بتی فریدان، نویسنده، اظهار کرد: سالمندی جوانی ازدست‌رفته نیست بلکه مرحله جدیدی از فرصت و قدرت است. از سال ۱۹۹۰ اول اکتبر به عنوان روز جهانی سالمندان انتخاب‌شده است و این روز، برای افزایش آگاهی درباره تاثیر جمعیت سالمند بوده و نیاز است تا به افراد اطمینان داده شود که به شایستگی به دوران سالمندی خواهند رسید. روز جهانی سالمندان اختصاص به آگاهی بخشی در مورد مسائلی دارد که بزرگسالان مسن را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
این روز فرصتی برای مهم دانستن سهمی است که افراد مسن در جامعه دارند و آگاهی از فرصت‌ها و چالش‌های پیری در جهان امروز است. پیری سالم موضوع روز جهانی سالمندان ۲۰۲۰ است.
افراد مسن همانند ستون‌های خانه و جامعه هستند و نقش بسزایی در جامعه به عنوان رهبران، سرپرستان و محافظان سنت دارند. سالمندی دورانی از سیر طبیعی زندگی بوده و بخشی از سفر زیبای انسان در این جهان است. با این حال نگرش نسبت به این پدیده طبیعی گاهی برای برخی وحشتناک است. سالمندی به خودی خود مشکلی ندارد اما چشم‌انداز نزدیک شدن فرد به آن متفاوت است. این وضعیت با اصطلاح «سن گرایی» توصیف می‌شود و برای نشان دادن ناملایمات و تبعیض‌های افراد بر اساس سن، ایجاد شده است. تحقیقات نشان داده است که افراد مسن با نگرش منفی نسبت به پیری ممکن است ۷.۵ سال کمتر از افرادی با نگرش مثبت زندگی کنند.
اهمیت روز جهانی سالمند چیست؟
این روز به‌عنوان روزی مهم برای گرامیداشت افراد مسن، به خاطر مشارکت‌های آنان است و برای یادآوری تعهد دولت و افراد برای سالمندان و همچنین، آگاهی درباره مسائل اجتماعی، بهداشتی و اقتصادی مرتبط با سالمندان است. در روز جهانی سالمندان، کمک می‌شود تا پیری سالم در روز جهانی سالمندان ۲۰۲۰ ارتقا یابد.
بر اساس اطلاعات سازمان ملل پیش‌بینی می‌شود در سه دهه آینده افراد مسن سراسر جهان بیش از ۲ برابر امروز شود و در سال ۲۰۵۰ به بیش از ۱.۵ میلیارد نفر می‌رسد. از سال ۲۰۱۹ تا ۲۰۵۰ در سراسر جهان، شاهد افزایش تعداد افراد مسن‌تر خواهیم بود. چنین تغییر عمده جمعیتی چالش‌های بزرگی به همراه دارد.
افراد مسن در برابر بیماری‌های مزمن و عوارض آن، بسیار آسیب‌پذیر هستند و با توجه به کاهش توانایی‌های عملکردی آنان و ازکارافتادگی با اثرات منفی تبعیض مواجه هستند. با بهبود مراقبت‌های بهداشتی جمعیت سالمندان در حال افزایش و نیازهای آنان به عنوان سهم سالمندان در جامعه در حال افزایش است.
حق بهداشت باید برای همه صرف نظر از سن، توانایی، جنسیت، موقعیت جغرافیایی، وضعیت اقتصادی اجتماعی بدون هیچ‌گونه تبعیض اعمال شود اما بسیاری از سیستم‌های بهداشتی در سراسر جهان پاسخگوی نیازهای پیچیده و متنوع بهداشتی افراد مسن نیستند.
