زیباپسندی و طبع لطیف ایرانیان را می‌توان مهمترین علت این انتخاب نیکو به عنوان سرآغاز سال نو دانست. شکوفایی طبیعت، دل‌پذیری و لطافت هوای بهاری و الهام‌بخش بودن زمزمه ترنم باران فروردین ماه به همراه ده‌ها جلوه دیگر از هنر آفرینش از این فصل سال زیباترین مقطع زندگانی را آفریده است.



این همه نیکویی و نیک‌پسندی آنگاه به بالاترین ارزش رسید که فرهنگ غنی ایران با معارف سعادت‌آفرین اسلام عجین شد و چشم‌های حقیقت‌بین را از تماشای مظاهر تحول طبیعت به انقلاب باطن رهنمون ساخت.

از نظر اسلام نوروز و بزرگداشت آن نه تنها مذموم و نکوهیده نیست که بهانه‌ای فرخنده برای هر انسان خردمند است تا بتواند شتابی افزون‌تر در پیمودن راه دراز معنویت پیدا نماید. نه فقط نوروز که هر زمان و مکان دیگری نیز که آدمی را به بلای غفلت دچار سازد ، ناپسند است. این ماییم که می‌توانیم چنین مناسبت‌هایی را به «عید واقعی» تبدیل کنیم یا نه.



توصیه‌ها و سفارش‌هایی که امامان معصوم (ع) در پاسخ به سوالاتی که پیرامون عید نوروز کرده‌اند همگی در همین راستا بوده و نباید از آن بی‌خبر ماند. دوری از اسراف و تجمل‌گرایی، اجتناب از تفاخر و بزرگنمایی، صله ارحام و بازدید از آشنایان، رفع کدورت‌ها و قهرها، احسان به والدین و سالمندان، محاسبه عملکرد مادی و معنوی در سال گذشته، برنامه‌ریزی و تصمیم‌گیری جدی برای سال آینده، محبت به کودکان و سفرهای کوتاه و بلند از جمله سنت‌های حسنه نوروز است که می‌تواند آن را برای ما به «عید» واقعی تبدیل کند؛ همان چیزی که در دعای کوتاه و درس‌آموز هنگام تحویل سال از آن به عنوان «احسن‌الحال» یاد شده است.

اما دراین میان، توجهی دوباره به محرومان و نیازمندان ارزش بالاتری دارد. نباید هیچگاه از امداد و کمک‌رسانی به دست‌های لرزان و نیازمند غفلت کرد و خوشی و سرور شخصی و خانوادگی، دردها و حاجت‌های پابرهنه‌ها را فراموش سازد.

این خجسته عید را به رهبر فرزانه و یکایک مردم سربلند و عزیز ایران بویژه خانواده‌های عزیز شاهد، جانبازان و آزادگان و تمامی شما دوستان گران‌قدرم تبریک و تهنیت می‌گویم.