جان دویت، دانشمند علوم مهندسی و فناوری این گونه تشریح می کند که لباس های اولیه فضانوردان برای راه رفتن طراحی نشده بود. بنابراین آنها باید حرکات خودشان را با لباس محدودکننده شان تطابق می دادند.

مایکل گرنهارد، مسئول بخش فیزیولوژی فعالیت های خارج از فضاپیما در ناسا برای کسب اطلاعات بیشتر درباره چگونگی راه رفتن انسان در جاذبه کم شامل سرعت بین پیاده روی و دویدن آزمایشی ترتیب داد تا بتواند یک لباس مدرن فضایی برای حرکت آزادانه تر فضانوردان طراحی کند.

اگرچه تنها راه برای تست صحیح اثرات گرانش ماه بر حرکت روی زمین راه رفتن داخل هواپیمای مخصوص ناسا موسوم به DC-9 است.

این هواپیما با پروازهای سهمی وار و بسیار سریع نزولی باعث کاهش جاذبه می شود. دویت و همکارانش نشان داده اند فضانوردان قادرند با سرعت هایی بیشتر از آنچه پیش از این تصور می شد راه بروند. نتایج این تحقیق در مجله زیست شناسی تجربی چاپ شده است.

برای خلق این کشف دویت و همکارانش سه فضانورد نوآموز و تازه استخدام شده را همراه پنج نفر از داوطلبانی که قادر به تحمل ناراحتی های ناشی از پرواز سهمی وار DC-9 بودند به کار گرفتند.

دویت یادآوری کرد: در اینجا برخی ناخوشی ها وجود دارد که ممکن است باعث بیماری شما شود. او می گوید: ما می خواستیم مطمئن شویم افرادی را در اختیار داریم که به پرواز عادت دارند. هنگامی که افراد به چرخه پرواز منتقل می شدند تیم فقط 20 ثانیه در هر چرخه پر پیچ و خم زمان داشت.

هنگامی که میزان جاذبه به اندازه یک ششم جاذبه زمین می رسید زمانی بود که محققان می توانستند نوع راه رفتن و پیاده روی افراد روی یک تردمیل را در محدوده سرعتی بین 0.67 تا 2 متر بر ثانیه آزمایش کنند.

پس از برگشت به زمین دویت و همکارانش سرعتی را که در آن داوطلبان از سرعت پیاده روی به حالت دویدن منتقل می شدند، مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند. دویدن به حالتی اطلاق می شد که در آن هر دو پای دونده روی زمین نبود. بر اساس محاسبات نظری حالت گذر از پیاده روی تا دویدن در سرعت 0.8 متر بر ثانیه رخ می داد. با این حال زمانی که تیم سرعت گذار ثبت شده طی آزمایش را مورد محاسبه قرار داد متعجب شدند، زیرا میانگین سرعت حدود 1.4 متر بر ثانیه بود که جالب ترین بخش آزمایش برای دویت و همکارانش همین جا بود. تلاش برای رسیدن به درک این اعداد نشان می دهد نیروهای شتاب تولید شده توسط بازوها و پاهای در حال نوسان، دلیل تغییر در این سرعت گذار بین محاسبات نظری و حالت عملی است.

محققان بر این باورند علاوه بر جاذبه ماه، نوسان دست و پا بر سبک راه رفتن فضانوردان تاثیر گذار باشد که این موضوع احتمالا روی زمین نیز صدق می کند، اما نیروی تولید شده توسط نوسان دست و پا در مقایسه با گرانش زمین بسیار ناچیز و بی اهمیت است.