به گزارش روز شنبه پایگاه خبری شبکه العالم، "دیوید هرست" در پاسخ به بیانیه‌ای که اخیرا سفیر عربستان در لندن در واکنش به مقاله قبلی او درباره دست داشتن عربستان در جنگ غزه منتشر کرده است، در مقاله ای جدید در "هافینگتن پست" تأکید کرد:

سفیر عربستان بودن در آمریکا کار ساده‌ای نیست؛ زیرا قبل از هر چیز باید هر آن چیزی را که انکار آن امکان پذیر نیست، انکار کنی: این واقعیت را که حمله اسرائیل به غزه، با حمایت مالی عربستان انجام می‌شود. بدون شک این مأموریت ذلت‌باری است. اما هنگامی که دهانت را از خشم علیه هموطنان متهم خود می گشایی، یکی از همکارانت اظهاراتی متناقض با مواضع تو را مطرح می کند. بدتر از همه این است که این فرد، برادر رئیس تو است. بنابراین، شاهزاده باید چکار کند؟

"محمد بن نواف آل سعود" در پاسخ به مقاله قبلی من، در مطلبی نوشت: بسیار توهین آمیز است که شخصی فکر کند، عربستان سعودی که خودش را ملزم به حمایت از حقوق همه فلسطینیها در تعیین سرنوشت و حاکمیت می داند، از روی آگاهی از اقدامات اسرائیل حمایت می کند.

با این حال در ادامه این مقاله می بینیم که دوباره به تعامل عربستان و اسرائیل اعتراف می کند ولی مدعی می شود که این تعامل به "رسیدن به طرح صلح محدود می شود" :

"مردم فلسطین چه مسلمان و یا مسیحی عرب، برادران و خواهران ما هستند. به شما تأکید می کنم که دولت و ملت عربستان سعودی هیچگاه نمی تواند از آنها دست بکشد، و ما کاری به ضرر آنها انجام نمی دهیم، و همه تلاش خود را برای کمک به آنها جهت رسیدن به حق مشروع خود در داشتن سرزمین و بازگشت به اراضی که به ناحق از آنها گرفته شده، ادامه می دهیم."

هنوز جوهر بیانیه رسمی صادر شده از سفیر عربستان در لندن خشک نشده است که روزنامه الشرق الاوسط مقاله‌ای را از "ترکی فیصل" که قبل از "محمد بن نواف" سفیر عربستان در انگلیس بود منتشر کرد. فیصل همچنین قبلا رئیس سازمان اطلاعات عربستان بود، و برادر "سعود فیصل" وزیر خارجه کنونی است.

ترکی فیصل در مقاله خود، حماس را محکوم می کند و این جنبش را به دلیل شلیک موشک و نپذیرفتن طرح آتش بس مصر مسؤول می داند، - طرحی که اگر حماس آن را قبول می کرد، سلاح نیروهای مقاومت باید از آنها گرفته می شد- و این دقیقا همان موضع اسرائیل و مصر است.

حال کدام یک از این دو مطلب، موضع عربستان سعودی است؟ آیا عربستان از مقاومت فلسطینی‌ها در برابر اشغالگران حمایت می‌کند، یا اینکه از محاصره آنها از سوی اسرائیل و مصر جهت خلع سلاح غزه؟ کاملا واضح است که این دو سیاست کاملا با یکدیگر تفاوت دارند: حمایت از مقاومت فلسطین ضد اشغال و پایان محاصره غزه، یا باقی ماندن محاصره تا زمانیکه همه گروه‌ها سلاح‌های خود را تحویل دهند. لطفا تصمیم بگیرید که عربستان چه موضع دارد؛ زیرا نمی توان در یک زمان دو موضع متناقض را اعلام کرد. نمی توانید با فلسطینی‌ها بیعت کنید، و از طرف دیگر به صورت مخفیانه به قاتلان اعلام کنید که آنان را بکشند.

از سوی دیگر، آیا تعامل عربستان با اسرائیل به "طرح صلح" محدود میشود؟ جناب سفیر، احتمالا شما از محتوای نمابرهای دیپلماتیک متبادل شده بین دو طرف اطلاع دارید. پس ما را از مسائل مطرح شده در دیدار شاهزاده بندر و تامیر باردو رئیس موساد در یکی از هتلهای عقبه در نوامبر سال گذشته، مطلع کنید. اردنی‌ها جزئیات این دیدار را در یکی از روزنامه های اسرائیلی در ایلات فاش کردند. بندر و باردو چه کردند؟ 1- آیا در فصل زمستان نشستند و آفتاب گرفتند؟ 2- یا اینکه درباره طرح صلح عربی گفتگو کردند؟ 3- یا اینکه با یکدیگر درباره بمباران ایران نقشه ریختند؟.

