ایرانی‌ها می‌آیند، با گام‌هایی استوار و شتابناک و هیجان‌زده. صف طولانی مأموران ضدشورش، چراغ‌های زردرنگ ماشین‌های پلیس و زائران حیرت‌زده کشورهای جهان که نمی‌دانند چه واقعه‌ای در حال رخ دادن است.مرد پاکستانی جلوی یک ایرانی را می‌گیرد و دست‌هایش را به نشانه دعا بالا می‌برد و سرش را استفهامی تکان می‌دهد؛ پاسخ «کمیل» است، لبخند می‌زند و دور می‌شود و این اتفاق بارها و بارها میان ایرانی‌ها که خلاف جهت همه زائران، رو به حرم نبوی می‌روند، تکرار می‌شود.

گاهی مقابل گیت‌های بازرسی ازدحام می‌شود؛ یک گیت در جنوب حرم و دومی شمال. لابه‌لای جمعیت مردمانی غیرایرانی قصد عبور دارند، یک مأمور سعودی لهجه‌ها و لباس‌ها را کنترل می‌کند و اگر در شلوغی فردی هم بگذرد، دنبالش می‌کنند تا بازگردد و تک‌وتوک زنان شبه‌قاره‌ای یا عربی هستند که لای جمعیت دعاخوان گم می‌شوند.

همیاران داوطلب صف کشیده‌اند تا حاجیان به شکلی مرتب به بین‌الحرمین هدایت شوند؛ ضلع غربی قبرستان شریف بقیع که یک طرفش به صحن جنوب‌شرقی حرم‌ مطهر نبوی متصل است. همه درهای این‌سوی حرم بسته شده و تا مسافتی دورتر، زائران دیگر کشورها اجازه تردد از داخل صحن را ندارند.دوربین‌های مداربسته، مأموران بی‌سیم به‌دست و دوربین‌های متعدد فیلمبرداری و عکسبرداری کشور میزبان همه‌چیز را ضبط می‌کنند. در فواصل کوتاه مأموران صوت ایرانی ایستاده‌اند و میله بلندگوها را به‌دست گرفته‌اند؛ این رشته اتصال 15هزار ایرانی‌ای است که به نخستین دعای کمیل مدینه‌منوره در حج 93دعوت شده‌اند.

عقربه ساعت 21:30 را نشان می‌دهد؛ مهدی قربانعلی مجری فارسی است و محکم و کوبنده، همچنان که پیش و پس خطبه‌های نمازجمعه تهران سخن می‌گوید، آغاز برنامه را اعلام می‌کند. بلافاصله صدای ناصر سودانی نماینده نام‌آشنای اهوازی‌ها در مجلس شورای اسلامی می‌آید که او نیز به عربی فصیح خوشامد گفته و از شروع قرائت دعای «کمیل‌بن‌زیاد» خبر می‌دهد.اینها در کناره جایگاه نشسته‌اند، لابه‌لای دستگاه‌های ضبط و پخش و صوت و سیم‌ها؛ جایگاهی که در میانه بین‌الحرمین از چند پتوی انداخته‌شده روی زمین و یک سکوی کوچک یک در 2 متری به ارتفاع 30سانتی‌متر تشکیل شده و جلوی در 36حرم و پایین ورودی به قبرستان بی‌چراغ مدینه است. جلوی سکو چند فیلمبردار نشسته‌اند که 2 نفرشان سعودی‌اند و یکی‌شان اصلا کاور نیروهای امنیتی عربستان را پوشیده.

روی سکو جای نشستن 3 مداح برنامه است و پیش از همه آنها، قرائت زیبای استاد سعید طوسی؛ سپس حاج حمید رمضان‌پور به مناجات‌خوانی می‌پردازد و زمزمه‌اش را به «الهی العفو» ختم می‌کند. راس 21و 46دقیقه و بدون لحظه‌ای وقفه، حاج محمدرضا غلامرضازاده، کمیل‌خوانی را شروع می‌کند و به فراز بی‌تکرار «الهی و ربی من لی غیرک» که می‌رسد، بغض خودش و جمعیت می‌ترکد. بعد از او، حاج عباس حیدرزاده با «خواندی مرا مدینه... » آغاز می‌کند و مراثی به حضرت زینب (سلام‌الله‌علیه) می‌رسد و حضور جانسوز او در مدینه، بی‌حضرت حسین(علیه‌السلام)؛ بدون نوای سینه‌زنی، محزونانه، سنگین و آهنگین.

میکروفن کوچکی را مقابل سرپرست حجاج ایرانی قرارداده‌اند؛ جایی که حجت‌الاسلام قاضی‌عسکر میان حسین صادقی، سفیر تازه ایران در عربستان و سعید اوحدی، رئیس آزاده سازمان حج و زیارت و جمع زیادی از چهره‌های سرشناس مذهبی و فرهنگی نشسته است. اکنون نوبت دعاخوانی انتهایی مراسم است.

3دقیقه تا 22.30دقیقه باقی‌ مانده و امیرالحاج ایرانی از روی کاغذی که فهرست بلندی روی آنها نوشته شده، دعاها را می‌خواند؛ پیش از همه درخواست از مردم برای قرائت «أَمَّن یُجِیبُ... » و شفای کامل رهبر معظم انقلاب، جانبازان و برآورده‌شدن حاجات. صدای الهی برخی زوار تا ده‌ها متر آن‌سو‌تر هم شنیده می‌شود. نماینده ولی‌فقیه در امور حج و زیارت برمی‌خیزد، مردم به سمت جایگاه می‌آیند و مجریان فارسی و عربی پایان برنامه را اعلام می‌کنند. حالا دیگر از تعداد پلیس‌های باتوم‌به‌دست کم‌شده، سعودی‌ها دوربین‌های‌شان را جمع کرده و صحن بین‌الحرمین بدون کمترین ناپاکی و زباله‌ای، تحویل آنها داده و نخستین دعای کمیل تمتع 93 تمام می‌شود.