به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران،سرانجام باراک اوباما، رئیس‌جمهور آمریکا قانونی را که بر اساس آن، ورود حمید ابوطالبی، شخص معرفی شده از سوی ایران برای تصدی نمایندگی دائم کشورمان در سازمان ملل متحد را منع می‌کند، به امضا رساند. توشیح اوباما به قانون مزبور رسمیت بخشیده و عملا راه را بر حضور منتخب دولت ایران در نیویورک خواهد بست.

بر اساس این قانون، واشنگتن می‌تواند از صدور روادید برای هریک از نمایندگان کشورها در سازمان ملل که علیه آمریکا «فعالیت تروریستی یا جاسوسی» کرده‌اند و همچنان تهدیدی را متوجه امنیت ملی این کشور و متحدان آن می‌کنند، خودداری کند.

این در حالی است که ایالات متحده بر اساس توافقی که در سال 1326 با سازمان ملل به امضا رساند، متعهد شد که بدون استثنا به نمایندگان تمام کشورهای عضو سازمان ملل اجازه ورود به خاک آمریکا را داده و بدون ایجاد مانع، برای آن‌ها روادید صادر کند.

بهانه آمریکایی‌ها برای عدم اعطای روادید به آقای ابوطالبی، نقش داشتن وی در ماجرای تسخیر سفارت آمریکا (لانه جاسوسی) در آبان‌ماه سال 1358 است. در جریان این اقدام که از سوی امام خمینی (ره) انقلاب دوم خوانده شد، تعدادی از دیپلمات‌های آمریکایی که در خاک ایران به فعالیت‌های ضدانقلابی مشغول بودند، برای 444 روز در حصر دانشجویان پیرو خط امام قرار گرفتند.

تسخیر لانه جاسوسی سرآغاز قطع روابط ایران و ایالات متحده بود. از این پس خصومت ایالات متحده با کشورمان به شدت افزایش یافت و تا به امروز هم ادامه دارد. با توجه به آنچه گفته شد، موارد زیر شایان توجه است:

1- آمریکا میزبان سازمان ملل متحد است نه صاحب اختیار آن. این کشور با تفسیر موسع از «قانون مقر»، عملا در شیوه کارکرد سازمان ملل متحد و اعمال حاکمیت کشورها در نحوه عضویت خود در این سازمان دخالت می‌کند و عملا این سازمان را به عرصه تجلی منافع خود بدل کرده است. کم نبودند متفکران عرصه روابط بین‌الملل که هشدار داده‌اند که سازمان‌های بین‌المللی چیزی جز عرصه تجلی منافع قدرت‌های بین‌المللی نیست و اکنون به‌نظر می‌رسد هشدارهای این‌گونه متفکران باید جدی تلقی شود. با این وصف آیا آمریکا صلاحیتی برای میزبانی سازمان ملل متحد دارد؟

2- در میان کسانی که  سفارت آمریکا را به تسخیر خود درآوردند، کم نبودند برخی نیروهای استحاله شده که نه‌تنها به آمریکا رفت و آمد دارند، بلکه از امتیازات ویژه‌ای در این کشور برخوردار شده‌اند. یکی از این افراد اخیرا علنا ابراز داشت که می‌توان برای تسخیر سفارت آمریکا در تهران، عذرخواهی کرد! به این ترتیب، گناه ابوطالبی از نظر واشنگتن نه تسخیر سفارت آمریکا که پایبندی به انقلاب اسلامی و پرهیز از حمایت علنی از مواضع غرب‌گرایان است.

3- همان‌طور که بارها از سوی مقامات کشورمان و همچنین برخی مقامات غربی ابراز داشته شده است، مبنای توافق هسته‌ای بین ایران و غرب (موسوم به برنامه اقدام مشترک)، «حسن نیت» است. آیا نمی‌توان نتیجه گرفت که این اقدام طرف آمریکایی با حسن نیت سازگار نیست؟ آیا نباید لحن تندتری را در قبال واشنگتن به‌کار بست؟

4- پس از کودتای ۲۸ مرداد که منجر به سقوط دولت قانونی محمد مصدق شد، یکی از مقامات ارشد سیا که در کودتای مزبور دست داشت، به‌عنوان سفیر آمریکا در ایران تعیین شد. این در حالی است که بعدها، مادلین آلبرایت، وزیر خارجه دموکرات آمریکا و همچنین باراک اوباما، رئیس‌جمهور فعلی آمریکا صراحتا و تلویحا به نقش مخرب کشورشان در این کودتا اشاره کرده‌اند. اگر آمریکا می‌تواند سرنگون‌کننده دولت ایران را به عنوان سفیر به خاک ایران بفرستد، آیا ایران نمی‌تواند کسی را که مترجم گروگان‌های آمریکایی بوده است، به‌عنوان سفیر در سازمان ملل متحد به آمریکا اعزام کند؟

5- عدم صدور ویزا برای نمایندگان کشورها در سازمان ملل هیچ‌گاه سابقه نداشته است. همان‌طور که روزنامه کریستین ساینس مانیتور نوشته است: «قراردادی که هری ترومن، رئیس‌جمهور اسبق آمریکا امضاء کرده و کنگره نیز با آن موافقت کرده است حاکی از آن است که آمریکا باید به عنوان میزبان مقر سازمان ملل به نمایندگان کشورهای عضو ویزا بدهد تا به مقر این سازمان در نیویورک دسترسی داشته باشند. گزارش‌ها حاکی از آن است که آمریکا تاکنون هیچگاه با صدور ویزا برای نمایندگان ایران در سازمان ملل مخالفت نکرده، هرچند که محدودیت‌هایی را برای خروج آنها از نیویورک در نظر گرفته است. از سوی دیگر ویزای آمریکا باوجود مخالفت شدید کنگره برای افرادی مانند فیدل کاسترو، معمر قذافی و رابرت موگابه صادر شده است.» به این ترتیب، اقدام آمریکایی‌ها در تصویب قانون اخیر، توشیح و اجرای آن، مسبوق به سابقه نیست و اقدامی خصم‌آمیز محسوب می‌شود.

6- کسانی که ادعا می‌کنند بین کنگره آمریکا و دولت این کشور در خصوص ایران تعارضات جدی وجود دارد، بد نیست در خصوص اتفاقی که اکنون رخ داد تامل جدی‌تری بکنند. اتفاق اخیر بدون تردید نظر کسانی را تقویت کرد که لفاظی‌های کنگره و دولت آمریکا علیه یکدیگر در خصوص ایران را نوعی تقسیم نقش می‌دانند.

7- در پایان، بد نیست آن رسانه‌هایی که این روزها به مصاحبه گرفتن از آلن ایر، بزک کردن چهره آمریکا و رئیس‌جمهور به‌اصطلاح مودبش و تزریق تفکرات واهی در خصوص پایان خصومت ایالات متحده با ایران اشتغال دارند، اندکی از عملکرد خود شرمسار شوند و یادشان باشد شخصیتی که اکنون مانع ورود وی به آمریکا شده‌اند، در اردوگاه مخالفان سیاسی آنها قرار ندارد.