به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در اطراف جو ستاره، میدان‌های مغناطیسی مانند طناب‌های لاستیکی دچار پیچ‌خوردگی می‌شوند که این مسئله باعث تجمع انرژی می‌شود؛ انفجار و آزاد شدن این انرژی ذخیره شده، جرقه نامیده می‌شود.

انفجار، پرتوهایی در طیف الکترومغناطیسی از امواج رادیویی تا نورهای مرئی، فرابنفش و اشعه ایکس آزاد می‌کند.

محققان ناسا در تاریخ 23 آوریل (سوم اردیبهشت) با استفاده از تلسکوپ فضایی اشعه ایکس سوئیفت (Swift)، جرقه عظیمی را رصد کردند که از یکی از ستارگان سیستم دوتایی موسوم به DG CVn در فاصله 60 سال نوری از زمین نشأت می‌گیرد.

اخترشناسان تخمین می‌زنند که این سیستم دوتایی 30 میلیون سال قبل متولد شده و عمری کمتر از 0.7 عمر منظومه شمسی داشته باشد؛ هر دو ستاره، کوتوله‌های سرخی با جرم و اندازه یک سوم خورشید هستند.

دو ستاره در فاصله‌ای سه برابر میانگین فاصله زمین از خورشید بدور یکدیگر می‌گردند که تعیین اینکه فوران به کدام ستاره مربوط می‌شود را دشوار می‌کند.

انفجار اولیه از مجموع این انفجارهای رکوردشکن، 10 هزار برابر قدرتمندتر از بزرگترین جرقه خورشیدی است که تاکنون رصد شده است؛ در طول 11 روز، تلسکوپ فضایی سوئیفت مجموعه‌ای از انفجارهای ضعیف‌تر را رصد کرد.

در زمان اوج، دمای جرقه به 200 میلیون درجه سانتیگراد می‌رسد که 12 برابر داغ‌تر از مرکز خورشید است.

بزرگترنی جرقه خورشیدی در کلاس ایکس (X-class) است که بزرگترین نمونه در نوامبر 2003 در کلاس X45‌ رصد شد؛ اما جرقه‌های سیستم دوتایی DG CVn درصورتیکه از سیاره‌ای با فاصله زمین تا خورشید رصد می‌شدند، در کلاس X100000 بودند.

انتهای پیام