به گزارش خبرنگار خیمه گاه باشگاه خبرنگاران، عزاداران شهر بندرعباس صبح روز تاسوعا، با خروج از حسینیه‌ها در حالی‌که تشییع نمادین را اجرا می‌کنند به سمت قدمگاهی که عقیده‌ دارند منسوب به حضرت علی (ع) است، می‌روند، اهالی این شهر بر این باورند که با رقص دجله به طرف این قدمگاه، حرکت نمادین فرزند به سوی پدر و دیدار با او انجام می‌شود.



بنابراین گزارش، شهر بندرعباس دیرزمانی است که عزاداری ماه محرم را به سبک و شیوه خود اجرا می‌کند که شاید در تمامی ایران بی‌نظیر باشد. عزای امام حسین در بندرعباس به مراسم "چک چکو" معروف است هم چنین مراسم علم‌گردانی نیز که در تمام نقاط ایران وجود دارد در بندرعباس به سبک و شیوه ای دیگر اجرا می‌شود.



یکی از معروفترین این مراسم، علم‌گردانی مسجد 12 امام (منبرگپ) بندرعباس است که تاریخچه این علم‌ها و مراسم آنها به سالیان دور برمی‌گردد.



بنابراین گزارش، داستان به این شرح است، که روزگاری، فردی تمام بزرگان شهر را صدا می‌زند و اعلام می‌کند که چوب‌هایی به شکل علم از کرانه دریای هند به سمت ساحل بندرعباس می‌آید، اهالی این چوب‌ها را که از جنس صندل است را از آب می‌گیرند و خشک می‌کنند و به نزدیکترین محل یعنی مسجد 12 امام می‌برند و مشاهده می‌کنند که به هر کدام از این چوب‌ها نام یک امام کنده کاری شده و تاکنون مشخص نیست که این چوب‌ها از کجا آمده‌اند و چگونه اسمای متبرک بر روی آنها نقش بسته است.



براساس این گزارش؛ بزرگان قدیم بر این باورند که، این چوب‌ها به اذن خداوند برای مردم این شهر فرستاده شده و به همین دلیل برایشان قداستی خاص دارد. همه‌ساله در روز هفتم محرم این علم‌ها را به دریا می‌برند و طی مراسمی خاص آنها را با عطر شستشو می‌دهند.



در این روز علم‌گردان‌ها را بی صبحانه و ناهار به خانه افرادی که نیت دارند، دعوت  می شوند که پس از اتمام سفره به خواندن دعایی کوتاه و طلب سلامتی برای اهل آن خانه می‌پردازند. علم‌گردان‌ها برای جمع آوری پول به خانه‌ها سر می‌زنند و تا روز عاشورا نذورات نقدی مردم را دریافت می‌کنند.

بنابراین گزارش، در ظهر عاشورا نیز علم‌ها زمین گذاشته می‌شوند و سیاهپوش می‌شوند و این سیاهپوشی تا پایان ماه صفر ادامه دارد. مراسم چک‌چکو نیز که از مراسم معروف این شهر است با دو قطعه سنگ اجرا می‌شود. نام "چک‌چکو" از بهم‌خوردن این سنگ‌ها به همدیگر توسط عزاداران گرفته شده است.



عزاداران سنتی با دو قطعه سنگ یا چوبی که در دست دارند به دور علم و نوحه‌خوان گرد می‌آیند و بجای زدن سینه‌سنگ‌ها یا چوب‌ها ریتم خاصی را ایجاد می‌کنند.