گستره بال های این گونه جدید بین 6.1 تا 7.3 متر تخمین زده شده است، یعنی دو برابر طول بال های رویال آلباتروس. پیش از این تصور می شد فسیل آرژنتاویس در این مقام قرار دارد. فسیل این پرنده عظیم الجثه حین خاکبرداری هنگام احداث پایانه جدید در فرودگاه بین المللی چارلستون در ایالت کارولینای جنوبی کشف شد. عنوان پلاگورنیس ساندرسی نیز به پاس خدمات آلبرت ساندرسی که سرپرستی عملیات حفاری را به عهده داشت، انتخاب شد. مشاهدات اولیه نشان داد استخوان های پا، بال و جمجمه به طرزی باورنکردنی سالم باقی مانده ، زیرا استخوان های این گونه پرندگان نازک و شکننده است. وجود لبه های دندان مانند در آرواره های بالا و پایین، دانشمندان را متقاعد کرد که با عضوی از گونه پلاگورنیتیدها روبه رو هستند. پلاگورنیتیدها رسته منقرض شده ای از پرندگان دریایی عظیم الجثه اند که برآمدگی های استخوانی آرواره آنها مانند دندان به نظر می رسد.

این برآمدگی ها تیز و مخروطی شکل اند و دانشمندان احتمال می دهند برای پاره کردن طعمه که غالبا ماهیان مرکب سطح آب بودند به کار می رفتند. پلاگورنیس ساندرسی حدود ۲۵ تا ۲۶ میلیون سال پیش می زیسته و در آن زمان، دمای کره زمین به میزان قابل توجهی بیشتر و سطح آب دریا بالاتر بوده، زیرا یخ کمتری در قطب وجود داشته است.

پلاگورنیتیدها سه میلیون سال پیش به طور کامل منقرض شدند، اما هنوز دیرینه شناسان علت نابودی آنها را نمی دانند. دانشمندان می گویند که این گونه عجیب و غریب شبیه موجودات رمان های تخیلی است.حال پرسش این است که آیا پلاگورنیس ساندرسی می توانسته پرواز کند؟ استخوان های توخالی نازک، پاهای کوتاه و پهن و بال های وسیع نشانه های پرواز این پرنده هستند، اما اندازه سنگین آن که بین 22 تا 40 کیلوگرم تخمین زده شده فراتر از حداکثر وزنی است که برای پرواز پرندگان گمان می رفت. دانشمندان برای بررسی چگونگی اوج گرفتن پرنده از یک نرم افزار کامپیوتری استفاده کردند که برای پیش بینی عملکرد پرواز طراحی شده بود. این پرنده آنقدر غول پیکر بوده که نمی توانسته با بال زدن ​ابتدا​ به ساکن شروع به پرواز کند، بلکه به نظر می رسد مانند آرژنتاویس برای بلند شدن از زمین در جهت مخالف نیروی باد حرکت می کرده و درست مانند یک گلایدر از نیروی باد در پرواز بهره می برده است.

Livescience / مترجم: صدف دژآلود