در بین کشورهایی که با ایران مرز مشترک دارند، هر یک به فراخور هم مرزی با جمهوری اسلامی ایران به اشکال مختلفی یا از امنیت برخوردار شده‌اند و یا از ناامنیشان کاسته شده است.

در این بین پاکستان علی‌رغم تلاشهای دولت جمهوری اسلامی برای ایجاد امنیت در مرزهای مشترک دو کشور، که وظیفه‌ای دو جانبه است، نوعی از سهل‌انگاری را به خرج داده که مقداری هم بوی کارشکنی برای تداوم ناامنی را می‌دهد، فرصت فعالیت برای گروههای تروریستی نظیر جیش العدل و شهادت مرزبانان و خدمتگزاران نیروی انتظامی امری است که در سایه عدم مشارکت پاکستان در ایجاد امنیت در مرزهای مشترک رخ داده است، و نیازمند این است که وزاری خارجه و مسولین امنیتی هر دو کشور با افزایش تعاملات و همکاری‌های مشترک ویروس ترور را از منطقه مرزی خود دور نمایند.

محمود رضا امنینی طی یادداشتی اختصاصی برای باشگاه خبرنگاران جوان به ضرورت بررسی و حل این موضوه پرداخته است که متن آن به شرح ذیل است

تأمین امنیت مرزها مقوله بسیار پیچیده ای است که نیازمند همکاری و تعامل دولت های دارای مرز مشترک است. امنیت، نیاز توسعه متوازن است و بازدارندگی از تهدیدات برای تقویت امنیت از طریق رایزنی و همکاری با کشورهای همجوار امکان پذیر است. یکی از مواردی که مانع همگرایی ایران و پاکستان در منطقه می شود و بشدت بر امنیت انسانی تأثیر می گذارد مسأله ناامنی مرزی میان دو کشور است که این ناامنی از سوی گروه‌های مستقر در پاکستان صورت می‌گیرد. هجوم متداول گروه های تروریستی با عناوین مختلف از سمت مرزهای پاکستان به سوی مرزهای ایران موجی از ناامنی، ترس و وحشت را برای ساکنین مرزهای دوکشور در پی دارد.

در همین رابطه بعد از فروکش کردن ناآرامی‌های ناشی از فعالیت‌های تروریستی و تخریبی گروهک جندالشیطان (جندا...) در نواحی مرزی ایران و پاکستان بار دیگر زمزمه های تهدید و ارعاب در این نواحی با گروگان‌گیری مرزبانان ایرانی در اسفند 92 توسط گروه جیش‌العدل احیا شد. با این حال حوادث این ناحیه به آزادی چهار مرزبان و البته نامعلوم ماندن سرنوشت یکی از آنها ختم نشد و مهر ماه امسال نیز در پی حادثه تروریستی 3 تن از مأمورین نیروی انتظامی کشورمان در سراوان سیستان و بلوچستان به شهادت رسیدند. اخیرا نیز درگیری با اشرار مسلح در سیستان و بلوچستان موجب شهادت دو تن دیگر از مرزبانان کشور شد که با توجه به روند رو به افزایش این حوادث باید گفت: تنش و ناامنی کم سابقه ای در مرزهای شرقی کشور شاهد هستیم.

البته این تنش‌ها صرفا به مسائل تروریستی محدود نمی‌شود و مسأله قاچاق مواد مخدر و قاچاق کالا از دیگر مواردی است که دو کشور ایران و پاکستان با آن دست به گریبان و برای مهار آن نیازمند یک همکاری نزدیک و سازنده هستند. بخصوص اینکه این دو کشور در جوار خود بزرگترین قطب تولید مواد مخدر (افغانستان) و انواع قاچاق‌ها را دارند. مواد مخدر همواره از دغدغه های جدی و اساسی برای ایران بوده است حال آنکه دولتمردان پاکستان به دلیل وجود مشکلات و چالش‌های سیاست داخلی کمتر به آن پرداخته‌اند و تا کنون برای مبارزه با معضل مواد مخدر از اولویت های اساسی در سیاست‌گذاری‌ها برخوردار نبوده است.

با توجه به مشکلات فوق باید گفت، راهکار حل ناامنی‌های مرزی ایران و پاکستان را باید عمدتا در تقویت سیاست‌های امنیتی دولت پاکستان و همکاری‌های دو کشور خلاصه نمود.

در این‌باره باید متذکر شد که حضور و فعالیت گروه های تروریستی در پاکستان تا حدودی به سیاست‌های نادرست این کشور نیز بر می‌گردد. کشور پاکستان که خود درگیر مسائلی همچون فرقه گرایی و قوم گرایی می‌باشد و تغییر و تحولات سیاسی آن پیش بینی ناپذیر وگاهی همراه با کودتا است، دیگر نباید مجال برای فعالیت گروه‌هایی دهد که هدف آنها تضعیف قدرت داخلی کشور و آشفتگی روابط آن با همسایگان است. وظیفه دولتمردان این کشور است که میدان برای حضور گروه‌های تروریستی ندهند و مانع فعالیت آنها شوند.

مطمئنا با حذف این گروه‌ها، هم جایگاه پاکستان در بین کشورهای منطقه تثبیت می‌شود و وجهه بهتری نسبت به گذشته پیدا می کند، و هم امنیت بیشتری در داخل این کشور حکم فرما می‌شود و در نهایت همسایه‌های این کشور نیز در سایه امنیت شکل گرفته احساس راحتی می کنند.

همچنین با توجه به اینکه بین ایران و پاکستان مرزی نسبتا طولانی وجود دارد و از آنجایی که پاکستان در مرزهای خود با هند و افغانستان نیز درگیر می‌باشد، نمی‌توان توقع داشت که در تأمین امنیت مرزهای خود با ایران مؤثر واقع شود؛ چرا که این کشور جدای از مسأله ناامنی مرزهای خود متأسفانه درگیر آشوب‌های داخلی نیز می باشد، لذا پیشنهاد می‌شود که تا حد زیادی دست ایران در تأمین امنیت مرزی دو کشور باز باشد و دولت پاکستان با حسن نیت پذیرای این واقعیت باشد که ایران توان بیشتری برای بر پا کردن امنیت مرزی را دارد. با همکاری مشترک دو کشور و حمایت سازمان ملل متحد برای کمک رسانی به پاکستان این مسأله تا حد زیادی قابل حل شدن است.

در آخر باید گفت: مناسبات ایران و پاکستان به دلایل متعدد از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است؛ زیرا علاوه بر همسایگی و داشتن مرزهای طولانی، دارای مشترکات فرهنگی مذهبی و امنیتی نیز می باشند، لذا می طلبد که نسبت به امنیت یکدیگر بیشتر تلاش کرده و به یکدیگر اعتماد داشته باشند.

انتهای پیام/