استاد ادبیات دانشگاه الزهرا (س) در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، درباره علت این‌که چرا در دانشکده‌های ادبیات دانشگاه‌های ایران به ادبیات معاصر خیلی محدود پرداخته می‌شود، گفت: اصلی‌ترین دلیل این موضوع، بحث نگاه سیاسی به نویسندگان معاصر است؛ چون نویسندگان معاصر مذهبی نبودند و اکثرشان توده‌یی بودند.

او اضافه کرد: به خاطر این‌که نویسندگان ادبیات معاصر گرایش دینی ندارند، تصمیم‌گیران دانشگاه‌ها معتقدند آثار آن‌ها نباید در دانشگاه تدریس و به آثارشان پرداخته شود. آن‌ها معتقدند اگر آثار این نویسندگان تدریس شود درواقع اندیشه‌های آنان تبلیغ می‌شود.

حسینی با بیان این‌که در حال حاضر در دوره کارشناسی ادبیات فارسی در دانشکده‌های ادبیات تنها دو واحد شعر معاصر و دو واحد داستان معاصر برای دانشجویان درنظر گرفته شده است، گفت: درنظر گرفتن این میزان کم واحد درسی در دانشکده‌های ادبیات دقیقا به خاطر نگاه سیاسی به نویسندگان معاصر است. البته قدما نیز معتقد بودند اهمیت ادبیات کلاسیک از معاصران بیش‌تر است؛ هرچند آن زمان ادبیات معاصر خیلی شکل نگرفته بود.

او افزود: با این حال بعد از انقلاب چهره‌های سرشناسی در ادبیات معاصر ما به صحنه آمدند، اما دانشگاه‌ها به خاطر همان نگاه سیاسی سعی می‌کنند به آن‌ها نپردازند. آن‌ها معتقدند اگر به این دسته از نویسندگان پرداخته شود در واقع تبلیغ نوع اندیشه و تفکر آن‌هاست؛ در حالی‌که این‌گونه نیست.

این استاد دانشگاه با اشاره به ناچیز بودن واحدهای درسی ادبیات معاصر در دانشکده‌های ادبیات اظهار کرد: در این دو واحد درسی چگونه می‌توان درباره آثار نویسندگان بزرگ معاصر بحث کرد؟ ما اجازه این کار را نداریم چون گمان می‌کنند اگر ما به این افراد بپردازیم اندیشه‌ آن‌ها را تبلیغ کرده‌ایم؛ بنابراین وقتی چیزی هم درباره آن‌ها می‌گوییم در محدوده کلیات باقی می‌ماند و نمی‌توانیم به جزییات بپردازیم.

انتهای پیام