علی‌اشرف صادقی در گفتگو با خبرنگار مهر، بابیان اینکه نسبت به احیاء گویش‌های محلی در کشور کم‌توجهی می‌شود، ابراز داشت: در فرهنگستان بخشی به نام زبان‌ها و گویش‌های ایرانی دایر است و از اطراف ایران گویش‌ها و زبان‌های محلی را جمع‌آوری و افراد را برای احیاء آن راهنمایی می‌کند که در این راستا تاکنون بیش از ۳۰ جلد کتاب در فرهنگستان زبان چاپ‌شده است.
وی در پاسخ به این پرسش که چه تعداد گویش و زبان در ایران وجود دارد، افزود: مرز بین گویش و زبان خیلی دقیق نیست و از این نظر در ایران با تنوع بسیاری مواجه هستیم، به‌عنوان‌مثال در شهری نظیر شاهرود که دارای گویشی منحصر به‌فرد است و آن‌طرف‌تر یک صورت دیگری از آن استفاده می‌کنند که نمی‌توان آن‌ها را دو گونه جدا دانست بلکه گونه تغییریافته‌ای از گویش اصلی هستند.
گویش‌های محلی با بی‌توجهی مسئولان در حال نابودی هستند
استاد زبان‌شناسی دانشگاه تهران ضمن بیان اینکه گویش‌های محلی با بی‌توجهی مسئولان در حال نابودی است، ابراز داشتن: باید این گویش‌های درخطر نابودی را شناسایی و به‌صورت دقیق و علمی توصیف کنیم که اگر بنا به هر دلیلی این گویش‌ها از بین رفت مکتوبات برای زبان شناسان دوره‌های بعدی یادگار باقی بماند.
صادقی در ادامه تصریح کرد: متأسفانه هیچ نهادی به‌صورت سیستماتیک برای احیاء گویش‌ها کاری انجام نمی‌دهد و در این موضوع تنها افراد خوش‌ذوق و باسلیقه زنده نگه داشتن گویش‌ها را با عشق دنبال می‌کنند.
وی افزود: سازمان یونسکو در حوزه زبان‌های درخطر نابودی ورود بسیار خوبی دارد که باید این گویش‌ها را به این نهاد معرفی کرد لذا این میراث فرهنگی بیشینه بشریت است که اگر از بین روند هویت اصلی ما درواقع نابودشده است.
احیای گویش‌ها همت والای دولتمردان را می‌طلبد
عضو پیوسته فرهنگستان زبان فارسی بابیان اینکه متأسفانه مشکلات معیشتی و اقتصادی اجازه ورود به حوزه احیای زبان را به دولتمردان نمی‌دهد، ابراز داشت: احیای گویش‌ها همت والای دولتمردان را می‌طلبد که در این قصه ورود جدی‌تری داشته باشند.
صادقی در ادامه تصریح کرد: بقایای زبان و گویش‌های قدیم استان سمنان در منطقه سنگسر، سرخه و افتر و کومش قدیم را هنوز می‌توان یافت، این گویش‌ها تحول‌یافته زبان قدیم محسوب می‌شوند که باید برای زنده نگه‌داشتن آن چاره‌ای تدبیر کرد.
وی افزود: آنچه امروز مشاهده می‌کنیم تنها نمونه گویش‌های موجود باقی‌مانده زبان قدیم هستند نوشته‌های ابوسعید ابوالخیر و شیخ ابوالحسن خرقانی و بایزید بسطامی که به‌صورت مکتوب درآمدند تنها مجموعه نقل‌هایی است که توسط مریدان آن‌ها جمع‌آوری‌شده اما این احتمال وجود دارد که از نسخه‌های اصلی به زبان مادری خودشان نسخه‌های هنوز وجود داشته باشد.