بیماری همه‌گیر کووید-۱۹ باعث ترس و اضطراب افراد مسن سراسر جهان شده و فراتر از تاثیر فوری آن بر سلامتی، این بیماری، افراد مسن را در معرض خطر بیشتری برای فقر، تبعیض و انزوا قرار داده است. کارشناسان به افراد مسن(بالای ۶۰ سال) توصیه کرده‌اند که در مورد اقدامات احتیاطی مقابله با کروناویروس هوشیار باشند زیرا در معرض خطر بیشتر ابتلا به این ویروس قرار دارند. بیماری همه‌گیر کووید-۱۹ به طور قابل توجهی درآمد و سطح زندگی افراد مسن را کاهش داده است.
ایجاد زیرساخت و سیستم پشتیبانی مراقبت از سالمندان نیاز فوری است. غیر از تمرکز بر کیفیت زندگی بهتر، از طریق استفاده از مراقبت‌های بهداشتی مبتنی بر فناوری، نیاز به ایجاد یک شبکه اجتماعی و پشتیبانی بهتر برای آنان نیز هست. حمایت از افراد مسن باید فراتر از اطمینان از ایمنی و سلامتی آنان باشد، ضروری است تا آنان به شایستگی زندگی کنند.
پیری سالم برای هر فرد در هر کشوری امکان‌پذیر است
افزایش آگاهی و به اشتراک‌گذاری اطلاعات در مورد پیری سالم می‌تواند به افراد، جوامع محلی، سازمان‌ها و دولت‌ها کمک کند تا این امکان را درک کنند. محققان گفتند که باید، طیف وسیعی از فرصت‌ها برای سالمندان برای لذت بردن از پیری سالم از جمله کلاس‌های تناسب اندام، مناسبت‌های اجتماعی، توانمندسازی و آموزش در نظر گرفته شود.
ترکیب جمعیت جهان در دهه‌های اخیر به طرز چشمگیری تغییر کرده است
جمعیت در سراسر جهان به‌سرعت پیر می‌شود. سریع‌ترین تغییر در کشورهای با درآمد کم و متوسط رخ می‌دهد. ترویج پیری سالم و ایجاد سیستم‌هایی برای تامین نیازهای افراد مسن، سرمایه‌گذاری معقول و منطقی در آینده خواهد بود.
در ۵۰ سال آینده تعداد افراد مسن در جهان از حدود ۶۰۰ میلیون نفر تقریبا به ۲ میلیارد نفر افزایش خواهد یافت. امروز از هر ۱۰ نفر یک نفر ۶۰ ساله یا بیشتر است و تا سال ۲۰۵۰، یک نفر از هر پنج نفر و تا سال ۲۱۵۰، یک نفر از هر ۳ نفر ۶۰ ساله یا بالاتر خواهد بود.
محققان پیش‌بینی کردند در سه دهه آینده تعداد افراد مسن در سراسر جهان بیش از ۲ برابر شود و در سال ۲۰۵۰ به بیش از ۱.۵ میلیارد نفر برسد و ۸۰ درصد از آن‌ها در کشورهای کم‌درآمد و متوسط زندگی خواهند کرد. البته بین سال‌های ۲۰۱۹ تا ۲۰۵۰ در تمام مناطق جهان افزایش جمعیت مسن بیشتر خواهد شد.
بین سال‌های ۱۹۵۰ و ۲۰۱۰ امید به زندگی در سراسر جهان از ۴۶ به ۶۸ سال رسیده است. تعداد افراد بالای ۶۵ سال به بالا در جهان در سال ۲۰۱۹، ۷۰۳ میلیون نفر بوده که ۲۶۱ میلیون نفر در شرق و جنوب شرقی آسیا و بیش از ۲۰۰ میلیون نفر در اروپا و امریکای شمالی زندگی می‌کنند.
پیش‌بینی می‌شود بیشترین افزایش در آسیای شرقی و جنوب شرقی با ۳۱۲ میلیون نفر باشد که از ۲۶۱ میلیون نفر در سال ۲۰۱۹ به ۵۷۳ میلیون نفر در سال ۲۰۵۰ برسد.
