خبرگزاری مهر - گروه ورزش: اگر کرونایی وجود نداشت و پایِ تغییرات فراگیر و اجباری این ویروس به میان نمی آمد امروز پرونده سی و دومین دوره بازی های المپیک تابستانی بسته شده بود و حتی نیم نگاه خیلی از کشورهای حرفه ای و پیشرفته به دوره آتی المپیک شده بود اما واقعیت امروز این است که هنوز بازی های توکیو برگزار نشده و به همین دلیل تب و تاب‌ها، استرس ها، پیش بینی ها و دیگر باید و نبایدها در مورد آن باقی است.
بر اساس روز شمار المپیک توکیو که از چند هفته پیش دوباره شروع شد، کمتر از یک سال دیگر این دوره بازی ها آغاز می شود. مدت زمانی که در شرایط عادی هم برای آماده سازی حضور در چنین میدان بزرگی کافی نیست چه برسد به حالا که تعطیلی چندماهه همه فعالیت ها، شرایطی استثنایی را در ورزش حاکم کرده است با این حال حرکت امید بخشی برای رهایی از این شرایط خاصِ نامطلوب در ورزش ایران دیده نمی شود.
دست روی دست گذاشتیم برای نمایش جهانی
اهمیت المپیک نیاز به توضیح و تفسیر ندارد. همین بس که بعد از جنگ جهانی که باعث لغوِ کلی دو دوره بازی های المپیک شد، کرونا تنها عامل بازدارنده در برگزاری سر وقت این بازی ها به حساب می آید؛ بسیاری از رویدادهای جهانی ورزش در حالی به خاطر کرونا لغو شدند که هنوز زمان جدیدی برای برگزاری آنها مشخص نشده اما در مورد المپیک از همان ابتدا بر تعویق حداکثر یک ساله آن تاکید شد و خیلی زود هم مرداماه ۱۴۰۰ به عنوان زمان جدید مصوب شد.
این یعنی کوتاه نیامدن مسئولان IOC از المپیک در حالیکه جهان همچنان درگیر کرونا و ورژن های جدید این ویروس است. عاملی که باعث شده در کشوری مانند ایران هیچ نشانی از المپیک نباشد و اصلا هیچ آمد و رفتی ویژه این رویدادو برداشتن موانع آن انجام نشود اما در عین حال مدام حرف از المپیک باشد و اعزام قطعی کاروان به این رویداد و حتی ابراز امیدواری نسبت به چگونگی حضور!
اگر قصد رقابت داریم، بسم الله
به خاطر کرونا و وضعیت قرمز و هشداری که در ایران ایجاد کرده، ورزش همچنان در حالت سکون و ایستایی به سر می برد و خیلی از رشته ها در حد نفس کشیدن و برنامه ریزی های سطحی به حیات خود ادامه می دهند چون هنوز مجوزی برای شروع به کار ورزشی ها و بازگشت آنها به شرایط عادی صادر نشده است.
همین موضوع دلیل و توجیهی شده برای امتناع از آغاز برنامه های المپیکی و بسنده کردن به ادامه شخصی و انفرادی آنها توسط المپین ها در حالیکه المپیک و چگونگی حضور در آنها به حرکت جدی تر از این نیاز دارد.
درست است که در این شرایط که کرونا جان هزاران نفر را گرفته و همچنان در کمین دیگر افراد نشسته، حفظ سلامت ورزشکاران اولویت اصلی است اما این مسئله نباید توجیهی بر دور شدن بیش از حد آنها از برنامه ها و تمریناتی در حد و شانِ المپیک شود به خصوص که در برخی کشورها حرکت های المپیکی رو به جلو شده است.
تقریبا تا یکی دو ماه گذشته شرایط مقابله ورزشی با کرونا در تمام کشورها یکسان بود - تمام فعالیت ها لغو و هیچ رویداد و برنامه ای اجرا نمی شد- اما با مسجل شدن ادامه حیات کرونا در شکل و شمایل مختلف و لزوم همزیستی با آن، به تدریج ورزش در برخی کشورها از پیله توقف و رخوتی که در آن احاطه شده بود، خارج شد. مسابقات باشگاهی فوتبال در بسیاری کشورها از سر گرفته شد، لیگ بسکتبال NBA برگزار شد و ... در ایران هم نه تنها لیگ برتر فوتبال ادامه پیدا کرد بلکه در برخی رشته ها اردوهای باشگاهی هم آغاز شده است با این حال «چرا باید برای شروع تمرینات ملی و المپیک همچنان دست روی دست گذاشت و منتظر بهبود صد درصدی وضعیت شد که مشخص نیست چه زمانی حاصل می شود؟»
البته پاسخ این پرسش ارتباط زیادی به چگونگی حضور در المپیک و برنامه مدیران برای آن دارد. اگر بدون توجه به نتیجه و عملکرد، صرفِ حضور مهم است و اینکه صرفا کاروانی به المپیک اعزام شود که انتقادی به این تاخیر و دست دست کردن ها وارد نیست اما اگر رقابت با دیگر کشورها و حضور کیفی بخشی از اهداف المپیکی ورزش ایران را برای توکیو معطوف به خود کرده، پس چرا برای آن قدمی برداشته نمی شود؟
تعداد ورزشکارانی که برای المپیک کسب سهمیه کرده اند، محدود است. تعداد نفراتی که شانس مسلم مدال آوری در این بازی ها به حساب می آیند هم محدودتر، واقعا مسئولان نمی توانند برای این جمعیت کوچیک اما تعیین کننده شرایطی مهیا کنند تا بدون دغدغه تمرینات‌شان را از سر بگیرند؟
دور از ذهن نیست که با هماهنگی ستاد ملی مبارزه با کرونا، رعایت کامل پروتکل های بهداشتی و در یک فضای قرنطینه می توان فضای المپیکی را برای ورزشکارانی که این رویداد مهم را در پیش دارند، مهیا کرد اگر این رویداد و چگونگی حضورش جزو اولویت هاست.
ارکان المپیک را نادیده نگیریم
به گزارش خبرنگار مهر، «پیر دوکوبرتن» بنیانگذار بازی های المپیک مدرن حضور در المپیک را مهمترین اصل در رابطه با این بازی ها عنوان کرده اما غیرقابل انکار است که امروز برنده شدن هدف اصلی برای المپیک است و به همین دلیل در خیلی از کشورها این بازی ها جدی گرفته شده و برای آن سرمایه گذاری های کلانی انجام می شود.
به همان اندازه که پیروزی و دستیابی به مدال المپیک نام و آوازه وصف نشدنی به همراه دارد، دست نیافتن به نتیجه و بردهای قابل توجه در این صحنه هم حس حقارت به جان ورزشکار و کاروان کشورش می اندازد و همین مسئله بیانگر اهمیت برد و باخت به عنوان ارکان کلیدی در المپیک است.
برای رسیدن به بخش مثبت این رکن یعنی برد و در کل ارائه عملکرد کیفی در توکیو، داشتن مسئولیت کاغذی و همراه بودن مدیران با جریان روز چاره ساز نیست. آنها برای نمایش ورزش ایران در بزرگترین رویداد جهانی باید همزیستی با کرونا برای جلوگیری از هدر رفتن بیشتر زمان و آغاز زودتر برنامه ها و اردوها معنا کنند.
مگر نه اینکه پیش‌بینی می شود معضل کرونا همزمان با المپیک هم وجود داشته باشد پس چرا باید برای شروع تمرینات المپیکی منتظر پایان بحران کرونا بود؟!
