به گزارش مجله شبانه باشگاه خبرنگاران،  رزیتا غفاری دانش‌ آموخته‌ کارگردانی سینماست و تجربه ساخت چندین فیلم کوتاه انیمیشن را در کارنامه خود دارد. او را می توان یکی از بازیگران موفق و پرکار سینما و تلویزیون در دهه 70 نامید به طوری که تجربه همکاری با کارگردانانی چون سیروس الوند، بهروز افخمی، فریدون جیرانی در سینما و بازی در مجموعه های پربیننده ای چون «در پناه تو»، «در قلب من» و... غفاری به چهره ای شناخته شده تبدیل شد. با این حال در اواخر دهه 80 این بازیگر در سینما نسبت به قبل کم کار تر شد و فعالیت خود را بیشتر معطوف به تلویزیون کرد.



او سال گذشته در مینی سریال «در بند اروند» ایفای نقش کرد و پس از آن نیز در شب های قدر با مجموعه ای با همین فرمت به نام «دیگری» به کارگردانی احمد کاوری به تلویزیون آمد. سریالی که موضوع اهدای عضو را دستمایه اصلی داستان خود قرار داده و سعی داشت مشکلات خانواده ها را در برخورد با این مقوله به تصویر بکشد.



غفاری در این سریال ایفاگر نقش صدیقه، زنی زحمتکش بود که با مشکلات بسیاری در زندگی اش دست و پنجه نرم می کرد. این بازیگر در طول مصاحبه بارها تأکید کرد که با توجه به زمان کم تولید شرایط سختی را در ایفای نقش صدیقه تجربه کرده است. گفتگوی وی با بانی فیلم را خواهید خواند:



«دیگری» یک مینی سریال است و برای همین فرصت پرداختن به نقش و تأثیرگذار کردن آن نیز کم خواهد بود. در مواجهه با نقش این مسئله را چطور حلاجی کردید؟



-با صحبت شما کاملاً موافقم. با این حال همیشه تا قبل از مقابل دوربین رفتن این ذهنیت را در خودم ایجاد می کردم که سال ها نقش را می شناسم و با تمام روحیات آن آشنا هستم. البته قبل از آغاز تصویربرداری و در زمان پیش تولید نیز نقش را به خوبی برای خودم تحلیل کردم و در واقع تمام تلاشم را به کار بستم تا شخصیتی که هیچگونه شباهتی به من نداشت را برای مخاطب قابل باور سازم. ضمن اینکه پیدا کردن ما به ازای این زن در جامعه کم نیست و ما در حال حاضر در جامعه زنان بسیاری را می توانیم پیدا کنیم که با مشکلات بسیاری روبرو هستند و خود به تنهایی با آن مبارزه می کنند.



 صدیقه مانند تعدادی از نقش‌ های پیشین شما شمایلی از معصومیت یک زن بود که گرفتار مشکلی خانوادگی می‌ شود. برای ایجاد تغییر و جلوه‌های متفاوت شخصیتی به قصد تفاوت با نقش های گذشته، فیلمنامه یا کارگردان این اجازه را به شما می داد یا ناچار مقید به فیلمنامه شدید؟



-به هر حال دیالوگ های این فیلمنامه را به هر بازیگر زنی می دادند می توانست به شکلی متفاوت آن را بیان کند. همچنین باید این نکته را در نظر داشته باشید که ما زمان بسیار کمی در اختیار داشتیم و کل کار در مدت کمتر از یک ماه مقابل دوربین رفت. با تمام این مسایل نه من، بلکه تمام بازیگران به طور کامل به فیلمنامه مقید بودند و سعی داشتیم هر آن چیزی که در فیلمنامه قید شده را بیان کنیم.



