امروزه دیگر مزایای کارگروهی بر کسی پوشیده نیست. فکرها و نظرات بیشتر، همکاری و مشارکت و... و در نهایت، نتیجه‌ای بهتر را می‌توان در مجموعه مزایای کارگروهی دسته‌بندی کرد. کلام گهربار امیرالمؤمنین، حضرت علی علیه‌السلام نیز تأییدکننده این مطلب است؛ «ید‌الله مع الجماعه».

اما چرا ما را به کارگروهی توصیه کرده‌اند؟ یعنی هر کاری که بیش از یک نفر با آن دست و پنجه نرم کنند، کارگروهی است؟ و آیا هر کاری که به‌وسیله جماعتی انجام شود، عاقبتی خوش در انتظارش خواهد بود؟

اگر به کارهای موفق و ارزشی پیرامون خود دقت کنیم، چند ویژگی مشترک را در هر یک خواهیم دید که بارزترین آنها، یک‌نوایی است. یعنی هر کس طبق سلیقه خودش عمل نمی‌کند و هر کاری را که بخواهد، انجام نمی‌دهد تا تب هرج و مرج را به کل گروه سرایت نداده و همگرایی را به واگرایی مبدل نکند. همه اعضا، چشم بر دهان سرگروه دارند و اگر او گفت کار کنید، همه کار می‌کنند؛ اگر گفت استراحت کنید، همه استراحت می‌کنند و ...

وقتی مجموعه‌ای چنین شد و یکدلی و یکرنگی در آن به باور و هنجار تبدیل شد، بذر ارزش‌هایی چون تلاش و همت، ایثار و گذشت و... پاشیده می‌شود و به یقین ثمر خواهد داد و اعضای گروه از میوه‌اش که پیروزی است، بهره‌مند خواهند شد. اما عمر این درخت پر ثمر چقدر خواهد بود؟ هر چه تبعیت از سرگروه بیشتر، ریشه موفقیت درهم‌تنیده‌تر و محکم‌تر. در مجموعه‌ای موفق، اول گروه و منافعش اهمیت دارند، بعد فرد! گاهی برای بقای گروه، اعضا از مال خویش می‌گذرند که این قابل تحسین است. اما تاریخ روایت‌هایی را در خود ثبت کرده که همگان را متحیر ساخته است! مثلا جماعتی که برای اطاعت از حرف جلودارشان نه‌تنها از مال، پست و جایگاه اجتماعی‌ بلکه از باارزش‌ترین دارایی خود یعنی جانشان گذشتند تا تمام جهان بدانند که یک گروه بزرگ، یک ملت با دستی تهی اما قلبی سرشار از ایمان به خدا و رهبر خود، قادر به هر کاری است؛ حتی نابودی طاغوت زمان که پشتش به اَبَرقدرت‌های پوشالی و از درون کرم خورده گرم بود. آری دست خدا این بار هم با جماعت انقلابی همراه بود و نیست قدرتی بالاتر از قدرت خدا.