براساس گزارش گاردین، جامع‌ترین پژوهشی که تاکنون درباره وزن تمامی زیست‌توده‌های زنده روی سیاره زمین انجام شده‌است، نشان می‌دهد که بشر تنها 0.01 درصد از وزن کل حیات زمین را تشکیل می‌دهد، اما اگرچه از نظر فیزیکی در مقایسه با توده‌های حیاتی دیگر بسیار خردو ناچیز است، تاریخ نشان داده که بدون شک بر کل زمین تسلط دارد.

زیست‌شناسان موسسه پژوهشی وایزمن برای ترکیب داده‌های مطالعات علمی درباره زیست‌توده سیاره زمین سه سال زمان صرف کردند تا توانستند تخمینی جامع را از توده کل گونه‌های حیات به دست آورند. براساس نتایج به دست آمده، وزن کل زیست‌توده سیاره زمین تقریبا 550 گیگاتن کربن است، این به آن معنی است که در محاسبه وزن تنها محتوای کربنی درنظر گرفته شده‌است و حجم متغیر آب موجود در بدن گونه‌های مختلف زیستی محاسبه نشده‌است.

از این وزن، 80 درصد،‌برابر 450 گیگاتن کربن به گیاهان تعلق دارد، و پس از آن باکتری‌ها با 70 گیگاتن کربن یا 15 درصد از کل وزن، رتبه دوم را به دست آورده‌اند. پس از آن قارچ‌ها با 12 گیگاتن کربن رتبه سوم را به دست آورده‌اند، به بیانی دیگر فراوانی قارچ‌ها 6 برابر بیشتر از حیوانات است.

درواقع حیوانات تنها دو گیگاتن کربن از وزن زیست‌توده را تشکیل می‌دهند، و بشر، بخشی بسیار کوچک از این دو گیگاتن را به خود اختصاص داده‌است. با این وجود حیات حیوانات به شکلی برگشت‌ناپذیر تحت تاثیر طراحی‌های انسانی قرار گرفته‌است.

اگرچه وزن زیست‌توده بشر تنها 0.06 گیگاتن کربن است، فراوانی بشر 10 برابر بیشتر از حیوانات پستاندار است. اما حیوانات خاصی نیز وجود دارند که به واسطه نیاز شدید بشر به آنها فراوانی بیبشتری نسبت به دیگر گونه‌ها دارند: دام و طیور، به ویژه گاوها و خوک‌ها نزدیک به 60 درصد از جمعیت کل پستانداران زمین را تشکیل می‌دهند. در میان پرندگان نیز اکثریت با پرندگانی است که انسان‌ها نیاز بیشتری به آنها دارند. از این رو وزن زیست‌توده مرغ و خروس سه برابر بیشتر از دیگر پرندگان است.

پیش از بومی‌سازی دام و طیور و ابداع کشاورزی، و پیش از انقلاب صنعتی، چشم‌انداز طبیعی چهره‌ای متفاوت از این داشت که اگرچه پیش‌بینی آن کار دشواری است،‌اما محققان حدس می‌زنند تمدن بشری تاکنون 85 درصد از زیست‌توده پستانداران را نابود کرده و زیست‌توده گیاهان را به نیم رسانده‌است.

این حذف ناخواسته تاثیری گسترده بر زیست‌کره داشته‌است و وضعیتی را به بار آورده‌است که به واسطه آن دانشمندان اکنون زمین را در میانه رویداد انقراض عمومی تصور می‌کنند، انقراضی که تقریبا بی‌سابقه خواهد بود.