محمد رحمانیان در نمایش تازه خود «نام تمام مادران...» قصه زنانی را روایت می‌کند که در یک واژه با هم شریکند: رنج؛ زنانی که سرنوشت‌شان در دنیایی مردانه و سراسر خشونت رقم خورده است.نمایش ادای دین به جایگاه مادر و زن در فرهنگ ایرانی- اسلامی است، با اشاره به شخصیت حضرت فاطمه(س) و سایر زنانی که در تاریخ اسلام و شیعه صاحب قدر و منزلت بوده‌اند.
نام تمام مادران... با تک‌گویی مبارکه (سانیا سالاری) شروع می‌شود؛ جملاتی تند و تأثیرگذار از زبان حضرت فاطمه(س) درباره جامعه و با ادامه همین تک‌گویی در پرده آخر به پایان می‌رسد؛ وقتی مبارکه خانه قدیمی خانم‌بالا (سیما تیرانداز) را ترک و با خود جمله‌های بانو را تکرار می‌کند، جمله‌هایی هشداردهنده درباره عاقبت ظلم و پایمال کردن حقوق دیگران. در میان این 2مونولوگ مهم، قصه چند شخصیت زن روایت می‌شود.
قصه‌ها خوب نوشته شده‌اند و وجوه مختلف شخصیت زنان را انعکاس می‌دهند. زنان نمایش گرچه مورد ظلم واقع شده‌اند اما قوی و مستقل هستند، مقابل سرنوشت خود می‌ایستند و جبر زمانه را برنمی‌تابند.نگاه رحمانیان به شخصیت زنان، درست، دقیق و هوشمندانه است.
او به مقام مادری در زن احترام می‌گذارد و این حق را به‌عنوان یک موهبت الهی می‌نگرد؛ یک انتخاب، نه یک پدیده غریزی و صرفا جسمانی. او زن را منشأ خیر و برکت و آرامش در جامعه می‌داند و از سلطه مردان بر این شخصیت انتقاد می‌کند. بازی‌ها، یکدست و از حد متوسط بالاتر است. بهنوش طباطبایی یک تیپ تکراری را با طراوت بازی و سینا رازانی مهارت خود را در کار طنز ثابت کرده است. آشا محرابی شخصیت یک زن تازه به دوران رسیده را با همه شکنندگی خلق می‌کند و سیما تیرانداز روی صحنه پرتوان و مسلط است.
مجموع این عوامل باعث شده که نام تمام مادران... از بهترین اجراهای سال 95 باشد. راهبرد رحمانیان برای خلق اثری با درونمایه مذهبی و رویه‌ای امروزی و اجتماعی نتیجه داده و نمایش را به یکی از بهترین آثار در احترام به مقام بانوی آب و مهربانی تبدیل کرده است.
8861089
مهمترین اخبار فرهنگی‌هنری
