به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، رضا آشفته، منتقد تئاتر در یادداشتی در سالنامه «شرق» در مورد یارسا پیروزفر نوشته است:
«امسال برای پارسا پیروزفر سال نیکویی بوده است؛ این که در جشنواره سی‌وپنجم تئاتر فجر برنده جایزه بهترین بازیگر مرد در بخش بین‌الملل شد، خود حرکتی باشکوه است برای اوج‌گرفتن بیش از ٢٠ سال زحمت او در بازیگری.
پارسا پیروزفر ٢١ سال است که تئاتر بازی می‌کند و امسال نتیجه این بردباری‌اش را برای بازی در نمایش «ماتریوشکا» دریافت کرد. او برای رسیدن به این جایزه، هفت‌بار دیگر، پیش از این‌ها به صحنه فکر کرده و در آن حضور یافته بود؛ گاهی در مقام بازیگر و گاهی نیز کارگردان. چه‌بسا می‌داند که بازیگر حقیقی نه جلو دوربین که باید در حضور زنده و نفس‌به‌نفس با تماشاگر خود را اثبات کند و البته این ریاضتی جانکاه است که پیروزفر به‌درستی از پسِ آن برآمده است. او هر بار در نقشی فرورفته که با دیگر نقش‌هایش متفاوت بوده است و این یعنی سلوک سختی را درپیش‌گرفتن.
پارسا پیروزفر تئاتر را از خوب جایی آغاز کرده است وگرنه نمی‌توانست برای تئاتر این همه ارزش و اعتبار قائل شود و در آن به مراحل و مدارج عالیه‌اش پا بگذارد. او با آن که در آغاز دهه ٧٠ در دانشگاه تهران شروع به خواندن نقاشی کرد اما از همان آغاز علاقه‌مندی‌اش را با بازی در نمایش‌های دانشجویی نشان داد و مهم‌تر این که برای آموختن تئاتر، در سال ۱۳۷۴ دوره بازیگری را در مؤسسه هنرهای نمایشی استاد سمندریان پشت سر گذاشت. این شاید همان برگ برنده‌ای باشد که باعث موفقیتش نه تنها در سینما و تلویزیون که در تئاتر شده است.
پیروزفر در سال ١٣٧٥ موفق به بازی در «بینوایان»، نوشته و کار بهروز غریب‌پور در فرهنگ‌سرای بهمن شد. در آن سال‌ها، تئاتر بی‌رنگ و محتضر شده بود و این نمایش و بازی در آن خیلی‌ها را حسرت‌به‌دل می‌کرد که ای کاش ما هم در آن نقشی داشتیم. غریب‌پور متأثر از فضای رمان بزرگ ویکتور هوگو موفق به جذب مخاطب از چهار گوشه شهر تهران شد. پیروزفر نقش داماد ژان وال‌ژان (حسن فتحی) را بازی می‌کرد که حضورش را در تئاتر رسمیت بخشید؛ با آن که خودش در آن سال‌ها وقتش را صرف تلویزیون و سینما کرد.
«بانو آئویی» نمایشی است که بهرام بیضایی در سال ۱۳۷۶ و ۱۳۷۷ در تهران روی صحنه برد. یوکیو میشیما، «بانو آئویی» را به سال ۱۹۵۴ نوشت. بازیگران نمایش مژده شمسایی (روکوجو)، پارسا پیروزفر (هیکارو) و مهشاد مخبری (پرستار) بودند. شهرام جعفری‌نژاد منتقد، بازی زنان را بهتر از بازی بازیگر مرد دیده و چنین نوشته بود: «پارسا پیروزفر نیز کم‌وبیش موفق می‌شود هیکارویی مستأصل و بر مرز خرد و جنون بیافریند.» نمایش «هنر» بعد از کارگردانی داوود رشیدی، در سال ٨٠ به کارگردانی پارسا پیروزفر در آمفی‌تئاتر فرهنگ‌سرای شفق به صحنه رفت. این نمایش‌نامه، نوشته نویسنده ایرانی‌تبار یاسمینا رضا، است که داریوش مؤدبیان آن را ترجمه کرده و پارسا پیروزفر، امید جعفری و سیاوش چراغی‌پور در آن بازی کردند. «هنر» درباره خرید یک تابلو به قیمت ٢٠٠ هزار فرانک است که تبدیل به یک بحران در رفاقت سه دوست (سرژ، مارک و ایوان) می‌شود. «گلن گری گلن راس» از نوشته‌های معتبر دیوید ممت آمریکایی است که در نقد نظام سرمایه‌داری آن کشور کوشیده است. در این نمایش هومن برق‌نورد، رضا بهبودی، سیاوش چراغی‌پور، مسعود میرطاهری، پوریا میاندهی، مهدی میلانی، ایوب محمودنیا و پارسا پیروزفر، در تماشاخانه ایرانشهر بازی کردند. نمایش پیروزفر وابستگی به متن ممت داشت. هدف هم ارائه متن براساس انطباق معنایی است. بازی هم طبیعی و بدون اغراق بود. این جریان مینی‌مالیستی تا حد زیادی رنگ‌ولعاب اجرا را نوتر می‌کرد. برای همین رفتار بازیگران دقیق و با تأکید بر دیالوگ‌ها پیش می‌رفت.
