همواره بودند وهستند برخی که می کوشند با توجیه عملکردهای خود و افراد مطلوب خود و دادن وجهه مقبول به آن، اخلاق را به نفع مرام خود مصادره کنند.

بودند و هستند کسانی که دروغ را راست و راست را دروغ می نمایانند و در توجیه عملکرد خود اخلاق را به قربانگاه می برند اما در این میان آن کس که ضرر می کند تمامی انسانیت است ،نه آن که بی اخلاقی کرده و از پل گذشته آرام جان دارد و نه آن که اخلاق ورزیده و برجا مانده بر مدار نامرادی باقی می ماند.

اخلاق چنان که منش بزرگان تاریخ است گوهریست که تمامی ادیان و مسلک های پر طرفدار دنیا اعم از اسلام و مسیحیت و بودیسم بر گرد آن چرخیده اند و رمز ماندگاری و گسترش را از درون آن یافته اند.

گرچه دنیای مدرن اخلاق را از مانند دیگر علوم از فلسفه و مذهب جدا کرده و به آن شخصیت مستقل داده است اما همچنان از فیلسوفان و افراد منتسب به دین انتظار اخلاق بیشتری می رود چرا که لزوما خاستگاه اخلاق و امر مقدس ، یکی و همانا ذات الوهیت وبخش خیر و مزدایی دنیا در ادیان قدیمی تر دانسته می شود.

در جامعه ما بنا به دلایلی که قصد واکاوی آن را نداریم اخلاق بسیار کمرنگ شده است. در این ضایعه اجتماعی هم دولتمردان و هم مردم سهیمند گرچه تاثیرات این دو بخش برهم همواره مورد مناقشه علمای اجتماعی بوده و برخی سهم حاکمیت و برخی سهم مردم در تاثیر بر آن یکی را برتری داده اند اما به نظر می رسد در چند سال اخیر نقش بد اخلاقی های سیاسی در نزد دولتمردان و بخش رسمی جامعه تاثیر مخرب بیشتری بر مردم گذاشته است.

از خصوصیتهای جامعه چند صدایی و (نه دوقطبی) این است که هیچ حزب و گروهی نمی تواند اخلاق را در انحصار بگیرد و هر گروهی همانقدر اخلاق می ورزد و گاه بی اخلاقی می کند که گروه رقیب .اما در کشورهایی که متاسفانه جامعه دو قطبی شده و عده ای گاه در جایگاه سیاه و بعد به صورت نوبتی در جایگاه سپید می نشینند اخلاق به بازیچه ای تبدیل می شود که می توان آنرا بر حسب شرایط مان تغییر دهیم و این موضوع باعث سردرگمی مردمی می شود که گروه مرجع شان افرادی در مناسب رسمی هستند لذا در جوامع دو قطبی مردم دچار آنومی و بی هنجاری اخلاقی می شوند.

در این میان چه ارزشمند است عملکرد کسانی در بحرانی ترین شرایط اخلاقی عمل می کنند و آنجا که بی اخلاقی به صورت جمعی ترویج می شود یکه و تنها مشعل اخلاق را روشن نگه می دارند.

جامعه امروز ایران از بی کاری و فقر اقتصادی رنج بسیار می برد و اگر بی اخلاقی هم در آن همه گیر شود آینده ای برای ما و فرزندانمان متصور نیست لذا باید به احترام آن کس که احترام می کند و اخلاق می ورزد از جا برخیزیم و کلاه از سر برداریم.