به گزارش ایسنا، بر اساس بررسی محققان در 6 سالگی که مهارت‌های عمومی و پایه‌ای شکل گرفته‌اند، کودک قادر است در فعالیت‌های منسجم و خاص به بازی و رقابت بپردازد. ولی هماهنگی بین چشم و دست‌ها که برای انجام مهارت‌های حرکتی پیچیده لازم است هنوز ایجاد نشده است لذا کودک در شناخت، درک و یادآوری چارچوب و قوانین بازی هم‌چنان دارای اشکال خواهد بود.

هنوز هم تأکید بر کسب مهارت، بهتر از تشویق به برنده شدن است. در سنین 12- 10 سالگی، اغلب کودکان مهارت‌های حرکتی خود را به دست آورده‌اند و قابلیت شناختی لازم را برای شرکت در رقابت‌هایی که قوانین خاصی دارند، پیدا می‌کنند.

گاهی اوقات والدین از این که فرزند 9 ساله خود را در ورزش‌های برخوردی مانند فوتبال شرکت دهند، واهمه دارند. به این گروه از والدین باید خاطرنشان کرد که قامت و قدرت این گروه از ورزشکاران به انداز‌ه‌ای نیست که بتواند نیروی لازم برای ایجاد یک آسیب جدی را ایجاد کند.

اما سوال بعدی شاید این باشد که از چه سنی آمادگی جهت رقابت در یک ورزش در کودکان ایجاد می‌شود؟

نمی‌توان پاسخ این سؤال را به طور دقیق مشخص کرد، زیرا بر اساس توانایی‌های تکاملی هر فرد، این زمان متغیر است. به همین دلیل بهتر است هر رشته ورزشی با شرایط و ویژگی‌های هر فرد مطابقت داده شود (به عنوان مثال توپ کوچک‌تر، زمین بازی محدودتر، مدت زمان کوتاه‌تر، عدم تأکید بر کسب امتیاز بیشتر به منظور برد و باخت و غیره).

پیش از 6 سالگی، هنوز مهارت‌های پایه‌ای به انداز‌ه‌ای نیست که کودک بتواند در یک رشته خاص به فعالیت و رقابت بپردازد. تعادل و دامنه تمرکز محدود بوده و قدرت و توانایی بینایی برای دنبال کردن اجسام متحرک به تکامل نرسیده است. در این سنین بهتر است بر کسب مهارت‌های عمومی و پایه‌ای مانند دویدن، پریدن، جهش، پرتاب کردن و غیره تأکید کرد که بهتر است آن هم جنبه لذت بردن و به دست آوردن تجربه را داشته باشد.

انتهای پیام