه تنفسش را هم بست. حسین 43 ساله که بیش از 3 دهه عمر کوتاهش را در ورزش حرفه ای گذرانده بود هم با تمام چالاکی بدن حریف این بیماری نشد. مثل حجازی و مثل بابک معصومی جالا ورزشی ها قلب شان می تپد برای غلامحسین مظلومی و جواد رفوگر که با این درد بزرگ پنجه در پنجه انداخته اند. سرطان و سونامی اش خیلی زودتر از آنچه پزشکان پیش بینی کرده بودند از راه رسیده. راه تنفس را بر ورزشکاران که مقاوم ترین بدن ها را میان همه مردم کشور دارند بسته . خطر در کمین نشسته خطری که 2 سال قبل معصومه ابتکار رئیس فعلی سازمان محیط زیست و عضو وثت شورای شهر تهران درباره اش هشدار داده بود. درباره بنزین های آلوده و درباره پارازیت ها. دو بحرانی که هنوز در کمینند و می توانند باز قربانی بگیرند. حقیقتی که بعدتر در نتایج آزمایشگاهی و علمی انجام گرفته از سوی دولت جدید هم تائید شدند.

حسین رفت و شاید در این سال ها خیلی های دیگر هم به سان او اما بی صدا رفته باشند . شاید خیلی های دیگر هم در مرز ابتلا باشند. گشتن درباره مقصر و دادگاهی کردنش هم دردی دوا نمی کند اما کاش اراده ای باشد از دل دولت برای حل این بحران. برای پایان دادن به بحران بنزین ها و جایگزین کردن راهکاری فرهنگی به جای نشر پارازیت ها . وعده ای که عالی ترین مرد اجرایی کشور وعده داده برایش تلاش کند . این امید ما مردمی است که چشم به او داریم. تا شاید سرطان اینچنین ناگهان و به ناحق کودکان ، پدران ، برادران یا خواهران مان را به ناحق اسیر نکند .