در واقع سایه بیماری ارتباطی بر سر حکومت به معنای عام آن تا نهادهای تخصصی ارتباطات (انواع رسانه‌ها، فن‌آوری‌های نوین اطلاعاتی-ارتباطی، روابط‌عمومی‌ها، تبلیغات و...) و مردم مشاهده می‌شود.

در این شرایط تنها راه صحیح آن است که دلایل و عواقبش را باید پزشک متخصص تشخیص دهد و درمانش را هم باید از او طلب کرد. اجازه دهید روشن‌تر بگویم: اگر دکتر محمدحسین ماندگار، فوق تخصص جراحی قلب ایران را در حوزه قلب داریم، باید مشابهش را در حوزه‌ ارتباطات ایران پیدا کنیم و بیمار یا مشکوک به بیماری را به او بسپاریم.

باید علاوه بر تشخیص به او اجازه دهیم که راه‌های درمان را با مشورت همکارانش شناسایی و شیوه‌های درمان و داروی مورد نیاز را تجویز کند. آیا تا کنون اینگونه عمل کرده‌ایم؟ بیمارمان را نزد پزشک حاذق برده‌ایم یا فقط از سر «اعتماد به‌نفس افراطی» و بر اساس دانسته‌های خود، آن هم به صورت آزمون و خطا، دارو تجویز کرده‌ایم؟ شواهد آنچه در حال حاضر در حوزه ارتباطات جامعه ایران می‌گذرد مؤید آنست که غیرمتخصص‌ها نسخه نوشته‌اند و به نظر می‌رسد تا قصه‌ پر غصه‌ دخالت‌های سلیقه‌ای مدیریتی و عدم توجه به مطالعات کارشناسی -چه در سطح وضع قوانین رسانه‌ای و چه در سطح تصمیم‌گیری‌ها- ادامه یابد، وضع بدتر و بیمار، نحیف‌تر می‌شود. خطاست اگر بیمار ارتباطات را نزد استادان ارتباطات نبریم، به شناختشان احترام نگذاریم و به تجویزشان عمل نکنیم.

دکتر «ماندگار»های حوزه ارتباطات پرشمار نبوده اما کم تعداد هم نیستند. اگر مراجعات به مطبشان زیاد شود، حتماً به‌روزتر شده و برای حل مشکلات ارتباطی و رسانه‌ای جامعه، راه‌حل خواهند داد. آنگاه خواهیم توانست همراهی بیشتر مردم را برای اجرای مراحل پیشگیری، شناخت و درمان جلب کنیم. مشروط به آنکه حتی اگر تجویز پزشک حاذق بر خلاف میل و سلیقه مدیریتی ما بود، آن را پذیرفته و عمل کنیم.

اگر چنین شد، تیرها در تاریکی رها نشده و نیروهای تخصصی این حوزه سرخورده نمی‌شوند.

کارشناس ارتباطات