به گزارش خبرگزاری فارس، دینو زوف 28 فوریه 1942 در ایتالیا به دنبال آمد و هم‌اکنون 72 سال سن دارد که در سال 2005 آخرین حضورش را روی نیمکت مربیگری فوتبال تجربه کرد. وی مسن‌ترین بازیکن قهرمان جام‌جهانی بود که بازوبند کاپیتانی تیم ملی فوتبال ایتالیا را در جام‌جهانی 1982 اسپانیا در سن 40 سالگی بر عهده داشت و جایزه برترین دروازه‌بان این مسابقات را نیز دریافت کرد.

دینو زوف

ایتالیا؛ 1961-1983

اودینزه (1961-1963)

مانتووا (1963-1967)

ناپولی (1967-1972)

یوونتوس (1972-1983)

دوران حرفه‌ای فوتبال زوف در سن 14 سالگی آغاز شد، زمانی که او تلاش کرد به اینترمیلان و یوونتوس راه یابد اما به دلیل قد کوتاهش در تست این دو باشگاه رد شد. پنج سال بعد که قدش 33 سانتی‌متر بلندتر شده بود، به همراه اودینزه کارش را در سری آ آغاز کرد و هرچند تنها در چهار مسابقه برای این تیم به میدان رفت، در سال 1963 راهی مانتووا شد.

زوف در سال 1968 به ناپولی رفت و در همان سال کارش را برای تیم ملی ایتالیا آغاز کرد و در مرحله یک‌چهارم نهایی قهرمانی اروپا 1968 مقابل بلغارستان به میدان رفت.

زوف که در ترکیب تیم ایتالیا در جام‌جهانی 1970 غایب بود، به یوونتوس ملحق شد و در طول یازده سال حضورش در این تیم، 6 بار قهرمان سری آ شر و دو بار هم قهرمانی در کوپا ایتالیا و یک قهرمانی در جام یوفا را کسب کرد. زوف در سال 1973 در مراسم اهدای توپ طلا در رده دوم قرار گرفت.

زوف از سوی فدراسیون بین‌المللی آمار و تاریخ بعد از لو یاشین و گوردون بنکس به عنوان سومین دروازه‌بان برتر قرن بیستم شناخته شد. وی با 112 بازی پنجمین بازیکنی است که بیشترین تعداد بازی‌های ملی را در ترکیب آتزوری انجام داده است. پله در سال 2004 او را در میان 125 بازیکن بزرگ زنده دنیای فوتبال قرار داد و وی در همان سال در قرعه‌کشی سالگرد یوفا به عنوان دروازه‌بان طلایی ایتالیا در 50 سال اخیر انتخاب شد.

زوف پس از بازنشستگی به عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال ایتالیا مشغول شد و توانست به فینال یورو 2000 راه یابد. وی همچنین هدایت باشگاه‌های ایتالیایی زیادی از جمله یوونتوس را که به همراه آن قهرمان جام یوفا و دو قهرمانی در کوپا ایتالیا در سال‌های 1989 و 1990 به دست آورد، بر عهده گرفت.

دینو زوف هم در سطح باشگاهی و هم در سطح ملی یک قهرمان بود و اکثر کارشناسان او را در میان سه دروازه‌بان برتر تاریخ فوتبال قرار داده‌اند. زوف یکی از بزرگترین دروازه‌بانان تاریخ سری آ ایتالیا است که توانسته 6 قهرمانی در اسکودتو، دو قهرمانی در کوپا ایتالیا و یک قهرمانی در جام یوفا در زمان حضورش در یوونتوس به دست آورد. او مجبور شد مدتی صبر کند تا بتواند در سطح ملی نیز به افتخاراتی برسد. وی در مسابقات قهرمانی اروپا سال 1968 در یک بازی در ترکیب اصلی ایتالیا به میدان رفت و در مرحله یک‌چهارم نهایی مسابقات توانست به پیروزی مقابل بلغارستان دست یابد و در جام‌جهانی 1970 در هیچ مسابقه‌ای به میدان نرفت. وقتی او بالاخره به عنوان دروازه‌بان شماره یک ایتالیا انتخاب شد، فورا نشان داد که زمان زیادی در این تیم در پیش دارد. وی به مدت هزار و 142 دقیقه در بازی‌های ملی گل نخورد، رکوردی که از سال 1972 تا 1974 به دست آمد. دینو زوف در جام‌جهانی 1982 کاپیتان تیم ملی ایتالیا بود و مسن‌ترین بازیکنی نام گرفت که این افتخار را به دست می‌آورد.

او غریزه‌ای فوق‌العاده و واکنش‌های سریع داشت و مهارکننده‌ای بزرگ بود. همه این‌ها استعدادهای طبیعی او نبود و جایگیری فوق‌العاده ای در زمین یکی دیگر از خصوصیات او بود. بر خلاف همتایانش که با شور و تعصب بازی می‌کردند، زوف در زمین مسابقه بسیار خونسرد بود و اعتماد به نفسی قوی و آرام داشت که مسری بود. زوف به ندرت سر هم‌تیمی‌هایش داد می‌زد و هرگز آنها را تحقیر نمی‌کرد. او را به خاطر اخلاق ورزشی‌اش می‌شناختند و تحسین می‌کردند. رهبری او در جام‌جهانی 1982 به شدت مورد تمجید قرار گرفت زیرا او توانست انسجام تیمش را در میان انتقادهای نیش‌داری که رسانه‌های ایتالیا از آنها می‌شد، حفظ کند. ایتالیا پس از نمایش ضعیف در ابتدای مسابقات منجسم شد و پیروزی‌های بسیار خوبی به دست آورد و توانست مقابل آرژانتین با هدایت مارادونا، برزیل، لهستان و آلمان غربی به پیروزی برسد.

