استراتژی امریکا برای خروج نیروهایش از عراق و سپس افغانستان، بر این اساس است که چرا امریکا باید هزینه انسانی جنگی را بدهد که یکی از بدترین آثار آن کشته شدن نیروهای انسانی او و دیگر کشورهای غربی است، در حالی که بدون آن نیز می توان سیاست نفوذ در منطقه را پیش برد.

سوال آنان برای این سیاست این بود که آیا ممکن است بدون حضور امریکایی ها این جنگ را به پیش برد؟ پاسخ این امر برای آنها مثبت بود، چون پرداخت هر نوع هزینه مالی، هرچه قدر زیاد، قابل مقایسه با هزینه های انسانی نیست.

مهم این بود که با توجه به پتانسیل نیروهایی که در منطقه با امریکا درگیر هستند، از یمن گرفته تا افغانستان و از آنجا تا عراق، روشن بود که این جنگ به این زودی ها پایانی نخواهد داشت. دلیل آن هم این است که معارضین دو طرف در نبرد با یکدیگر، بسیار نیرومند بوده و برای مثال همین اتفاقی که در حال حاضر در سه کشور سوریه، عراق و افغانستان در جریان است، برای سالها ادامه خواهد یافت. در این وضعیت هیچ کدام از نیروهای دو طرف کاملا مضحمل نخواهند شد، و این نبردها می تواند تا مدتهای مدید ادامه یابد.

در چنین شرایطی، امریکا، با بیرون کشیدن نیروهای خود، از منطقه و تنها با انجام اقدامات سیاسی و دیپلماتیک، مشاوره های نظامی، دادن اطلاعات و اموری از این قبیل در منطقه حضر خواهد داشت و سیاست های خود را پیش خواهد برد.

اگر هم روزی روزگاری اوضاع خیلی سخت شد، بمباران های هوایی که نقش قاطعی در زمینگیر کردن ـ نه لزوما نابودی یک طرف ـ دارد، بکار گرفته خواهد شد.

در این صورت، آنچه در منطقه باقی می ماند، نیروهای محلی است که معارض یکدیگر بوده و ممکن است تا دهها سال با یکدیگر در نبرد باشند.

در شرایط جدید فرض بر این است که در عراق، دو گروه موجود از عهده یکدیگر برنخواهند آمد، ضمن آن که یکدیگر را قتل عام خواهند کرد. در سوریه نیز همین وضع تثبیت شده و جز در شرایط استثنایی، وضعیت موجود حفظ خواهد شد. در افغانستان نیز ماجرا به همین شکل است. بدین ترتیب در هر سه کشور، بخشی از منطقه در اختیار یک گروه و بخشی هم که مرکزیت سیاسی و پذیرفته شده دارد، و لو به طور نسبی، در اختیار دولت های ضعیف باقی خواهد ماند. ماجرای یمن نیز به همین قرار است، چنان که در برخی از کشورهای افریقایی درگیر در ماجرا مانند لیبی و صومالی.

بنابرین، مهم ترین هدف امریکا، نجات نیروهای غربی از دستبرد گروه هایی است که به خصوص روی کشتن امریکایی ها و غربی ها حساسیت دارند، چنان که امروزه روز، طالبان، عمده هدف های خود را از نیروهای خارجی انتخاب می کنند، و در نهایت نیروهای اصلی پلیس یا دولتی را هدف قرار می دهند. وقتی امریکایی ها از منطقه خارج شوند، یکی از مهم ترین هدف های طالبان و القاعده ، از بین خواهد رفت و در صورتی که بخواهند بمانند، فقط می توانند خودی ها را که غیر خودی تلقی می کنند، بکشند.

در عراق، زمانی نیروهای زرقاوی و دیگر گروه، همزمان سنی های طرفدار دولت، شیعیان و امریکایی ها و غربی ها را می کشتند، اما اکنون داعش و نیروهای جهادی سنی، کدام امریکایی را می خواهند بکشند؟‌ چرا که با خروج امریکایی ها و دیگر غربی ها، دیگر کسی از کفار نمانده که داعش دنبال کشتنش باشد، تنها می ماند که از نیروهای دولتی، سنی ها و عشایر و کردها و نیز شیعیان بکشد.

در طرح جدید امریکایی ها، آنان ضمن نظارت از دور، فشار روی دولت های منطقه، و استفاده از اهرمهای اقتصادی و اطلاعاتی، و نیروهای محلی که هوادارشان هستند، خود را از این معرکه بیرون آورده و عربها و ایرانی ها و افغانها را به جان هم انداخته اند. در این صورت، هرچه از آنها کشته شود، به نفع امریکاست و ضمن آن که از نظر نظامی به تدریج تحلیل می روند و دیگر نمی توانند شکل های بلند برای مبارزه با امریکایی ها بدهند، چیزی که زمانی القاعده و نیروهای جهادی هدف اولشان بود، بزرگترین بدنامی را به نام اسلام و عرب برای غرب به ارمغان خواهند آورد و افکار آن کشورها را که نهایت اهمیت را برای دولت هایشان دارد، هدایت خواهند کرد.

در این شرایط، حتی آنها برای مسلمانانی که در غرب زندگی کرده و با شعارهای موجود خود را به سوریه و عراق می رسانند تا در نبردها شرکت کنند، محدودیت ایجاد نکرده و به این ترتیب، نیروهای القاعده ای و افراطی غرب را هم در این صحنه ها به کشتن می دهند.

بنابرین شعار امریکایی ها این خواهد بود که «زهر طرف کشته شود به نفع امریکاست».