او که به‌عنوان بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون در فرانسه شناخته‌شده است، 17سال پیش از فیلم‌سینمایی «حریف تمرینی»، فیلم کوتاهی ساخته بود و حریف تمرینی، اولین فیلم بلندسینمایی او در مقام کارگردان به‌حساب می‌آید. جوی می‌گوید کارگردانی فیلم تجربه‌ی فوق‌العاده‌ای بوده اما هرگز حاضر نیست بازیگری را فراموش و رها کند.
حریف تمرینی، داستان بوکسوری به‌نام «استیو لَندری» است که بیش‌تر از این‌که برنده باشد، بازنده بوده است، اما در آخرین فعالیت حرفه‌ای‌اش در دنیای ورزش می‌خواهد به همه ثابت کند که فقط یک حریف تمرینی نیست و می‌تواند قهرمان باشد.
این فیلم در سی و ششمین جشنواره‌ی جهانی فیلم فجر، میهمان بخش «زنگ هفتم» و کودکان و نوجوانان ایران است. به همین مناسبت، ترجمه‌ی گفت‌وگویی ویژه را با ساموئل جوی، کارگردان این فیلم برایتان می‌آوریم.
- کمی از داستان فیلم حریف تمرینی بگویید.
داستان درباره‌ی بوکسوری 45ساله است که روزهای آخر عمر حرفه‌ای ورزش بوکس را می‌گذراند. اوضاع برای او طوری پیش می‌رود که می‌پذیرد برای یک‌ماه، حریف تمرینی ورزشکار دیگری برای شرکت در مسابقه‌ی قهرمانی باشد.
حریف تمرینی، داستان این مرد است و به رابطه‌ی او با خانواده و حرفه‌اش مربوط می‌شود؛ مردی که هم پدر است و هم قهرمانی ایستاده در آخر مسیر.
- با توجه به داستان فیلم فکر می‌کنم انتخاب بازیگر کار چندان آسانی نبوده.
بله، من دنبال کسی بودم که علاوه بر بازیگری با بوکس هم آشنا باشد. کسی که ادای بوکس را درنیاورد و کاملاً بداند بوکس چیست. فکر کردم حتی اگر کسی سه تا چهارماه شبانه‌روز هم تمرین کند تا بوکس یاد بگیرد، باز هم به کار من نمی‌آید چون من بازیگری را می‌خواستم که با بوکس، با سختی‌ها و دشواری‌های این ورزش زندگی کرده باشد.
- پس شانس آوردید که بازیگر مورد نظرتان را پیدا کردید.
بله، «ماتیو کازووتیز» خیلی از فاکتورهای لازم این نقش را داشت. اما مشکل این‌جا بود که او بوکس تایلندی کار کرده بود، نه بوکس انگلیسی. برای همین زمانی را در نظر گرفتیم تا او بوکس انگلیسی کار کند و با آن عجین شود. طوری که انگار این ورزش را هضم کرده است.
- موافقید که حریف تمرینی، بیش‌تر فیلمی ورزشی است تا یک درام خانوادگی؟
نه، مطلقاً! اصلاً حریف تمرینی را فیلمی ورزشی نمی‌دانم، هرچند این فیلم به موضوع بوکس هم می‌پردازد. به‌نظر من حریف تمرینی، فیلمی درباره‌ی یک مرد است، نه فیلمی درباره‌ی یک ورزشکار. این مرد می‌خواهد هم پدر باشد و هم ورزشکار.
او سال‌ها بوکس کار کرده و روحیاتش زمخت و خشن شده و حالا با این روحیات تیره و تار می‌خواهد با دخترش ارتباط برقرار کند. او چیزی از ظرافت و رفتار لطیف و مهربان پدرانه نمی‌داند و این چالش بزرگ زندگی اوست.
هم‌چنین می‌خواهد آموخته‌هایش را به ورزشکاری جوان‌تر منتقل کند. نوع ارتباط او با پسر ورزشکار نیز چالشی دیگر برایش پیش می‌آورد. حالا این مرد، تک و تنها باید با این چالش‌های سخت و نفس‌گیر در زندگی‌اش رودررو شود.
- خودتان هم به بوکس علاقه داشتید یا عامل دیگری باعث شد که کارگردانی این فیلم را برعهده بگیرید؟
به نظرم آمد که این داستان قابلیت تبدیل‌شدن به یک فیلم خوب را دارد. ضمن این‌که علاقه‌ی من در بازیگری به نقش‌های دردسرساز یا آدم‌های بد قصه است. فکر می‌کنم گاهی در حق این آدم‌ها بی‌انصافی می‌شود. شاید برای همین است که قهرمان فیلم حریف تمرینی برایم انسانی قابل احترام بود که باید به او فرصت داده می‌شد.
- اگر حریف تمرینی با اقبال مواجه شود، ممکن است که از دنیای بازیگری فاصله بگیرید؟
اوه خدای من، هرگز! بازیگری برای من تمام نمی‌شود حتی با این‌که ممکن است فرصت‌های کارگردانی بیش‌تری بعد از این نصیبم شود.
- ماجرای اسم «هملت» چیست؟
من کارم را از تئاتر شروع کردم. در ابتدای راه، اسم هنری هملت را برای خودم انتخاب کردم چون به نوعی می‌خواستم به پدربزرگم ادای احترام کرده باشم. وگرنه نام واقعی من جوی است.
- ولی این‌روزها کم‌تر تئاتر کار می‌کنید.
تعمدی نیست. هنوز برای تئاتر احترام ویژه‌ای قائلم. اما دنبال نقشی هستم که آن‌قدر کشش داشته باشد تا مرا به صحنه بازگرداند.
- اولین تجربه‌ی حضورتان در مقام کارگردان با یک فیلم نسبتاً خشن بود. دوست ندارید که برای فیلم‌های بعدی‌تان سراغ ژانر کمدی بروید؟
چرا که نه؟ حتماً! اصلاً دوست ندارم در یک ژانر محدود شوم. البته کار‌کردن در ژانر کمدی، اصلاً کار آسانی نیست.
9758744
