به گزارش حوزه تجسمی گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از پایگاه خبری حوزه هنری؛اکبر ناظمی، هنرمند عکاس، که این روزها نمایشگاه عکسهای انقلابی او در گالری شماره یک خانه عکاسان برپاست، درباره این نمایشگاه توضیح داد: در این نمایشگاه 70 عکس از 300 عکسی که در اختیار آرشیو حوزه هنری قرار داده ام به نمایش درآمده است. در زمینه های دیگر نیز نمایشگاه عکس داشته ام اما این سی و سومین نمایشگاه عکسی است که از انقلاب اسلامی ایران برپا کرده ام.

این هنرمند که نمایشگاه هایی در کانادا، آلمان و آمریکا نیز از این عکسها برپا کرده، گفت: از 17 – 16 سالگی عکاسی میکردم، به وین رفتم و در آنجا گرافیک خواندم، بعد از آن هم به آلمان رفته و در آنجا درس عکاسی خواندم. از همان روزها، وقتی به عکسهای خبری جهان به عنوان مثال عکسهایی از ویتنام و ... نگاه میکردم، به عکس خبری علاقمند شدم. زمانی که انقلاب در حال شکل گیری بود من در آلمان بودم. اولین روزی که وارد ایران شدم، نهم شهریور 1357 بود. از آن روز تا 22 بهمن 1357 هر روز بدون وقفه عکاسی کردم و در مجموع شش هزار عکس گرفتم که میتواند بزرگترین آرشیو تصویری رنگی از انقلاب ایران محسوب شود.

وی با اشاره به اهمیت عکس خبری گفت: عکس خبری میتواند به جهان کمک کند، وقتی به کشوری میروی که گرسنه اند و از آنجا عکس میگیری و جهان از این واقعه مطلع میشود، نان به مردم آن کشور میرسانی. یا اگر بخواهیم به طور معاصر به این قضیه نگاه کنیم، میتوان به وضعیت پناهنده ها اشاره کرد و عکسی که از کودک سه ساله ای منتشر شد که در ساحل دریا جان باخته بود. این عکس دنیا را تکان داد، باعث شد بسیاری از مردم نسبت به کشورهایی مانند سوریه که در حال حاضر درگیر جنگ هستند واکنش نشان داده و درهای بسیاری از کشورها به روی پناهندگان گشوده شد.

ناظمی درباره شرایط عکاسی در روزهای پرتلاطم انقلاب اسلامی ایران نیز گفت: آنچه میدیدیم خون و گلوله بود و طبیعی است که در چنین شرایطی ترس وجود داشته باشد، اما فکر میکنم ترس هم یکی از ویژگیهایی است که در زندگی با آن مواجه میشویم و اتفاقا در کنار این ترس است که میتوانیم طعم شجاعت را تجربه کنیم.

اکبر ناظمی افزود: هیچکس باور نمیکرد که انقلاب اینقدر سریع به ثمر برسد، فکر میکردیم سالها طول بکشد، با این حال میدانستیم که واقعه بزرگی در ایران در حال رخ دادن است و یقین داشتم که لازم است این تصاویر را ثبت کنم. در آن زمان درسم به تازگی تمام شده بود و توانایی مالی زیادی نداشتم که بتوانم حلقه های فیلم یا دوربینهای مجهز خریداری کنم، لازم بود از همان تجهیزات و امکاناتی که در اختیار داشتم کمک بگیرم. روزی هفت تا هشت حلقه فیلم عکاسی میکردم که خارج از توانای مالی ام بود و تصمیم گرفتم ته نگاتیو فیلمهای سینمایی را که به کار دوستانم نمی آمد بگیرم و از آنها استفاده کنم. این نگاتیوها را قیچی میکردم، دور حلقه میپیچیدم و با آنها عکاسی میکردم.

انتهای پیام/