مبحث اهدای عضو هنوز در جامعه ما جا نیفتاده و خیلی از افراد نظر مساعدی نسبت به آن ندارند. نظر شخصی خودتان در این باره چیست و آیا برای بازی در این فیلم با کسانی که تجربه های مشابهی داشته اند صحبت و رایزنی کردید؟



-من در حالی برای بازی در این سریال قرارداد بستم که خودم سال ها پیش فرم اهدای عضو را پر کرده‌ام و به شدت به آن معتقدم. البته باید در اینجا یک اعتراف نیز بکنم که بعد از پایان تصویربرداری، متوجه شدم مرگ مغزی با کما تفاوت دارد. خب به هر حال در مرگ مغزی با اینکه اعضای بدن به کار خود ادامه می دهند، ولی احتمال بازگشت بیمار صفر است، زیرا مغز از کار می افتد. به نظرم در اینطور مواقع اهدای عضو بهترین راه حل است، زیرا در کشور ما کم نیستند کسانی که محتاج پیدا کردن یک عضو حیاتی برای پیوند هستند. امیدوارم «دیگری» در انتقال این موضوع و بسترسازی آن در جامعه موفق عمل کرده باشد. تاکنون که خدا را شکر در بازخوردهای مردمی از تأثیری که سریال در فرهنگسازی این موضوع بر مردم داشته، شنیده ام.



با توجه به اینکه سال قبل نیز تجربه حضور در چنین فرمتی را داشتید، با این حال بازی در مینی سریال را با توجه به زمان اندک آن و عدم امکان ارتباط بیشتر و مستمر همچون فضای یک مجموعه بلند با مخاطب را چطور دیدید؟



-تفاوت این دو فرمت به کشش و ظرفیت فیلمنامه برمی گردد. به هر حال در برخی موارد ممکن است فیلمنامه کشش این را نداشته باشد تا از دل آن یک مجموعه 30 قسمتی بیرون کشید. در اینگونه موارد می توان آن را به فرمت مینی سریال تبدیل کرد. ضمن اینکه در یک مجموعه بلند تلویزیونی این فرصت برای بازیگر مهیا می شود تا نقش را به خوبی بشناسد و با آن ارتباط برقرار کند، در صورتی که در فرمت مینی سریال این زمان وجود ندارد. حال تصور کنید برخی آثار نیز در دقیقه 90 مقابل دوربین می روند و همین کار را برای بازیگر به مراتب سخت تر می کند. به نظرم قالب مینی سریال نیز طرفداران خاص خود را دارد. البته به شرطی که فیلمسازان ما هرکدام از قسمت های آن را به عنوان یک تله فیلم مستقل سینمایی فرض کنند و در کیفیت و نوع ساختار آن کوتاهی نکنند.



احمد کاوری کارگردانی با مولفه های بیشتر سینمایی است. همکاری با او را در مدیوم تلویزیون چطور دیدید؟



-خوشبختانه فضای صمیمی که در پشت صحنه این کار وجود داشت، شرایط را برای بازیگران آسان تر می کرد و یکی از همین دلایل شخص آقای کاوری و تهیه کننده محترم آن آقای سعید مرادی بود. ضمن اینکه آقای کاوری به هیچ وجه دست و پای بازیگر را نمی بندد و تعامل خوبی با بازیگران دارد. باور کنید در برخی روزها ما نزدیک به 20 ساعت ضبط داشتیم و همین فشار بسیاری را روی ما ایجاد می کرد. تمام این شرایط در صورتی که این فضای دوستانه در پشت دوربین حاکم نبود قابل تحمل نبود. هم اکنون و بعد از پایان تصویربرداری و پخش این مجموعه از تجربه این همکاری بسیار خرسندم.



از پخش دیگری راضی بودید؟



- متأسفانه دو قسمت از کار با توجه به برگزاری مسابقه والیبال در زمان مقرر روی آنتن نرفت، ولی با این حال مجموعه به خوبی در میان مخاطبان دیده شد. مردم همیشه در کوچه و خیابان به من لطف داشته اند و از آنان انرژی مثبت گرفته ام. در مورد این کار نیز بازخوردها بسیار خوب بود و همین نشان از این دارد که مجموعه به مقوله اهدای عضو نگاه درستی داشته است.



در کنار بازیگری فعالیت دیگری ندارید؟



- همچنان در کنار بازیگری به مجسمه سازی مشغولم و حس خوبی را از آن می گیرم. اگر فعالیت بازیگری زمان آن را برایم فراهم کند، حتماً مجسمه سازی می کنم.



 از فعالیت های آینده خود نیز صحبت کنید.



-به تازگی برای بازی در یک سریال تاریخی برای شبکه دوم سیما قرارداد بسته ام و فکر می کنم بزودی مقابل دوربین خواهم رفت. در این سریال ایفاگر نقش متفاوتی به نام طلا هستم و طی روزهای آتی تست گریم خواهم شد