به گزارش خبرنگار مهر، منطقه «گواتر» در صد کیلومتری چابهار از توابع استان سیستان و بلوچستان قرار دارد. منطقه ای در نقطه صفر مرزی با کشور همسایه پاکستان که همین قرابت و نزدیکی، باعث شده وقتی به این منطقه پا می گذاری، گویی وارد پاکستان شده ای.
وقتی از چابهار حرکت می کنی، روی تابلو زده ۹۸ کیلومتر تا گواتر، اما به دلیل دشواری های مسیر و جاده باریک، نمی توان زودتر از دو ساعت به آنجا رسید. البته جاده گواتر در برخی مسیرها سواحل دریای عمان را در کنار خود می بیند و این می تواند بر زیبایی های این جاده بیفزاید.
بعد از گذر از جاده پر فراز و نشیب، بالاخره به گواتر می رسیم. مردمانی محروم از تمامی امکانات و خدمات حداقلی برای زندگی که ما اغلب با داشتن آنها، همچنان زیر لب گلایه می کنیم. اما اینجا، دلخوشی ها با آنچه در شهرها می بینیم، زمین تا آسمان تفاوت دارد.
جمعیت منطقه گواتر در حدود ۱۲ هزار نفر است که اغلب مردم اینجا در مشاغل گوناگونی مشغول کار هستند. برخی مردان سراغ صید ماهی می روند و از این محل امرار معاش و ارتزاق می کنند.
به گفته یکی از صیادان، فصا ماهیگیری از آبان شروع می شود و تا اردیبهشت ادامه دارد. اما خب همه ماهی ها را یک نفر از آنها می خرد آن هم با قیمت پایین، و این فرد تنها با نشستن در کنار ساحل، همین ماهی های خوشمزه را که سر سفره برخی از مردم این کشور وجود دارد، با سود هنگفتی می فروشد.
مردان صیاد هر دو هفته را دور از خانواده در مکان هایی شبیه آلونک در کنار ساحل سپری می کنند. بدون هیچ گونه امکانات و خدمات اولیه زندگی، از برق گرفته تا خدمات بهداشتی و درمانی که از نیازهای اولیه برای زندگی است.
اینجا، دلخوشی ها رنگ و بوی دیگری دارد. بچه ها با دیدن ماشین هایی که گردشگران و غریبه ها سوار بر آنها هستند، به سمت خودروها می آیند و خواستار فروش دست ساخته های خودشان هستند. گردبند و گوشواره ها و کیف هایی که محصولات صنایع دستی آن منطقه است، در دست کودکان است. قیمتی هم ندارند، شاید گران ترین آنها ۱۰ هزار تومان قسمت داشته باشند و البته خیلی ارزان تر هم وجود دارد. فرقی نمی کند غریبه ها بابت آنها چقدر پول بدهند، فقط می خواهند بفروشند.
دلخوشی ها به اندازه ای کوچک هستند که با خوردن شیرینی های کوچک گردشگران هم شیرین می شود.
ناهار میزبان یکی از بزرگان منطقه بودیم، روستایی با خانه هایی ساخته شده از بلوک های سیمانی و حیاط هایی که حتی در ورودی هم نداشتند. اما، زندگی اینجا با همه جا فرق می کند.
وجود ۶ خانه بهداشت به همراه یک مرکز بهداشتی درمانی، تنها امکانات برای ارائه خدمات سلامت به جمعیت ۱۲ هزار نفری گواتر است. آنطور که گفته می شد، امکان ارائه خدمات اولیه درمانی در این مرکز بهداشتی درمانی وجود دارد، اما اگر یکی از اهالی این منطقه نیاز به خدمات جراحی داشته باشد، می بایست مسافت ۱۰۰ کیلومتری را طی کنند تا به چابهار برسند. اما معلوم نیست که در چابهار هم خدمات درمانی مورد نیاز وجود داشته باشد!
اینجا، نقطه صفر مرزی است و زندگی، برای مردمان این منطقه جور دیگری رقم می خورد. نه آنطور که در شهرهای بزرگ می بینیم و زندگی می کنیم.
