اگر نفت یکی از این بخاری ها نشت کند، کلاس با همه دانش آموزانش خواهد سوخت، گاز هم اگر نشتی داشته باشد انفجار در انتظار مدرسه خواهد بود، اگر هم گاز مونوکسیدکربن از اتصالات ناایمن بخاری های کهنه گازی متصاعد شود، مسمومیت و خفگی انتظار دانش آموزان را می کشد.

پس ماجرای وجود 150 هزار کلاس درسی را که با روش های غیراستاندارد گرم می شود از هر زاویه ای نگاه کنیم، خطری در کمین است. اما این خطر چون جدی گرفته نمی شود، روند تزریق بودجه به پروژه استانداردسازی سیستم گرمایشی مدارس نیز کند پیش می رود و این کندی نگرانی ها را تشدید می کند.

روش استاندارد برای گرم کردن مدارس، پکیج، رادیاتور و موتورخانه است، اما به گفته معاون عمرانی وزیر آموزش و پرورش، سال گذشته فقط 28 هزار کلاس درس به این سیستم مجهز شد و بودجه آن 146 میلیارد تومان بود که از محل عوارض گاز مصرفی و از جیب مردم پرداخت شد.

اما امسال قانونگذار 300 میلیارد تومان به استانداردسازی سیستم گرمایشی مدارس اختصاص داده و سازمان نوسازی مدارس امیدوار است با تخصیص بموقع این مبلغ تا پایان سال 47 هزار کلاس درس را ایمن کند.

اگر این اتفاق رخ دهد مجموع کلاس های درسی که سال گذشته و امسال ایمن شده و می شود به 75 هزار کلاس می رسد که البته فقط نیمی از کلاس های درس در معرض خطر را شامل می شود. پس خطر جدی است و فصل سرد برای ما تداعی گر ماه هایی پرریسک.

این خطر باید همیشه پیش چشم مسئولان باشد، چون اگر اتفاقی مثل آتش سوزی شین آباد تکرار شود شاید نشود همه تقصیرها را گردن یک نفر انداخت.

اگر این خطر را به این خطر اضافه کنیم که بیشتر مدارس کشور بیمه آتش سوزی ندارد عمق بحران بیشتر معلوم می شود، چون اگر آتشی شعله بکشد و مدرسه را خاکستر کند، بیمه، تعهدی برای جبران خسارت ها ندارد و آن وقت بعید نیست ساختمان متروکه مدرسه تا فرارسیدن نوبت تخریب و نوسازی چقدر معطل بماند.

این معطلی مساوی است با معطلی تحصیل دانش آموزان و به احتمال زیاد فرستادن آنها به مدارس همجوار که این فشردگی ناخواسته جمعیت، فقط یک پیامد دارد: افت کیفیت آموزش.

مریم خباز - گروه جامعه