خدا حــــافظ ای مـــاه خوب خـــدا

خدا حافظ ای اصل ماه دعـــــــا

چه خوش بود شبهـــای احیـــای قدر

مناجــــــات مردم به ذکر و ثنــا

چنــــــان غصه دارم که تو می روی

همانند طفــــــلی که جوید ابـــا

و یا شیرخواری که بر مــــــام خود

بگرید که تا بـــــاز گیرد غـــــــذا

کنون بعد از آن عیـــــد فطرت رسد

همه پــاک از هر بدی و خطــــــا

ندارد کسی میــــــل طغیـــــان به سر

نخواهــــد کسی راه کج بهر پـــــا

به شکرانه این صفـــــا و صمیــــــم

همه شـــــاکرند تا بر آرند نــــــدا

به خیلی عظیم در نمـــــازی بزرگ

بخوانند قنوت یکدل و یک صـدا:

«خـدایا توئی اهل جود و سخــــــــا

خدایـــــا تراست عزت و کبریـــــا

خدایا عظیـــــمی تو و فیـــــض تو

جَبَروت داری به ارض و سمــــــــا

خدایــــا توئی اهل رحمت و عفـــو

تو آمرزنده ای، هستی اهل تقــــــــا

به اسلامیـــــان این روز عظیــــــــم

بود عیـــــــد و هم بر نبی مصطفی

بر او ذُخــــر باشد، شرف هم مزیــد

کــــرامت ز تو بر همـــه ماســـوا

خدایـــــــا درودی به احمـــد فرست

و بر اهـــل بیت جمله آل عبـــــــا

خدایــــــا به هر خیر داخــــــل نما

تو ما را بمــــــــــانند آل طهـــــــا

خدایــــا برونم کن از هــــــر بدی

که بر آل احمـــــــــد نکـردی روا

خـــــدایا زتو خواهـــم ای رب من

بریزی به من فیـــض بی منتهــــــا

ز تو خواهم هر خیـر که خواهد زتو

برین بندگانت که هست مجتبـــــا

پناهـــم به توست از همه شر و عیب

همــــــــانند آنان»، بر آنم «رضــــا»