مدت ها بود به واسطه گزارش هایی که درباره رستوران معروف خاور خانم واقع در چابکسر از تلویزیون پخش شده بود، مشتاق دیدن آنجا بودم. سال ها پیش زمانی که خاور خانم، خاور خانم معروف نبود و اصلا رستورانی در چنته نداشت، چند باری مشتری چای خانه اش و یکی دو بشقاب غذای بیشتری که برای خود و خانواده اش طبخ کرده بود، بودم. حالا سال ها از آن روزها گذشته و ظاهرا این بانوی شمالی به یکی از مشهورترین رستوران دارهای شمال کشور تبدیل شده است. تلویزیون از او گزارش پخش کرده و میراث فرهنگی هم نشان حمایت خود را بر سر در رستوران وی که روز به روز بیشتر توسعه می یابد نصب کرده است. پس کنجکاو بودم رمز موفقیت او را از نزدیک ببینم.

از جاده پیچ در پیچ سرولات که بالا می روی و به چند صد متری رستوران که می رسی، از تو هزار تومان تحت عنوان عوارض دریافت می کنند که هرچه فکر می کنی علت آن را درنمی یابی! بعد باید با هزار مصیبت و دردسر جای خالی برای خودرو پیدا کنی و به صورت پیاده، شیب تند رسیدن به رستوران را طی کنی. تازه اگر انبوه خودروهای سرگردان به دنبال پارک، امان رد شدن و عبور از مسیر باریک جاده را به تو و همراهانت بدهند. وارد رستوران که می شوی آنجا را به همه چیز شبیه می بینی غیر از رستوران! یک ساختمان نیمه ساز با انبوه گچ و سیمان و بلوک در اطرافت. ظاهرا خاور خانم همواره در حال توسعه است! و در این میان انبوه مراجعانی که در این آشفته بازار منتظرند و صفی که معلوم نیست چقدر باید در آن به انتظار ایستاد. گهگاه کسی فریاد می زند: یک نفر در صف بایستد و بقیه بروند جا بگیرند! سرکی به سالن صرف غذا می اندازی. سیصد چهارصد نفر در پشت میزها به انتظار غذایشان نشسته اند. درست مانند هیئت های عزاداری یا مراسم ناهار پس از تشییع جنازه یک عزیز! یک ساعت و نیم تنها در صف می ایستی! همراهانت در سالن بوده اند تا به محض خالی شدن یک میز، شیرجه زده و میز و صندلی های مزبور را از آن خود کنند! اما دریغ! آخر صفی ها زرنگ تر بوده اند و زودتر جا گرفته اند و سر صفی ها غذا به دست بدون جا مانده اند. نوبتتان می شود و سینی های غذا را به دستتان می دهند و شما یک لنگه پا و بدون میز مانده اید. درخواست می کنید غذایتان را در ظرف های یک بار مصرف بدهند تا در کنار جاده، جنگل یا هرجای دیگر بتوانید آن را صرف کنید. با بی احترامی و غرولند، این کار را برایتان انجام می دهند. اما زمانی که از آنها خواهش می کنید تا چند قاشق درجه سه نیز به صورت امانی یا حتی فروشی در اختیارتان قرار دهند، تا غذایتان را در داخل خودرو صرف کنید، از دادن آن امتناع می کنند و در برابر اعتراضتان مبنی بر عدم مدیریت صحیح و آشفتگی و هرج و مرج موجود، شروع به داد و بیداد می کنند. و در این میان سردمدار ماجرا خاور خانم معروف که به جای عذرخواهی از وجود چنین شرایطی، با بی احترامی و فریاد برخورد کرده و تو را وادار می کند تا برای حفظ شان و شخصیتت هرچه سریعتر آنجا را ترک کنی!

رستورانی کثیف، بی مایه، مالامال از خاک و گچ و سیمان، منوی غذایی که در آن خرید و فروش ویلا، زمین و آپارتمان هم به مشتریان عزیز ارائه می شود! ارائه غذا در شرایط بسیار غیر بهداشتی و تاسف برانگیز، رفتارهایی به شدت توهین آمیز و غیر مودبانه و در نهایت غذایی که پس از خوردن آن تاسف می خوری که چرا وقت و اعصاب عزیزت را صرف آن کردی!

اما در این میان آنچه تاسف برانگیزتر به نظر می رسد، نقش سازمان میراث فرهنگی و صدا و سیما در پروبال دادن به چنین پدیده هایی است. پدیده هایی جعلی که ظاهرا نه تنها بر آنها نظارت کافی و دقیق صورت نمی گیرد، بلکه با تبلیغ بی مورد پیرامون آنها، این قبیل اماکن و گردانندگانشان را به عناصری فاقد مسئولیت در قبال کار و مخاطبانشان تبدیل می سازند. در این میان باز هم ظاهرا نشانی از توجه به اصالت موضوع در تلویزیون نیست. رسانه مبادرت به بزرگسازی شخص یا اشخاصی می کند که نه ظرفیت چنین تبلیغ و توجهی را دارند و نه توانایی اداره تبعات مثبت آن را. از سویی دیگر شخصیت هایی از رسانه حذف می شوند که بی تردید بزرگی خود را وامدار رسانه و تلویزیون نیستند. بدین ترتیب تلویزیون و برخی نهادها و سازمان های دیگر تبدیل به ابزاری برای سازوکار آن مصرع معروف می شوند که می گوید: وای از آن روز که گدا معتبر شود!