به گزارش ایسنا، فضاپیما آمریکایی بدون سرنشین "گالیله"(Galileo) در ۱۸ اکتبر سال ۱۹۸۹ توسط موشک "آتلانتیس"و از "پایگاه فضایی کندی مجتمع پرتاب ۳۹" با هدف مطالعه مشتری و قمرهایش به فضا پرتاب شد.
فضاپیمای گالیله توسط "آزمایشگاه پیش رانش جت" ناسا که مسئول پرتاب و کنترل ماموریت‌های بی‌سرنشین است، توسعه داده شد.
فضاپیمای گالیله در ۷ دسامبر ۱۹۹۵ به سیاره مشتری رسید و عکس‌هایی دقیق و با وضوح بالا از آن سیاره برای دانشمندان ارسال کرد.
در دسامبر سال ۱۹۹۵ میلادی فضاپیمای گالیله ناسا کاوشگری را به درون جو مشتری انداخت که برای اولین بار نمونه‌هایی را از جو مشتری آزمایش کرد. این کاوشگر پس از حدود یک ساعت سقوط و کاوش در جو مشتری بر اثر فشار لایه‌های جوی منهدم شد. پس از پرتاب کاوشگر، فضاپیمای گالیله چندین سال به بررسی و مطالعه مشتری و قمرهای آن پرداخت.
بخشی از ماموریت گالیله در مشتری، رها کردن یک کاوشگر در این سیاره بود. این کاوشگر برای نخستین بار موفق شد تا اندازه‌گیری‌های دقیقی از جو مشتری انجام بدهد. گالیله ۳۴ بار دور بزرگ‌ترین سیاره منظومه شمسی یعنی سیاره مشتری، چرخید و اکتشافات بزرگی انجام داد.
دانشمندان توسط عکسهای ارسالی گالیله دریافتند "یو" نزدیکترین قمر مشتری، کاملا فعال و آتشفشانی است.
پس از گذشت حدود ۱۴ سال از پرتاب گالیله، سوخت پیشران فضاپیما در حال تمام شدن بود و امکان ادامه کار گالیله وجود نداشت. بخاطر نبود سوخت، فضاپیما دیگر قادر نبود مسیر خودش را حفظ کند و نمی‌توانست آنتن فرستنده اطلاعاتش را به سمت زمین تنظیم کند. درنتیجه مرکز کنترل گالیله تصمیم گرفتند آخرین کار ممکن را انجام دهند و ماموریتی را که خیلی پیش از این کامل شده بود، خاتمه دهند. آخرین مرحله این ماموریت نابودی گالیله بود. گالیله در روز ۲۱ سپتامبر سال ۲۰۰۳ به اعماق اتمسفر مشتری شیرجه زد.به گفته ناسا، گالیله تا آخرین لحظات قبل از انهدام آن به ارسال تصویر به زمین ادامه داد.
فضاپیمای گالیله موفق به نفوذ در لایه خارجی گازی مشتری تا فشار ۲۲ برابر فشار زمین شد. فضاپیمای گالیله که تا به امروز سخت‌ترین تلاش برای ورود به جو سیاره‌ای را انجام داده است دمایی دو برابر دمای سطح خورشید و نیرویی به اندازه ۲۳۰g یعنی ۲۳۰ برابر شتاب گرانشی در سطح زمین را هنگام نفوذ در مشتری تجربه کرده بود.
انتهای پیام
