به گزارش ایسنا، به نقل از خبرگزاری آسوشیتدپرس، امیلی اسپینوزا یکی از آن مهاجرانی است که تصمیم گرفت شش ماه پیش بدون سه فرزندش ونزوئلا را به مقصد کلمبیا ترک کند. او پول کافی نداشت تا فرزندانش را ببرد و نمی‌دانست در کلمبیا با چه شرایطی مواجه خواهد شد. بنابراین او فرزندانش را نزد برادرش برد. او پس از مدت‌ها با یکی از فرزندانش تلفنی گفت‌وگو کرد اما او مادرش را به یاد نمی‌آورد.
این الگویی است که سایر مهاجران از سراسر جهان، از آمریکای مرکزی، کارائیت و آسیا هم انجام می‌دهند: سرپرستان خانوار اول ترک دیار می‌کنند و امید دارند که خانواده‌هایشان دوباره به زودی دور هم جمع می‌شوند. نتیجه آن یک تغییر عمیق در خانواده‌هاست و گاهی تبعات ویرانگری بر جای می‌گذارد.
براساس آمار سازمان ملل متحد، حدود ۲.۳ میلیون ونزوئلایی در سه سال گذشته از تورم نجومی، کمبود غذا و دارو از کشورشان فراری شده‌اند. حدود یک میلیون تن از مسیر زمینی خودشان را به کلمبیا رساندند. براساس یک نظرسنجی مقام‌های کلمبیایی،۷۳ درصد از بیش از ۲۵۰ هزار خانواده مهاجر گفته‌اند که نزدیکانشان را در ونزوئلا گذاشته‌اند. نظرسنجی کمیته نجات بین‌المللی (یک گروه امدادرسانی بشردوستانه) نشان می‌دهد، ۵۲ درصد از ۳۱۲ ونزوئلایی که اخیرا وارد کلمبیا شدند از دست‌کم یک فرزندشان که معمولا با آن زندگی می‌کردند، جدا شدند.
به گفته رئیس این گروه امدادرسانی، آمار جدایی خانواده‌ها و جدایی والدین از کودکان واقعا سرسام‌آور است. اینها مردمانی هستند که لایه‌های متعددی از آسیب‌ها را دارند و جدا شدن کودکان یک ضربه دیگر است.
کارشناسانی که روی جدایی خانواده‌های مهاجر مطالعه دارند، می‌گویند معمولا تردید درباره این سفر، نگرانی درباره آینده شغلی در کشوری جدید و این ایده که جدایی موقتی خواهد بود، موجب می‌شود تا خانواده‌های مهاجر بدون کودکانشان دست به مهاجرت بزنند. افزایش مهاجرت زنان در دهه‌های اخیر هم به تعداد کودکان جدا شده از مادرانشان افزوده است.
انتهای پیام
