جمشید مرادیان که به‌تازگی اثرش برای حضور در سمپوزیوم مجسمه‌سازی قبرس با متریال چوب پذیرفته شده است، در گفت‌وگو با خبرنگار سرویس هنرهای تجسمی ایسنا اظهار کرد: سال‌ها پیش در کوچه‌های درکه، از یک درخت خشک‌شده مجسمه‌ای ساختم که متأسفانه به‌دلیل بی‌توجهی شهرداری، اکنون چیزی از آن باقی نمانده است. این مجسمه، یک گاو با الهام از سر یک ریتون هخامنشی بود و یکی از اولین کارهای من به‌شمار می‌آمد.

او ادامه داد: آن کار خیلی زیبا شده بود و گردشگران، مردم و کوهنوردها با آن عکس می‌گرفتند. چند روز پس از تمام شدن کار متوجه شدم، روی آن با اسپری سیاه شعار نوشته‌اند. چند وقت بعد که شعار را از روی آن پاک کردیم، براثر برخورد یک ماشین، مجسمه آسیب دید و الان هم چیز زیادی از آن باقی نمانده است. شهرداری باید به این نوع آثار شهری که بدون دستمزد هم ساخته می‌شوند توجه کند، اما متأسفانه این اتفاق نمی‌افتد.

این هنرمند همچنین بیان کرد: اگر قرار باشد برای ساختن این‌گونه کارها با شهرداری هماهنگ شویم، باید دوماه نامه‌نگاری کنیم که من دوست ندارم چنین روندی را طی کنم. من که دستمزدی برای این مجسمه نگرفتم و فکر کردم که می‌توانم از درخت خشک‌شده یک اثر هنری برای شهر و مردم آن خلق کنم.

مرادیان درباره پذیرفته شدن مجسمه‌اش برای حضور در سمپوزیوم مجسمه‌سازی قبرس نیز گفت: چند روز پیش از طرف سمپوزیوم مجسمه‌سازی قبرس که با متریال چوب برگزار می‌شود، دعوت شدم و تصویر این کار را برای آن‌ها فرستادم که آن را قبول کردند. قرار است در سمپوزیوم آن را بسازم. معمولا چوب‌هایی که در این سمپوزیوم‌ها در اختیار هنرمندان قرار می‌گیرد، چوب بلوط است که بسیار بادوام است. مجسمه‌ای که در ایران ساخته بودم، از چوب گردو بود.

این هنرمند با بیان این‌که مجسمه‌سازی با چوب در سمپوزیوم‌های ایران جا نیفتاده است، افزود: من سال‌هاست در بسیاری از سمپوزیوم‌های مجسمه‌سازی دنیا که متریال آن‌ها چوب است شرکت می‌کنم. مجسمه‌سازی با چوب یکی از پایه‌های این هنر است، اما متأسفانه در ایران بیشتر به این فکر می‌کنند که یک مجسمه 80 سال عمر کند، در حالی که این موضوع نباید باعث شود حوصله مردم سر برود. در مجسمه‌سازی ایجاد حس مهم است، نه این‌که یک مجسمه سال‌های سال بماند و به ثروت شهرداری تبدیل شود.

انتهای پیام