به گزارش خبرنگار مهر، ابوالفضل خطیبی شامگاه چهارشنبه در همایش «چکاد سخن» که ویژه بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی در گرگان برگزار شد، اظهار کرد: در رابطه با شاهنامه گفته شده که فردوسی زبان فارسی را احیا کرد و این حرف زمانی صحت پیدا می کند که زبان فارسی مرده و نابود شده باشد.
وی افزود: تمام شاهکارهای ادبی بزرگ دنیا و حتی شاهنامه برای خلق شدن نیاز به بستر فرهنگی داشتند، بنابراین وقتی به عصر فردوسی نگاه می کنیم متوجه می شویم در دوران فردوسی زبان فارسی در اوج خود قرار داشته است.
خطیبی ادامه داد: قبل از شاهنامه فردوسی شاهنامه های دیگری هم وجود داشته اما با ورود شاهنامه فردوسی آن ها به سایه رانده می شوند و بعد از رودکی زائقه ایرانیان در زبان فارسی تغییر می کند.
وی افزود: شاهنامه به عنوان شاهکار فردوسی موجب بالندگی زبان فارسی شد و گفته می شود اگر فردوسی نبود ایران هم نبود که این حرف قدری درست است چون نبوغ فردوسی در انتخاب کتابی بود که آن را به نثر کشید.
عضو فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی ادامه داد: شاهنامه کتابی است که در آن یکپارچگی سیاسی، یکپارچگی جغرافیایی و یکپارچگی در روایات رعایت شده است.
وی اظهار کرد: متاسفانه برخی ها در برنامه ای تلویزیونی گفته اند که در شاهنامه به نژاد پرستی اشاره شده که این حرف موجب ناراحتی می شود، چراکه شاهنامه قبل از پیدایش اصل جهانی شدن، جهانی شده بود و اساسا در شاهنامه جایی برای نژاد پرستی وجود ندارد.
خطیبی ادامه داد: این شایعه مطرح شده که بر سر در سازمان ملل شعری از سعدی حک شده است که من در این زمینه تحقیق کردم و متوجه شدم چنین چیزی وجود ندارد و این امر جزو آرزوها و آرمان های ایرانیان است.
وی افزود: شاعری تاجیکی در رابطه با شاهنامه می گوید که شاهنامه یک وطن است و حرف درستی است، چراکه شاهنامه در زمانی که ایرانشهری وجود نداشت هویت آن را حفظ کرد و در واقع باید گفت هویت ایرانی در ادبیات شکل گرفته است.
خطیبی گفت: آنچه موجب جاودانه شدن شاهنامه شده است زبان شاهنامه است نه محتوای آن.
