این کارگردان در گفتگو با ایسنا از شرایط اجرای نمایش در دوران کرونا می‌گوید؛ از تاثیر سویه اُمیکرون بر استقبال تماشاگران و از علاقه وافرش برای اجرا نمایشنامه‌های محمد چرم‌شیر.

او که نمایش خود را برای اجرا در جشنواره تئاتر فجر پیشنهاد کرده است، توضیح می‌دهد: با اینکه اجرای ما پذیرفته نشد، نه ناراحتیم و نه معترض و به سلیقه و نظر هیات انتخاب جشنواره احترام می‌گذاریم. ما کار خودمان را انجام می‌دهیم و ایمان داریم کاری شریف روی صحنه برده‌ایم که حرف روز جامعه ما و دغدغه نسل جوان را بازگو می‌کند.

غفاری که سال 83 به مدت یک شب این نمایشنامه را اجرا کرده است، حالا خوشحال است که بعد از این همه سال بار دیگر آن را در قالب اجرای عمومی روی صحنه آورده.

او هرچند نمایشنامه‌هایی از نویسندگان گوناگون ایرانی و خارجی اجرا کرده ولی بیشتر بر اجرای آثار محمد چرم‌شیر تمرکز کرده است.

غفاری که چرم‌شیر را یکی از بهترین نمایشنامه‌نویسان ایران می‌داند، درباره علاقه‌اش به اجرای نمایشنامه‌های این نویسنده توضیح می‌دهد: آقای چرم‌شیر جزو کسانی است که تئاتر هنوز برایش جدی است و همچنان سویه اجتماعی آن برایش اهمیت دارد. او جزو معدود نویسندگانی است که سراغ کارگردانی نرفته و کماکان به نمایشنامه‌نویسی متعهد است. این نگاه بسیار شریفی است آن هم در جهانی که به دلیل مشکلات اقتصادی، همه به سرعت سراغ جذب سرمایه می‌روند اما محمد چرم‌شیر هنوز هم متعهدانه روی آرمان‌های خود ایستاده است و می‌کوشد نمایشنامه‌های اندیشه‌ورز خلق کند.

این کارگردان از دیگر ویژگی‌های نمایشنامه‌های چرم‌شیر هم صحبت می‌کند: متن‌های او چالش عجیبی برای کارگردان و بازیگر به همراه دارد . عرق‌ریزان روح واقعا در برخورد با آثار او شکل می‌گیرد. عموما در متن‌های او توضیح صحنه وجود ندارد و شما ناگهان با جهانی رو به رو می‌شوید که برایتان چالش‌برانگیز است و ناچار به بروز خلاقیت هستید.

غفاری درباره انعطاف‌پذیر بودن چرم‌شیر در برابر نمایشنامه‌هایش توضیح می‌دهد: اتفاقا ایشان از اندیشه‌ای که در متون خود دارد، هرگز پایین نمی‌آید ولی همواره معتقد است که نمایشنامه، پیشنهادی است از سوی نویسنده به کارگردان . به همین دلیل بسیاری از نمایشنامه‌های ایشان توضیح صحنه ندارد و کارگردان را در جهانی می‌اندازد که موازی با جهان نویسنده، جلو برود.

او در بخش دیگری از این گفتگو درباره تاثیر سویه اُمیکرون کرونا بر استقبال تماشاگران تئاتر می‌گوید: قدری اثرگذار بوده است ولی با وجود دوز سوم واکسیناسیون، دوباره کمی سالن‌های تئاتر جان گرفته . تماشاگرانی هم که به تئاتر می‌آیند به اطرافیان خود توضیح می‌دهند که سالن‌های تئاتر ضدعفونی می‌شود و تماشاگران با ماسک حضور دارند و همه اینها در جلب اعتماد موثر است.

با این همه این کارگردان معتقد است که اعتمادسازی برای جذب دوباره تماشاگران به سالن‌های تئاتر، دشوار ، زمان‌بر و نیازمند یک کار جمعی است و با وجود استقبال نسبی تماشاگران، هنوز به شرایط قبل از کرونا نرسیده‌ایم.

غفاری که برای اولین بار نمایشی را در سالنی خصوصی روی صحنه برده است، درباره تفاوت تماشاگران تئاتر در سالن‌های دولتی و خصوصی نیز می‌گوید: جنس سالن‌های خصوصی هم با یکدیگر متفاوت است. در بعضی از این سالن‌ها عموما نمایش‌های موزیکال یا کمدی اجرا می‌شوند که تماشاگران خاص خود را دارند. قصد توهین ندارم ولی بحث اختلاف سلیقه است. اگر قرار باشد تماشاگری را که به دیدن کارهای موزیکال یا کمدی عادت کرده، به تماشای آثار متفاوتی دعوت کنیم، این کار نیازمند تبلیغات و البته صبر زیاد است. تماشاگر هم با دیدن آثار باکیفیت، جذب این نوع کارها هم می‌شود اما برای انجام این امر ما هم باید حوصله بسیار داشته باشیم. هرچند به دلیل نداشتن سرمایه‌گذار، از نظر مالی ضرر می‌کنیم ولی وظیفه داریم تماشاگر را به تئاتر دغدغه‌مند، تئاتری که حرفی برای گفتن دارد، جذب کنیم چون تنها با این شیوه است که فرهنگ ما رو به جلو خواهد رفت.

او در پایان از تماشاگران می‌خواهد که حمایت خود را از سالن‌های تئاتر دریغ نکنند چراکه بدون حمایت آنان، چراغ سالن‌های تئاتر خاموش می‌شوند و اطمینان داشته باشند که سالن‌های تئاتر از بسیاری از مکان‌ها امنیت بیشتری دارند.

به گزارش ایسنا، نمایش «می‌خواستم اسب باشم» روایت چهار زن یهودی‌ست که از ترس کشته شدن توسط سربازان نازی، سال‌ها در زیرزمین خانه‌ای پنهان شدند. آن‌ها در جست‌وجوی ایمان از دست رفته خویشند.

این نمایش نوشته محمد چرم‌شیر است که به کارگردانی عباس غفاری، تهیه‌کنندگی مریم نراقی و با بازی مریم معینی، مژده دایی، دریا یاسری، ریحانه گنجی در تماشاخانه نوفل لوشاتو روی صحنه است. این اثر نمایشی هر شب ساعت 20 و سی دقیقه اجرا می شود.

انتهای پیام