به گزارش سرویس دانشگاهی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، بسیاری معتقدند این ضرب المثل اصلا درست نیست. به عنوان مثال برای مدت زمان زیادی در طول تاریخِ علم عصب‌ شناسی تصور بر این بود که مغز انسان از یک ساختمان ثابت تشکیل شده که در صورت آسیب دیدن قابل ترمیم نیست اما در دهه 60 میلادی متخصصان علم عصب شناسی با انتشار یک مطالعه، باور فوق را به چالش کشیدند. آنها اعلام کردند که برخلاف تصور پیشین، ساختمان مغز انسان از یک ساختار به شدت پویا تشکیل شده که در مواجهه با تجربیات جدید خود را تغییر و تطبیق می‌دهد و می‌تواند در برابر آسیب خود را وفق دهد. آنها این پدیده را اصطلاحا «انعطاف پذیری عصبی» نامیدند. در مجموع این مطالعات نشان می‌دهد که هیچ کس آنقدری پیر نخواهد بود که نتواند مطلب جدیدی یاد بگیرد.

اما مسئله اصلی اینجاست که هرچه افراد پیرتر شوند به تبع آن یادگیری نیز برای آنها سخت‌تر می‌شود. این مسئله به این دلیل رخ می‌دهد که قابلیت «انعطاف پذیری عصبی» به دنبال افزایش سن، کاهش می‌یابد. در نتیجه توانایی مغز انسان برای تغییر و تطابق خود در مقابل تجربیات جدید به تدریج کاهش می‌یابد.

به گزارش ایسنا به نقل از گاردین، برخی جنبه‌های یادگیری زبان به صورت پیش رونده‌ای و به دنبال افزایش سن سخت می‌شوند و برخی جنبه‌ها نیز آسان می‌شوند. به عنوان مثال افراد مسن‌تر در مقایسه با افراد جوانتر توانایی بیشتری در یادگیری مکالمه دارند. پس این شانس را دارید که بتوانید در حد یک فرد بومی مطالعه کنید.

«آلبرت کاستا»، استاد علوم عصب شناسی با بیان مطلب فوق افزود: انتخاب مکالمه یک زبان جدید برای افراد مسن از یادگیری قواعد دستوری و گرامری بسیار آسانتر است. به این خاطر که کلمات و عبارات زبان جدید به راحتی در دانش پیشین افراد شکل می‌گیرد. در عین حال افراد مسن‌تر توانایی کمتری در یادگیری صحیح لهجه یا تلفظ‌ها دارند در حالیکه در کودکان حروف صامت و مصوت زبان به صورت طبیعی شکل می‌گیرد. با این حال یادگیری یک زبان جدید برای بزرگسالان همیشه آسان نیست اما از سوی دیگر برخی تحقیقات نشان می‌دهد یادگیری زبان جدید برای سلامت مغز مفید است.

بسیاری از ما به دنبال افزایش سن، برخی مشکلات ناشی از ضعف حافظه نظیر عدم تمرکز یا کاهش عملکرد حافظه را تجربه می‌کنیم و در برخی از افراد نیز شدت این فرآیندها منجر به بروز آلزایمر یا برخی نمونه‌های زوال عقل می‌شود. مطالعات جدید نشان می‌دهد یادگیری یک زبان جدید روند وقوع برخی مشکلات اجتناب ناپذیر کاهش حافظه را کند کرده و حتی ممکن است شروع زوال عقل را نیز به تاخیر بیاندازد.

متخصصان دانشگاه «ادینبرو» نیز در یک مطالعه وسیع که در نوع خود تا این زمان بی‌سابقه بوده، اطلاعات پزشکی 648 فرد مبتلا به بیماری آلزایمر را که ساکن ایالت حیدرآباد هند بودند مورد بررسی قرار دادند. آنها دریافتند افراد دو زبانه در مقایسه با افراد تک زبانه دیرتر به زوال عقل مبتلا می‌شوند. بنابراین مطالعه افراد دو زبانه به طور میانگین 4.5 سال دیرتر از افراد تک زبانه دچار زوال عقل می‌شوند.

«توماس بک» سرپرست اصلی این مطالعه می‌گوید: این مطالعه نشان می‌دهد روند زوال عقل در افراد دو زبانه و بی‌سواد به طور میانگین شش سال و در افراد تحصیل کرده دو زبانه چهار سال دیرتر آغاز می‌شود.

«بک» اضافه می‌کند: یادگیری زبان در سنین بالاتر به دلیل اینکه برای یادگیری، تلاش بیشتری لازم است می‌تواند برای افراد مفیدتر باشد. یادگیری زبان مانند فعالیت‌های ورزشی و جسمانی است. اگرچه پیاده روی برای سلامتی مفید است اما فایده آن هرگز به اندازه دویدن نیست.

بنابراین اگرچه یادگیری زبان جدید در سنین بالاتر دشوار است اما می‌توان آن‌ را به صورت تفریحی آموخت و با آن مانند یک جورچین رفتار کرد که بالاخره باید حل شود. در واقع با یادگیری زبان می‌توان مغز را فعال نگه داشت. وقتی در یادگیری زبان پیشرفت می‌کنید، این بدین معناست که در حال استفاده از بخش‌هایی از مغز خود هستید که تا پیش از این از آنها استفاده نکرده‌اید.

انتهای پیام