مرحوم ساغر یغمایی که از چند روز گذشته به علت سکته مغزی به کما رفته بود در سن 93 سالگی در بیمارستان مرتاض یزد دارفانی را وداع گفت.

مراسم تشییع پیکر و خاکسپاری ساغر یغمایی پنج شنبه در وادی السلام شهر خور برگزار می‌شود.

ابوالفضل ساغر یغمایی فرزند عبدالغنی ساغر فرزند میرزا جعفر، فرزند اسماعیل هنر، فرزند یغمای جندقی شاعر دوره قاجاریه در سال 1301 در خور به دنیا آمد.

ابوالفضل ساغر یغمایی دوران کودکی خود را در خور گذرانید و پس از اخذ دیپلم در بیرجند وارد دانشکده حقوق شد. او سپس در رشته حقوق قضایی در دادگستری استخدام شد و در شهرهای تهران، شاهرود، بیرجند، شیراز، اصفهان و دامغان فعالیت کرد.

او تحصیلات خود را در یکی از دانشگاه‌های فرانسه ادامه داد و در سال‌های آخر خدمتش مشاور وزیر دادگستری وقت بود.

ساغر یغمایی در دوره نوزدهم قانونگذاری از حوزه انتخابی شاهرود به نمایندگی مجلس برگزیده شد ولی پس از چندی مجلس منحل شد. وکالت در دادگستری، 6 سال مدیریت روزنامه مسلک و عضویت در هیات مدیره کانون وکلا نیز در کارنامه وی مشاهده می‌شود.

ابوالفضل ساغر یغمایی در سال 1327 با جمیله اقدس یغمایی دختر حسن صهبا یغمایی یکی از شاعران معاصر و از نوادگان یغمای جندقی ازدواج کرد. حسن صهبا یغمایی در وزارت دادگستری فعالیت می‌کرد و در دوره‌ای ریاست دادگاه یکی از استان‌های کشور را نیز بر عهده داشت. ثمره این ازدواج 5 فرزند به نام‌های کامران، بهنام، شوکا، پریسا و شادن بود که شادن بر اثر یک حادثه جان خود را از دست داد.

ابوالفضل ساغر یغمایی در امور خیریه اقدامات بزرگی را انجام داده است. ساغر یغمایی با احداث بیمارستانی در خور و در معیت طبیبان و جراحان متخصصین بارها از تهران به زادگاهش خور سفر کرد تا به مداوای رایگان بیماران آن دیار بپردازد. ساغر یغمایی سال‌ها این بیمارستان را به صورت خیریه اداره کرد و در نهایت به اصرار دانشگاه علوم پزشکی اصفهان آن را به این دانشگاه واگذار کرد. کمک به فقرا و مستمندان یکی از کارهای خداپسندانه وی بود.

ساغر یغمایی برای راه اندازی دانشگاه پیام نور و علمی کاربردی خور نیز مبالغ قابل توجهی کمک کرد.

مجموعه درخت تناور کویر: یادگارنامه ابوالفضل ساغر یغمایی سال 1383 به کوشش مرتضی آل داوود چاپ شده است. این مجموعه به منظور بزرگداشت و ارج نهادن به زحمات انسان دوستانه ابوالفضل ساغر یغمایی در منطقه خور و بیابانک تهیه شده و حاوی مقالاتی در زمینه ایران شناسی و خود شناسی است که به نامبرده تقدیم شده است.

یاد یار و دیار «حبیب یغمایی»؛ ساغر یغمایی مرد ایثارگر/ دکتر محمدرضا جلالی نائینی‌؛ خورشید می ز مشرق ساغر/ دکتر محمد ابراهیم باستانی پاریزی‌؛ از آبادی‌های ساحل زاینده رود تا آبادی‌های کناره کویر/ ایرج افشار؛ سفری به زادگاهم/ محمد معلم‌؛ مواجب رسمی یغما و فرزندانش از دستگاه دولتی عهد قاجار/ سید علی آل داود؛ تاریخچه آموزش و پرورش خور و بیابانک/ عبدالکریم حکمت یغمایی‌؛ از خانه تا بهشت/ مرتضی هنری‌؛ مراسم عزاداری در خور/ احمد امینی‌؛ طب، طبابت و بهداشت در ایران و خور/ مجتبی یغمایی‌؛ یغمای جندقی، آزاده نوآور قرن سیزدهم/ محمد میرزادی‌؛ یاریگری/ لسان الحق طباطبایی‌؛ حجه الاسلام فاطمی، روحانی پیشین خور/ ابوالحسن حکمت موسوی‌؛ من هم کویر را می‌شناسم و هم ساغر را/ مسعود سعید وزیری‌؛ گویش خودی را دریابیم/ دکتر شهاب الدین طباطبایی‌؛ دیدار با استاد نقاش شیرازی/ دکتر محمد رضا خراباتی‌؛ بدایع السمر فی وقایع السفر/ سید مرتضی آل داود؛ اشعاری از محمد شایگان، اسماعیل امین، حسین یغمایی، محمد علی امامی نائینی در این کتاب منتشر شده است.

در پایان کتاب نیز عکس‌هایی از ساغر یغمایی چاپ شده است.

خور و بیابانک که امروزه شهرستان شده است از سال 1301 تا 1305 ولایتی مستقل به شمار می‌رفت. در سال 1336 قمری ضمیمه خراسان و سیستان و طبس شد از این سال بار دیگر به سمنان و یزد ضمیمه شد. در سال 1327 با شهرستان شدن نایین از یزد جدا و به صورت بخشی از شهرستان نایین به استان اصفهان پیوست. در سال 1388 خور به شهرستان ارتقاء یافت.

خور در فرهنگ‌ها به معنای خورشید و خلیج‌های کوچک در مصعب رودها آمده است. همچنین در ایران باستان هر روز از هر ماه شمسی نامی داشته و روز یازدهم از هر ماه شمسی خور نام داشته و خور فرشته نگهبان آفتاب بوده است.

یغمای جندقی از شعرای بزرگ قرن سیزدهم و پایه‌گذار نوحه سینه‌زنی در ایران و حبیب یغمایی موسس مجله یغما که انتشار آن به مدت 31 سال به طول انجامیداز مشهیر این شهرستان به شمار می‌آیند.

تاسیس اولین مدرسه دولتی (1305) در زادگاهش، تاسیس اولین کتابخانه (1349) و منطقه‌ای کردن آموزش و پرورش از خدمات یغمای جندقی به حساب می‌آید.