زوف که تحت فشار خونسرد و باوقار بود، نشان داد که لازم نیست شخصیت بزرگ‌تر از حد معمولی برای تبدیل شدن به یک دروازه‌بان موفق داشته باشید.

دینو زوف یکی از بزرگترین دروازه‌بانان تاریخ فوتبال دنیا است. او رکوردهای زیادی در فوتبال ایتالیا و دنیا به جای گذاشت. برای مثال مسن‌ترین بازیکنی است که توانسته قهرمان جام‌جهانی شود. وی در سال 1980 در سن 40 سالگی توانست این افتخار را به عنوان کاپیتان تیم ملی والیبال ایتالیا به دست آورد. او همچنین دروازه‌بانی است که دروازه‌اش را از سال 1972 تا 1974 (1142 دقیقه) بسته نگه داشت و سرانجام هائیتی در جام‌جهانی 1974 نوار کلین‌شیت‌های وی را پاره کرد. زوف رکورد بیشترین دقایق گل نخوردن را در رقابت‌های قهرمانی اروپا به نام خود ثبت کرد که بعدها ایکر کاسیاس در سال 2012 آن را شکست. وی همچمیم رکورد بیشترین دقایق گل نخوردن در رقابت‌های مقدماتی قهرمانی اروپا را به نام خود ثبت کرده بود که بوفون در سال 2011 آن را شکست. وی بعد از جیانپیرو کومبی (1934) دومین دروازه‌بانی بود که بازوبند کاپیتانی یک تیم قهرمان جهان را در اختیار داشت که بعدها ایکر کاسیاس این افتخار را در سال 2010 در ترکیب تیم ملی فوتبال اسپانیا تکرار کرد.

زوف همچنین رکورد مسن‌ترین بازیکن سری آ و بیشترین تعداد بازی در سری آ (570 مسابقه) را برای بیش از 20 سال در اختیار داشت تا اینکه مارکو بالوتا، دروازه‌بان لاتزیو در فصل 06-2005 و پائولو مالدینی به ترتیب این رکوردها را شکستند.

زوف بیشتر دوران فوتبالش را در ناپولی و یوونتوس گذراند و 112 بار برای تیم ملی فوتبال ایتالیا بازی کرد. در سال 1968 زوف یکی از بازیکنان تیم ملی ایتالیا در مسیر رسیدن به قهرمانی اروپا بود اما دو سال بعد از ترکیب تیم برای حضور در جام‌جهانی مکزیک خط خورد.

آلبرتوسی به جای او درون دروازه قرار گرفت و ایتالیا در آن مسابقات نایب قهرمان شد. زوف در سال 1974 به ترکیب تیم ملی فوتبال ایتالیا بازگشت اما با وجود عملکرد فوق‌العاده‌اش در گل نخوردن، ایتالیا در مرحله گروهی حذف شد. زوف و ایتالیا تا جام‌جهانی 1978 از مدعیان قهرمانی شدند و حتی در مرحله گروهی آرژانتین، مدعی عنوان قهرمانی و میزبان را شکست دادند اما در نیمه‌نهایی مقابل هلند، در دیداری حساس شوت آری‌هان از فاصله 40 یاردی ایتالیا را حذف کرد. آنها در دیدار رده‌بندی به مصاف برزیل رفتند و در آن مرحله هم شکست خوردند.

اما سال 1982 سال زوف بود. او در آخرین حضورش در جام‌جهانی بالاخره موفق شد. ایتالیا پس از شروعی کند و تنها با کسب تساوی در مرحله گروهی، توانست آرژانتین، برزیل، لهستان و آلمان غربی را تا رسیدن به قهرمانی شکست دهد. زوف هم مانند بازیکنان دیگر پس از پایان دوران بازی در فوتبال ماند و در میان شغل‌های زیادی که به او پیشنهاد شد، هدایت لاتزیو و تیم ملی فوتبال ایتالیا را بر عهده گرفت.

وی پس از بازنشستگی به کادر فنی یوونتوس ملحق شد و از سال 1988تا 1990 هدایت این تیم را در دست گرفت. وی در سال 1990 با وجود قهرمانی در اروپا و کوپا ایتالیا در سال‌های 1989 و 1990 اخراج شد و سپس به لاتزیو ملحق شد و هدایت آن را تا سال 1994 بر عهده داشت. وی در سال 1998 سرمربی تیم ملی فوتبال ایتالیا شد و شیوه‌ای هجومی و باز را به شیوه تدافعی معمول ایتالیا ترجیح داد. وی به همراه این تیم با شکست مقابل فرانسه در وقت‌های اضافی نایب قهرمان یورو 2000 شد. زوف چند روز بعد پس از انتقادهای شدید سیلویو برلوسکونی، رئیس باشگاه میلان از سمت خود استعفا کرد.

وی به لاتزیو برگشت اما پس از شروعی ضعیف در فصل 02-2001 استعفا کرد. وی در سال 2005 به عنوان سرمربی فیورنتینا معرفی شد اما پس از نجات تیم از خطر سقوط در آخرین روز فصل از این تیم جدا شد.

*این فیلم را ببینید.