براساس گزارش فیوچریزم، اکنون محققان در مطالعه‌ای جدید چهره‌ای ترسناک‌تر از این پروتئین را کشف کرده‌اند: این پروتئین ناهنجار می‌تواند به درون مغز انسان نفوذ کرده و تا 30 سال خاموش باقی بماند و ناگهان به مغز حمله کنند.

این پژوهش به تازگی توسط محققان مرکز کنترل و پیشگیری آمریکا انجام گرفته‌است و نشان می‌دهد یکی از افراد مبتلا به بیماری کروتزفلت-جیکوب یا CJD در سال 1985 به این پروتئین آلوده شده‌بود،‌ تا سال 2015 نشانه‌های بیماری را از خود بروز نداد.

این طولانی‌ترین مدت زمان تاخیر برای یک بیماری پریونی است و محققان احتمال می‌دهند وجود این تاخیر در بروز بیماری نشانه آن باشد که بیماران بسیاری در صف انتظار ابتلا قرار داشته باشند.

پیش از شناسایی این مشکل و بهبود تکنیک‌های استریل در سال 1987، ابتلا به این بیماری به واسطه پیوند‌های آلوده غشای سخت‌شامه،‌ خارجی‌ترین لایه پوشاننده سیستم عصبی مرکزی رخ می ‌داد. درواقع برند خاصی که تامین گرفت یا قطعات قابل پیوند سخت‌شامه را در ژاپن به عهده داشت مغز بیماران را به واسطه نسخه‌های ناهنجار پریون آلوده می‌ساخت.

از آنجایی که زمان استفاده از این پیوند‌ها مشخص است، می‌توان مدت زمان خاموش ماندن پریون‌ها را مشخص کرد. در پژوهش اخیر 22 مورد جدید ابتلا به بیماری CJD مرتبط با پیوند سخت‌شامه از سال 2008 تاکنون در ژاپن شناسایی شدند. این تعداد به آمار 132 بیماری که از سال 1975 تاکنون شناسایی شده‌اند افزوده شده‌است.

بین سال‌های 1983 و 1987 سالانه نزدیک به 20 هزار بیمار گرَفت‌های شرکت "لیودورا" را در ژاپن دریافت کرده‌اند و اگرچه این شرکت از سال 1987 به بعد با بهبود تکنیک‌های استریل فرایند پیوند را از وجود پریون‌ها پاک کرده‌است،‌اما استفاده از گرفت‌های آلوده تا سال 1996 ممنوع نشد از این رو احتمال کشف بیماران بیشتر در آینده وجود دارد.

پریون پروتئینی است که از قابلیت تاخوردگی برخوردار است و درصورتی که روند تاخوردن این پروتئین نادرست پیش برود، پروتئین به عامل بیماریزای مسری تبدلی می‌شود که بر دیگر پریون‌ها اثرگذاشته و مغز را ذره ذره تخریب می‌کند. محققان حتی احتمال می‌دهند بیماری‌های دیگر مغزی مانند آلزایمر و پارکینسون نیز تحت تاثیر این پروتئین ایجاد شوند.