سریع‌ترین افزایش در تعداد افراد مسن در آفریقای شمالی و آسیای غربی پیش‌بینی می‌شود که از ۲۹ میلیون نفر در سال ۲۰۱۹ به ۹۶ میلیون نفر در سال ۲۰۵۰(افزایش ۲۲۶ درصدی) افزایش یابد. دومین افزایش سریع در کشورهای جنوب صحرای آفریقا پیش‌بینی شده است؛ جایی که جمعیت ۶۵ سال به بالا می‌تواند از ۳۲ میلیون نفر در سال ۲۰۱۹ به ۱۰۱ میلیون نفر در سال ۲۰۵۰(۲۱۸ درصد) برسد.
در مقابل انتظار می‌رود که این افزایش در استرالیا و نیوزیلند ۸۴ درصد و در اروپا و آمریکای شمالی ۴۸ درصد باشد.
بازنشستگی در سراسر جهان چگونه است؟
انجمن روانشناسی آمریکا در نظرسنجی «استرس در آمریکا» در سال ۲۰۱۹ گزارش داد ۶۰ درصد از بزرگسالان آمریکایی پول را به عنوان منبع قابل توجهی از استرس در زندگی می‌دانند. گذشته از تلاش برای تامین هزینه‌های زندگی صرفه‌جویی در هزینه برای بازنشستگی، اغلب به عنوان نگرانی اصلی افراد گزارش شده است. در حقیقت تنها ۴۵ درصد از افراد احساس می‌کنند که قادر به پرداخت هزینه‌های بازنشستگی خود خواهند بود.
در حالی که کارشناسان مالی تاکید می‌کنند پس‌انداز برای بازنشستگی زودهنگام باید شروع شود، عقل حکم می‌کند افراد از همان ۲۰ سالگی ۱۰ تا ۱۵ درصد از درآمد سالانه خود را کنار بگذارند اما این موضوع همیشه امکان‌پذیر نیست. عوامل مختلفی مانند رکود اقتصادی، رکود در بازار سهام و حمایت از فرزندان بزرگسال یا والدین مسن باعث می‌شود بسیاری از افراد نتوانند پس‌انداز کنند.
بازنشستگان در ایالات‌متحده برای بازنشستگی در سن ۶۵ سالگی به بیش از یک میلیون دلار نیاز دارند. این میزان ثروت برای بسیاری از افراد غیرقابل دستیابی است و در نتیجه افرادی که به سن بازنشستگی می‌رسند، به دنبال گزینه‌های دیگر هستند. یکی از این گزینه‌ها بازنشستگی در خارج از کشور است. در سال ۲۰۱۹ گزارش شد که بیش از ۵۰۰ هزار نفر از مزایای بازنشستگی در خارج از کشور استفاده کردند که این افزایش در مقایسه با ۴۰۰ هزار نفر دریافت کننده مزایای بازنشستگی در خارج از کشور در سال ۲۰۰۰ بود.
مهمترین مولفه‌های بازنشستگی هزینه‌های زندگی، ایمنی، مراقبت‌های بهداشتی، سهولت دریافت ویزا، فعالیت‌های محبوب و شباهت‌های فرهنگی است.
از آنجا که جمعیت سال‌خورده ما به بازنشستگی و دریافت نقدینگی نزدیک می‌شوند؛ در نتیجه کشورها باید اطمینان حاصل کنند که سیستم بازنشستگی آن‌ها در برابر فشار اضافی مقاوم است.
سیستم بازنشستگی هر کشور با توجه به زمینه اقتصادی و تاریخی خاص خود شکل گرفته است. این امر مقایسه دقیق بین کشورها را دشوار می‌کند؛ با این وجود عناصر جهانی خاصی وجود دارد که به طور معمول به حمایت کافی و پایدار از شهروندان مسن منجر می‌شود.
شاخص بازنشستگی جهانی ملبورن مرسر(MMGPI) این عناصر جهانی را در سه زیر شاخص سازمان‌دهی کرد:
کفایت که سطح پایه درآمد و همچنین طراحی سیستم بازنشستگی خصوصی یک منطقه است.
