به گزارش سرویس علمی ایسنا، در ابتدا تصور می‌شد وستا جسمی خشک است اما تصاویر و خوانش‌های ارائه‌شده از این جرم کیهانی توسط فضاپیمای بدون‌سرنشین «داون» نشان می‌دهند احتمالا زمانی بر روی این سیارک آب وجود داشته و این که چنین ماده‌ای در شکل‌دادن ویژگی‌های آن ایفای نقش کرده است. داون به ویژه تصاویری از دهانه‌های جوان با انباشت‌های فن‌مانند و گودال‌های بزرگ انحنادار را به زمین مخابره کرده است.

تیم آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا با بررسی این داده‌ها دریافت در زمان‌های دور، رودهای روان بر سطح وستا وجود نداشته‌اند بلکه سرمای بی‌نهایت زیاد، خلا و گرانش بی‌نهایت ضعیف امکان جریان‌یافتن آب بر روی این سطح را غیرممکن ساخته‌اند. همچنین زمانی که این یخ در معرض دمای بالاتری از سطح خاصی قرار گرفته، فورا به شکل گاز تصعید شده است.

به گفته تیم تحقیقاتی داون، احتمالا بر روی وستای باستانی انباشت‌های یخی زیرسطحی وجود داشته‌اند که احتمالا با برخورد دنباله‌دارها به این پرتو سیاره حاصل شدند. چند میلیون سال پیش، برخورد دیگری این انباشت‌ها را آشکار کرد و یخ را به قدری گرم کرد که ذوب شد. آب به دام افتاده در زیر زمین بلافاصله ذوب نشد بلکه مانند مولکول‌های آب در گرافیت عمل کرد و بنابراین به غبار، شن و صخره‌ها امکان حرکت در امتداد یکدیگر و شکل‌دادن گودال‌های بزرگ و رسوبات دیواره‌های دهانه برخورد را داد.

بر اساس اعلام تیم علمی، داون قادر به تعیین این موضوع نیست که آیا در حال حاضر آب بر روی وستا وجود دارد یا خیر اما خوانش‌های طیف‌سنج نقشه‌بردار مادون‌قرمز و نور مرئی و همچنین آشکارساز اشعه گاما و نوترونی آن وجود مواد معدنی هیدرات‌شده را آشکار می‌کند و این موضوع نشان می‌دهد زمانی بر روی وستا آب وجود داشته است.

داون در 27 سپتامبر سال 2007 بر روی موشک دلتا II و از ایستگاه نیروی هوایی کیپ کاناورال در فلوریدا به فضا پرتاب شد و در 16 جولای سال 2011 به مدار وستا رسید. این فضاپیما در طول 14 ماه گردش خود در مدار وستا، اطلاعات خیره‌کننده‌ای از جمله تصاویر سطح دهانه‌دار این سنگ آسمانی و سرنخ‌های مهمی در مورد تاریخچه زمین شناسی آن ارائه کرد.

انتهای پیام