همزمان با مذاکرات هسته‌ای در لوزان سوئیس، مذاکراه کنندگان غربی برای تأثیرگذاری بر روند مذاکرات و طرف مقابل تمام توانشان را به کار بسته‌اند و راه‌های مختلف را می‌آزمایند.

انتشار خبرهایی با عناوین "مقام بلندپایه‌ای که نخواست نامش فاش شود"، "مقام ارشد آمریکایی که نامش اعلام نشده"، "یک مقام آگاه" و... را میتوان بخشی از شیوه دیپلمات‌ها و رسانه‌های غربی در روزهای اخیر دانست که با انتقاد وزیر امور خارجه کشورمان همراه شد.

به گفته دکتر ظریف این رویکرد رسانه‌های غربی در جهت تأثیرگذاری بر مذاکرات و انحراف افکار عمومی پیگیری می‌شود و رسانه‌ها و مردم ایران نباید به این فضاسازی‌ها توجهی کنند.

اما در تازه‌ترین تلاش‌های مذاکره‌کنندگان غربی برای تأثیرگذاری بر طرف ایرانی، سخنگوی فارسی زبان وزارت خارجه آمریکا به اشعار سعدی متوسل شده است.

"آلن ایر" سخنگوی وزارت خارجه آمریکا در توئیتی به قصیده جناب سعدی شیرازی خطاب به "انکیانو" حاکم مغول فارس، استناد کرده، نوشته است:

بس بگردید و بگردد روزگار                  دل به دنیا درنبندد هوشیار



ای که دستت می‌رسد کاری بکن            پیش از آن کز تو نیاید هیچ کار

گرچه ما ایرانیان از سعدی آموخته‌ایم که انتقاد را حتی از دشمن بپذیریم: «کو دشمن شوخ چشم ناپاک     تا عیب مرا به من نماید»

اما انتخاب این ابیات از سوی سخنگوی وزارت خارجه آمریکا را می‌توان به "بی‌سلیقگی" یا "ناآشنا بودن" با فرهنگ و ادب ایرانی نسبت داد؛ چراکه درخواست تلویحی وی برای کوتاه‌آمدن ایران و گره زدن "برنامه ‌هسته‌ای" که حق قانونی مردم ایران است با موضوع "دل به دنیا نبستن" بیشتر به طنز و شوخی می‌ماند تا انتقادی جدی و قابل توجه.

همانطورکه اگر ما چنین درخواستی از دولت آمریکا داشته باشیم و بخواهیم آن‌ها از انرژی هسته‌ای استفاده نکنند یا دانشمندان و دانشجویان فیزیک و پزشکی خود را اخراج کنند یا تحقیقات علمی خود را متوقف کنند، مسخره و غیرمعقول خواهد بود. البته درخواست ما از آمریکا برای چشم‌پوشی از بمب هسته‌ای و نابود کردن زرادخانه‌های اتمی‌ایش کاملا عقلایی و موجه است.

سخن پایانی آنکه، ای کاش آقای آلن ایر بخش دیگری از همین قصیده‌ را نیز در نظر می‌گرفت که جناب سعدی در ادامه آن می‌فرماید:

منجنیق آه مظلومان به صبح               سخت گیرد ظالمان را در حصار



با بدان بد باش و با نیکان نکو             جای گل گل باش و جای خار خار

پیش از این باراک اوباما هم در پیام نوروزی‌اش با اشاره به مذاکرات هسته‌ای و برای تأثیرگذاری سخنانش بر ایرانیان شعری از حافظ را برگزید و گفت:



نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی      که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی

اما آیا می‌توان به دولتی که در سه دهه اخیر به شکل‌های مختلف؛ از حمایت از پهلوی‌ها و صدام تا ساقط کردن هواپیمای مسافربری و تحریم‌های دارویی و غذایی علیه مردم ایران و... را در پرونده دارد، دلخوش بود؟

دولتی که در گرماگرم همین مذاکرات هسته‌ای و خواندن اشعار حافظ و سعدی بارها اعلام کرده است: «همه گزینه‌ها روی میز است»، «همه تحریم‌ها برداشته نمی‌شود»، «اگر می‌توانستم همه پیچ و مهره‌های برنامه هسته‌ای ایران را باز می‌کردم»، «ایرانی‌ها، ژن فریبکاری در بدن دارند»، «ایران حامی تروریسم است» و....