نمایش‌نامه‌خوانی پارسا پیروزفر با استقبال کم‌نظیر هنردوستان در خانه هنرمندان ایران مواجه شد. بیش از ٥٠٠ نفر در مدت سه شب به تماشای «خدای کشتار» با اجرای پارسا پیروزفر، رضا بهبودی، سوگل قلاتیان، بهاره مصدقیان و سیاوش چراغی‌پور به کارگردانی پارسا پیروزفر که از یکم تا سوم خرداد ٩١ در خانه هنرمندان ایران دورخوانی می‌شد، نشستند.
نمایش «سنگ‌ها در جیب‌هایش» نوشته مری جونز، بازیگر و نمایش‌نامه‌نویس ایرلندی است که با بازی پارسا پیروزفر و رضا بهبودی در سالن استاد ناظرزاده‌کرمانی در سال ٩٢ روی صحنه رفت. پیروزفر در سومین تجربه کارگردانی‌اش این نمایش را به‌گونه‌ای اجرا کرد که تماشاگر نمایش علاوه بر ابعاد کمیک اثر، با جنبه تراژیک نیز آشنا شود. این نمایش درباره دو هنرور است که با بازی در نقش‌های متفاوتی از یک فیلم هالیوودی، در مقام کارگردان، سیاهی‌لشکر، دستیار کارگردان و... تضاد آشکار میان زندگی واقعی با فضاسازی فیلم را نشان می‌دهند.
«در پهنه دریا» در سال ٩٣ چهارمین کارگردانی پیروزفر بود. سه نفر (چاق، متوسط و لاغر) در میان اقیانوس گرسنه می‌شوند و حالا باید یکی از خودشان را بخورند و... سیاوش چراغی‌پور، هوتن شکیبا، پارسا پیروزفر، علی ابداعی و هوشنگ قوانلو در این نمایش بازی می‌کردند. داریوش مؤدبیان درباره این اجرا معتقد است: «اجرای پیروزفر ناکام می‌ماند و هنوز نیاز است که جاهایی از کار پخته‌تر شود و بیش از هر چیزی رنگ اجرائی داشته باشد. من اجراهایی در فرانسه دیده‌ام که در آنجا مروژک را انتزاعی دیده‌اند و دیگر به سراغ سروصدای دریا و کشتی شکسته هم نرفته‌اند و...»
نمایش «ماتریوشکا» پنجمین کارگردانی اوست که براساس هشت داستان کوتاه آنتوان چخوف، نوشته و اجرا شده است. او در واقع ٣٣ نقش متفاوت را با دگرگونی میمیک، لحن و بیان و ایجاد فیگورهای متنوع بازی می‌کند؛ یکی از سخت‌ترین بازی‌هایی که تاکنون در ایران انجام شده است و شاید این خود دلیل عمده‌ای باشد برای این که داوران مسابقه بین‌الملل تئاتر فجر در سی‌وپنجمین دوره‌اش به‌عنوان بهترین بازیگر مرد پارسا پیروزفر را انتخاب کنند. پیش از این، رکورددار بازی در نقش‌های متعدد میکائیل شهرستانی با ارائه ٢٥ نقش در نمایش «مویه جم» کار قطب‌الدین صادقی در سال ٧٥ بود.
این تئاتر سال گذشته در لس‌آنجلس، سن‌دیه‌گو، برکلی، تورنتو، ونکوور و مونترال با اقبال روبه‌رو شده است. امسال در دو نوبت در تالار ناظرزاده‌کرمانی و بعد پالیز اجرا شد و می‌گویند نزدیک به ٥/١ میلیارد تومان فروش داشته است.»
58242
8944771
مهمترین اخبار فرهنگی‌هنری
