قبلا و سال های 1389 و 1391 هم تلاش هایی برای ارسال ماهواره های مشابه انجام شده بود که به دلیل نقص در عملکرد موشک، پرتاب ماهواره های ردیاب کربن به فضا ناموفق بودند، اما این بار همه چیز درست پیش رفت. هم اکنون این ماهواره بخشی از A-Train، صورت فلکی متشکل از پنج ماهواره بین المللی رصدکننده کره زمین است.

ماهواره اندازه گیری کربن موجود در جو (OCO-2) بیشتر قسمت های سطح زمین را که مسئول تولید یا جذب گازهای گلخانه ای هستند بدقت مورد بررسی قرار می دهد و تصاویر دقیقی از منابع دی اکسیدکربن ارسال می کند. این ماهواره نشان می دهد این منابع چگونه در سراسر جهان گسترده شده اند و چگونه با گذر زمان جابه جا می شوند. همچنین در پیش بینی سطح دی اکسیدکربن در آینده و تاثیر آن​ به دانشمندان کمک خواهد کرد.

این ماهواره 24 بار در هر ثانیه یعنی یک میلیون بار در روز میزان کربن در جو زیر پای خود را اندازه گیری می کند، اما ابرها مانع بزرگی هستند. دامنه بررسی این ماهواره حدود سه کیلومترمربع است و حتی ابرهای باریک هم اندازه گیری آن را دچار ابهام می کنند. ناسا انتظار دارد روزانه حدود ده هزار عکس ماهواره ای واضح و قابل بررسی از این ابزار جدید دریافت کند. همچنین اعلام شده این ماهواره در مجموعه تلاش های انجام شده به منظور اندازه گیری میزان انتشار سوخت های فسیلی، نقش قابل ملاحظه ای خواهد داشت.

spacedaily / مترجم: ندا ابوطالبی راد