همچنین، چرا دوستان اسرائیلی جدید تو، زیاد صحبت می کنند؟ به عنوان مثال، چرا دان گلرمن، سفیر اسرائیل در سازمان ملل متحد در سالهای 2003 تا 2008 در در اواخر این هفته گفت: نمایندگانی از کشورهای حاشیه خلیج فارس بارها از ما خواسته اند که به مأموریت غزه پایان دهیم. پایان کدام مأموریت؟ کشتار بیش از هزار فلسطینی که بیشتر آنان از شهروندان هستند؟ آیا منظور تو از این که گفتی "هیچ کاری را به ضرر آنها انجام نمی‌دهیم" همین بود؟

بدون شک نقش عاملان فاجعه‌ای که در غزه روی داده است، مشخص است. و البته عجیب این است که همه آنها هم پیمانان آمریکا هستند؛ پایگاه‌های نظامی آمریکا در اراضی 3 طرف از عوامل فاجعه غزه وجود دارد، و طرف چهارم نیز عضو ناتو است. موضوع این است که مشکلات آمریکا در منطقه، بیشتر ناشی از هم پیمانان نزدیک آمریکا است تا دشمنان آن.

اسرائیل، عربستان سعودی، امارات و اردن همگی زیر یک خیمه ایستاده‌اند. همه آنها با وجود روشهای خشونت آمیزشان، خودشان را عاقل و معتدل می دانند. از کودتای نظامی در مصر و حمله به غزه 12 ماه گذشته است.

البته باید حساب دولتها و ملتها را از یکدیگر جدا کنیم. ما در این جا از مواضع دولتها صحبت می کنیم و نه ملتها. دلیل افراطی گری عربسان سعودی در دشمنی با حماس و اخوان المسلمین، این است که عربستان به خوبی می داند که مردم این کشور با نظراتش موافق نیستند.

مؤسسه سعودی "راکین" پس از نظرسنجی از 2 هزار عربستانی اعلام کرد که 95 درصد از مردم این کشور از ادامه عملیات مقاومت فلسطین حمایت می کنند، و فقط 3 درصد با این امر مخالفت کردند. 82 درصد نیز شلیک موشک به اسرائیل را تأیید کردند و 14 درصد هم با این امر مخالفند. تنفر دولت عربستان از اسلامگرایان به این دلیل نیست که آنان را رقیبی برای خود در تفسیر اسلام می‌داند، بلکه به این دلیل است که آنان جایگزینی دموکراتیک هستند. این دقیقا همان چیزی است که نظام پادشاهی عربستان از آن هراس دارد.

نمی توان باور کرد که "عبدالفتاح سیسی" رئیس جمهور جدید مصر می تواند به صورت انفرادی درقبال حماس موضع گیری کند، و از نظر حامیان مالی و اربابان و ولی نعمتان خود در ریاض موضعی مستقل داشته باشد. کسی که به یک نوازنده – 5 میلیارد دلار بلافاصله پس از کودتا و 20 میلیارد دلار اکنون – می پردازد، خودش انتخاب می‌کند که چه نغمه‌هایی را گوش دهد.

سیسی حماس را فقط از منشور اخوان المسلمین که آنان را سال گذشته از قدرت سرنگون کرد، می بیند. به همین دلیل رسانه‌های مصر که کاملا تحت نظر و کنترل رژیم حاکم این کشور هستند، با شیطنت درباره حماس موضع گیری می کنند، و این جنبش را یکی از دشمنان مصر می‌نامند. تا کنون به جز چند مورد اندک، اجازه داده نشده است که کمکها از طریق گذرگاه رفتح به غزه انتقال یابد. تونل های حماس را نیز فقط ارتش اسرائیل منهدم نکرده است ، بلکه ارتش مصر با تلاش بسیار زیاد اخیرا اعلام کرده است که 13 تونل دیگر را هم منهدم کرده است. سیسی از وارد شدن ضربه های سهمگین به حماس و غزه راضی است، و هیچ تلاشی را برای آتش بس انجام نمی دهد.

هنگامی که اسرائیلی ها در سال 2006 به لبنان حمله کردند، مبارک حماقت مشابهی را مرتکب شد، و از این عملیات حمایت کرد، به این خیال که حزب الله نابود خواهد شد. ور در نهایت فرزندش جمال را به بیروت فرستاد تا اعلام کند مصر از ملت لبنان حمایت می‌کند. عربستان و سیسی هر دو می دانند که بازی کردن با برگه فلسطین، کار خیلی خطرناکی است.

عربستان سعودی در مسیری بسیار ماجراجویانه گام برمی دارد، منابع ویژه ای به من گفتند که نتانیاهو اگر از حمایت کامل هم پیمانان عرب خود برخوردار نبود، جرأت نمی کرد که طرح جان کری برای آتش بس در اواخر هفته جاری را رد کند. اگر عربستان در حمله به غزه نقش نداشت، این جنگ وحشیانه حتی یک روز هم ادامه نمی‌یافت.