علیرضا بدیع در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا در خوزستان اظهار کرد: ادبیات به عنوان بنیادی‌ترین مبحث و رشته در علوم انسانی از طرفی با مبانی فکری، اندیشه و پیام سر و کار دارد و از طرف دیگر تلفیق و پیوند ناگسستنی با موضوعات هنر و زیبایی دارد.

او خاطرنشان کرد: ادبیات در کشور ما نسبت به بسیاری از کشورهای غربی که به شعر و ادبیات به عنوان هنر صرف نگاه می‌کنند و هنر را تنها محملی برای خود هنر می‌خواهند تفاوت‌های بسیاری دارد چراکه در کشور ما در بسیاری از منظومه‌ها همچون مثنوی، بوستان و گلستان سعدی، شاهنامه فردوسی و غزلیات عارفانه عطار شعر هم محملی برای زیبایی و هم محملی برای پیام و اندیشه است.

بدیع بیان کرد: زمانی که واعظ یا خطیبی شروع به اندرز و نصیحت می‌کند سخنان او نمی‌تواند در گوش جان همه مستمعان و پا منبری‌ها بنشیند ولی زمانی که کسی مثل مولانا، ابوسعید ابوالخیر و شمس تبریزی با زبان هنر همان وعظ را در قالب شعر بیان می‌کند همه به حافظه می‌سپارند و از گوش جان آویزانش می‌کنند.

او ادامه داد: این است که ادبیات کشور ما آموزه‌های اخلاقی و دینی را با مبحث هنر پیوند می‌زند و آن‌ها را به شکلی زیبا منتقل می‌کند. مثلا ما در غزلیات حافظ می‌بینیم که می‌گوید: " مباش در پی آزار و هر چه خواهی کن / که در طریقت ما غیر از این گناهی نیست".

این شاعر اظهار کرد: ادبیات نزد ما ایرانیان همواره به عنوان یک رسانه مطرح و کلیدی مورد توجه است و از دیرباز که شبکه‌های اجتماعی نبودند ابزار و رسانه ما ادبیات بوده است و شاعران ما با ادبیات مردم را به ایفای نقش روشنگری هدایت می‌کردند.

بدیع اضافه کرد: در حال حاضر نیز شاعرانی همچون اخوان ثالث، شفیعی کدکنی، حسین منزوی و... این رسالت را به دوش دارند.

او در پاسخ به این‌که آیا ادبیات باید محمل دین، سیاست و فلسفه باشد تا موجب رشد شود یا این که به خودی خود نیز می‌تواند این نقش را ایفا کند گفت: در مبحث هنر هیچ‌گونه باید و قطعیتی وجود ندارد. ادبیات ما از یک سر به هنر وصل است و از سر دیگر به آداب، اخلاق و دین و سیاست مرتبط است.

او افزود: در خیلی مواقع ادبیات ما می‌تواند فقط با نشان دادن زیبایی بدون این که اخلاق، آداب یا ادبی در آن باشد منشأ خیر باشد و زندگی یک نفر را دستخوش تغییر کند. کم نبودند افرادی که با یک تشبیه ساده یا تصویر زیبا و زبانی خلاقانه در شعر راه خودشان را پیدا کرده‌اند بدون این که آن بیت حتی چنین قصدی داشته باشد یا حکمت و فلسفه خاصی را پشت خودش پنهان کرده باشد.

انتهای پیام