پایداری که سن بازنشستگی کشوری، سطح بودجه پیشرفته دولت و سطح بدهی دولت است.
یکپارچگی که مقررات و حاکمیتی برای محافظت از اعضای طرح وضع‌شده است.
این سه معیار برای رتبه‌بندی سیستم بازنشستگی ۳۷ کشور مختلف که بیش از ۶۳ درصد از جمعیت جهان را تشکیل می‌دهند، مورد استفاده قرار گرفته است.
اهمیت پایداری
در حالی که هنگام رتبه‌بندی سیستم بازنشستگی کشور همه شاخص‌ها مهم است اما پایداری به ویژه در زمینه مدرن بسیار مهم است. به این دلیل که جمعیت جهانی به طور فزاینده‌ای پیرتر می‌شود و تعداد بسیاری از افراد درخواست دریافت وجوه بازنشستگی را دارند، در نتیجه، کشورها باید این اطمینان را حاصل کنند که سیستم‌های بازنشستگی آن‌ها در طولانی‌مدت پایدار است.
عوامل مختلفی بر پایداری سیستم بازنشستگی از جمله سیستم بازنشستگی خصوصی منطقه، سن بازنشستگی کشوری و تعادل بین افراد شاغل و بازنشسته تاثیر می‌گذارد. کشور با پایدارترین سیستم بازنشستگی دانمارک است. این کشور نه تنها یک برنامه اساسی برای بازنشستگی دارد بلکه دارای یک برنامه کاری الزامی است. این یعنی کارفرمایان طبق قانون موظف به ارائه برنامه‌های بازنشستگی برای کارمندان خود هستند.
ایرلند برای کفایت در جایگاه اول قرار گرفت اما در جبهه پایداری در مکان ۲۷ قرار گرفت که جایگاهی پایین است. این مورد را می‌توان تا حدودی با سطح پایین پوشش شغلی ایرلند توضیح داد. این کشور همچنین دارای جمعیتی است که به‌سرعت پیر می‌شود و تا سال ۲۰۵۰ نسبت کارگر به بازنشسته ایرلندی از یک‌پنجم به یک‌دوم خواهد رسید.
مشابه ایرلند، اسپانیا از نظر کفایت در رده بالا قرار دارد اما از نظر پایداری بسیار پایین است. چندین علت برای این موضوع وجود دارد. با وجود طرح‌های بازنشستگی شغلی این موارد اختیاری است و مشارکت پایینی دارد. همچنین اسپانیا نرخ باروری پایینی دارد؛ به این معنی که انتظار می‌رود نسبت افراد شاغل به بازنشسته کاهش یابد.
توصیه‌های شاخص بازنشستگی جهانی ملبورن برای داشتن سیستم بازنشستگی بهتر
افزایش سن بازنشستگی
به حفظ تعادل نسبت افراد شاغل به بازنشسته کمک می‌کند.
اجرای طرح‌های شغلی اجباری
کارفرمایان را ملزم به ارائه برنامه‌های بازنشستگی برای کارمندان خود می‌کند.
محدود کردن دسترسی به مزایا
مانع از این می‌شود که افراد در پس‌اندازهای خود دست ببرند؛ بنابراین بودجه تا زمان بازنشستگی حفظ می‌شود.
ایجاد دارایی‌های بازنشستگی قوی برای تامین مالی بدهی‌های آینده
در حالت ایده آل این دارایی‌ها بیش از ۱۰۰ درصد تولید ناخالص داخلی یک کشور است.
سیستم‌های بازنشستگی در سراسر جهان تحت‌فشار فزاینده‌ای است. زمان آن فرا رسیده که کشورها نگاهی دقیق به سیستم بازنشستگی خود بیندازند تا مطمئن شوند آماده حمایت از جمعیت سال‌خورده خود هستند.
منابع
globaldimension.org.uk
latestnews.fresherslive.com
visualcapitalist.com
jagranjosh.com
moh.gov.sa
firstpost.com
cotant.org.au
un.org
انتهای پیام
