پدرش مصطفی قلی خان برومند از اعیان گز بود که از حُسنِ خط و مقدمات زبان عربی و آگاهی‌های تاریخی بهره داشت. به زبان فرانسه مسلّط و از جمله تجددطلبان عصر بود؛ هیچ‌گاه شغل دولتی نپذیرفت و به کار مِلکداری و کشاورزی اکتفا نمود.



ادیب تا سن ۱۶ سالگی به نثرنویسی اهتمام می‌ورزید ولی از ۱۷ سالگی بیشتر به شعر و شاعری روی آورد و با دلبستگی و علاقه‌ای که به شاعران و اشعار شعرای دوران مشروطه پیدا کرده بود، به سرودن شعر در همین سبکِ نوپا که از جهت موضوع و مطلب دیرینگی نداشت و موضوع آن مسایل روز بود، پرداخت.

ادیب برومند در جوانی با کسب رتبه ۳ در آزمون ورودی دانشکده حقوق دانشگاه تهران به کسب دانش در رشته حقوق قضایی آغاز ورزید و در طی تحصیل در دانشکده حقوق به مطالعه پیرامون ادبیات فارسی پرداخت و به زبان‌های عربی و فرانسه نیز تسلط پیدا کرد.



او پس از حادثه سوم شهریور ماه ۱۳۲۰ و اشغال ایران به وسیله متفقین در جنگ جهانی دوم، به سرودن شعرهای سیاسی و میهنی پرداخت. موضوع این اشعار حمله به اشغال کنندگان ایران و مخالفت با عوامل بیگانه یعنی هواداران شوروی و انگلیس و انتقاد از دیکتاتوری دوران رضا شاه پهلوی و تقویت آزادی‌خواهی و استقلال طلبی و حسّ وطن‌خواهی در مردم ایران بود که در جراید و مجلات کشور منتشر می‌شد. وی همچنین اشعاری بر ضد غائله آذربایجان و زمزمهُ تجزیه طلبی در آن سامان، حزب دموکرات آذربایجان و حکومت سید جعفر پیشه‌وری سرود. ادیب برومند در آن سالیان دور در اپرت (ایران پر آشوب - بهمن ۱۳۲۶) انقلاب و تغییر حکومت در ایران را پیش بینی نموده بود.



بعد از تأسیس جبهه ملی ایران توسط چهره‌هایی چون محمد مصدق و حسین فاطمی و آغاز نهضت ملی شدن نفت، ادیب برومند به حمایت از آنان برخاست. بعد از این که دولت مصدق در جریان کودتای ۲۸ مرداد سقوط کرد، برومند به همراه بسیاری از یاران مصدق چون محمد نخشب و سید رضا زنجانی و ... برای فعالیت سیاسی به نهضت مقاومت ملی پیوست. او در سال ۱۳۳۹ به همراه الله‌یار صالح، غلام‌حسین صدیقی، باقر کاظمی و کریم سنجابی و ... در تأسیس جبهه ملی را به عنوان یک تشکیلات سیاسی شرکت داشت و در جریان تحصن در مجلس سنا دستگیر و زندانی شد.



در جریان انقلاب اسلامی ایران، جبهه ملی تحت رهبری کریم سنجابی به جمع مخالفان سلطنت پهلوی پیوست و پس از پیروزی انقلاب، ادیب برومند به عضویت در هیئت رهبری جبهه ملی انتخاب شد و در راه برقراری دموکراسی و جمهوری فعالیت کرد.

استاد ادیب برومند جزء معدود شعرای ایران زمین (همانند حکیم ابوالقاسم فردوسی و...) است که لقب شاعر ملی را از سوی مردم ایران دریافت نموده‌ است. وی همچنین از سوی دکتر محمد مصدق لقب «شاعر ملی» را دریافت داشت.



از جمله آثار ادبی ایشان چنین است: حاصل هستی(مجموعه‌ای که اغلب اشعار سیاسی و ملی)؛ ناله های وطن؛ سرود رهایی؛ ارمغان سفرحج؛ به پیشگاه فردوسی؛ طراز سخن(مجموعه مقالات ادبی، سیاسی و هنری)؛ تصحیح دیوان حافظ؛ خلاصة الاشعار بخش اصفهان و خراسان و کاشان. اقدم نسخ خلاصه الاشعار که به قلم خواهرزاده تقی کاشانی کتابت شده ، ملک شخصی ایشان بود که با مناعت طبع در اختیار میراث مکتوب قراردادند و در چاپ برخی آثار هم حمایت کردند.



اینجانب ضایعه‌ی فقدان این شاعر و ادیب توانمند، قصیده سرای برجسته کشور و بقیه السلف صالح شاعران کلاسیک و سنتی ایران را به همه اصحاب فرهنگ و ادب تسلیت می گویم و از خداوند متعال برای آن مرحوم رضوان، رحمت و مغفرت الهی و آرامش ابدی و برای خانواده محترم بخصوص سرکار خانم پوراندخت برومند شکیبایی و صبر آرزو می کنم.