اما، اعلام این که شهرداری و آتش‌نشانی، بارها و بارها در مورد مشکلات ایمنی ساختمان پلاسکو اخطار و هشدار داده بودند و ساکنان آن ساختمان اقدام لازم را انجام نداده اند، نشانه‌ای از یک اِشکال بزرگ و ساختاری در مدیریت کشور است؛ خطر شکل‌گیری حاکمیت بی‌اقتدار که تمامی عرصه‌های زندگی شهری و البته محیط زیست و میراث‌های طبیعی و فرهنگی ما را تهدید می‌کند. امروزه می‌بینیم که قانون‌شکنی، به سُخره گرفتن مقررات، گرفتن مجوزهای ایمنی و استاندارد و جز آن، از راه‌های غیرمتعارف و نامناسب و حتی «قانونی شدن» پاره‌ای بی‌قانونی‌ها در مجلس، به پدیده ای معمولی بدل شده است.

دستگاه های دولتی و دیگر بخش‌های حاکمیت، در بسیاری جاها که کم‌کاری یا فساد ندارند، دچار ضعف در به اجرا رساندن قانون و مقررات هستند. در این‌جا، به مصداق‌های زیر پا گذاشتن مقررات ایمنی ساختمان‌ها، نادیده گرفتن آیین‌نامه‌ی زلزله، ساخت‌وساز روی گسل‌ها، غیراستاندارد بودن آسانسورها، و یا فساد عمیق در بانک‌ها و گمرک‌ها و دیگر اداره‌ها نمی‌پردازم. فقط به محیط زیست، آن هم نه به مشکلات بزرگ آن بلکه به یک گوشه‌ی کوچک آن (به عنوان نمونه‌ای از صدها موردِ ریز و درشت) اشاره می‌کنم که ببینید چگونه قانون و اخلاق در برابر شماری قانون‌شکن و بی‌وجدان کم آورده و اِعمال‌ قانون  سخت شده است.

چند سال است که در منطقه‌ی فریدونکنار، عده‌ای صیاد (که حساب آنان از حساب صیادهای بومی و قانع جدا است) به شکلی بسیار بی‌رحمانه اقدام به دام‌گستری‌های غیرقانونی و صید و کشتار گسترده‌ی پرندگان مهاجر، چه پرندگان مجاز برای صید و چه حمایت‌شده، می‌کنند. در این چند سال، چند بار ماموران سازمان حفاظت محیط زیست و حتی نیروی انتظامی خواسته است که جلوی این صیادان را بگیرد، اما آنان با چوب و چماق و اسلحه نگذاشته اند. حتی امسال که انفلوانزای پرندگان شیوع یافته و به جز سازمان محیط زیست، مسوولان بهداشت کشور هم گفته اند که صید باید متوقف شود، اما باز هم این گروه به قانون‌شکنی خویش ادامه می‌دهند.