مهدی شادفر در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا، اظهار کرد: فردی که دچار بیماری لاعلاج می‌شود قبل از ناتوان شدن و به مراحل سخت و دشوار رسیدن، در مرحله اول به انکار کردن شرایط پیش آمده می‌پردازد.
وی ادامه داد: بعد از مرحله انکار، فرد توان پذیرفتن شرایط جدید پیش آمده را ندارد و این آغاز ورود به بحران افسردگی است. در این مرحله پذیرفتن تغییر شرایط زندگی و قیاس آن با گذشته، بیمار را به شرایط روحی دشواری سوق می‌دهد.
این روان‌پزشک افزود: فرد بعد از ورود به افسردگی و انکار شرایط، با پیشرفت بیماری و تغییر عملکرد جسمی، توان انجام کارهایی که در گذشته به راحتی از پس انجام آن ها برمی‌آمده را از دست می‌دهد. نپذیرفتن شرایط پیش آمده و ناتوانی، فرد را به خودکشی ترغیب می‌کند.
شادفر ادامه داد: بیماری‌های ناتوان کننده، عامل اصلی افسردگی است و افسردگی شروع و اولین گام روی آوردن فرد به خودکشی است. اختلالات ام اس، انواع سرطان‌ها، آلزایمرها و فراموشی‌ها از جمله بیماری‌هایی است که با پیشرفته شدن فرد را ناتوان می‌کنند.
وی در خصوص نقش خانواده، اظهار کرد: خانواده نقش کلیدی در افزایش امید به زندگی در فرد را دارد. خانواده‌ها می‌توانند با حمایت و بحرانی جلوه ندادن عملکرد و ناتوانی فرد، به پذیرفتن شرایط کمک کنند.
این روان‌پزشک با اشاره به اصطلاح" اتانازی" با تعریف "خودکشی یا مرگ خودخواسته" گفت: در چند کشور از نظر قانونی و روانی به فرد مبتلا به بیماری های لاعلاج، اجازه مرگ خودخواسته و انتخاب بین ادامه دادن یا ندادن زندگی را می‌دهند.
شادفر ادامه داد: در این موارد پذیرش اولیه نقش اساسی در حل و مقابله با مشکل پیش آمده را دارد. با فعال شدن ساختارهای ایمنی در بدن، فرد قدرت حل و مقابله با بیماری را در خود افزایش می‌هد و با بالا بردن اعتماد به نفس و توانایی‌های خود با شرایط فعلی کنار می‌آید.
وی در خصوص جلوگیری از به انجام رسیدن و ترغیب خودکشی در این افراد، اظهار کرد: شوک اولیه وارد شده در فرد مبتلا به بیماری‌های مزمن گام اول سوق دادن فرد به افسردگی است. در کنار پزشک معالج، باید روان‌پزشک و روان‌شناس برای سامان‌دهی شرایط روحی فرد برای مقابله با بیماری وارد عمل شوند. به عبارت دیگر درمان‌های بیماری‌های مزمن و لاعلاج باید به صورت تیم درمانی یا گروه درمانی باشد.
انتهای پیام
