مطمئنا درویش بهتر از هرکس دیگری می تواند متوجه لحن و بیان متظاهرانه آن ها شود اما چیزی که در این میان آزاردهنده است پنهان شدن در پس قانون است. آن هم توسط کسانی که همواره قانون را مسخره کرده اند. کسانی که رای و نظر خود را همواره بر قانون ترجیح داده اند و خود را عین مقدسات معرفی کرده اند حالا شده اند طرفدار قانون. کسانی که همواره وزارت ارشاد را به دشمنی با ارزش ها متهم می کردند حالا زیر علم قانون سینه می زنند و وزارت ارشاد را سرزنش می کنند که چرا از حق و حقوق سازندگان رستاخیز حمایت نمی کند. کسانی که همواره از توقیف فیلم ها غریو شادی سرمی دادند و برای توقیف شدن فیلم هایی که آن ها را مغایر ارزش های خود می دانستند سر و دست می شکستند حالا ژست طرفداری از مظلوم را گرفته اند و خودشان را درشمار کسانی جا می زنند که قانون را بر هر چیز دیگری ارجح می دانند. تا حالا شاهدِ استفاده ابزاری این گروه از ارزش ها بودیم و ظاهرا از حالا به بعد باید شاهد استفاده ابزاری از قانون هم باشیم. هردم از این باغ بری می رسد. هدف وسیله را توجیه می کند شعار خطرناکی بود که فرجام دهشتناک آن را همگان به چشم دیدند. این که آدمیزاد هر روز رای و نظری تازه داشته باشد در حوزه سیاست خیلی چیز عجیبی نیست اما وقتی موضوع اعتقادی می شود و شما هربار به رنگی درمی آیید جز سست شدن پایه های اعتقادی طرفدارانتان حاصل دیگری کسب نخواهید کرد. طرفدران امروز آقای درویش کمی هم به فکر فردای خود باشند و جا بگذارند برای وقتی که رستاخیز مشکلش رفع شد و به نمایش درآمد. آن وقت آن ها با کسانی که به فیلم معترضند و از رسانه هایِ همیشه مدافعِ آن ها توقع دارند از اعتراضات آن ها حمایت کنند چه خواهند کرد؟ فرمود:

سیاست پیشه مردم حقه بازند

نه مانند من و تو پاک بازند

به هر تغییرشکلی مستعدند

گهی مشروطه گاهی مستبدند

این ابیات تا جاودان حقیقتِ حالِ سیاست پیشگان و سیاست بازان هست و خواهد بود. ممکن است گروهی پیدا شوند و در این تغییر شکل عیب و ایرادی نبینند و آن را اقتضای کار خود بدانند. ایرادی هم ندارد. به هرحال هرکه را شغلی است در عالم، منتهی در هر شغلی نمی گویم انصاف و وجدان، که دست کم اندکی درایت و خرد نیز لازم هست. نیست؟