به گزارش آنا، عبدالله کوردی تنها عضو این خانواده چهار نفره است که توانست از این حادثه جان سالم به در برد. این حادثه تلخ زمانی اتفاق افتاد که قایق حامل آن‌ها از شهر ساحلی بدروم در ترکیه به سمت جزیره کاس در یونان حرکت کرد که در آب‌های آیگان واژگون شد. عبدالله به خبرگزاری دوگان می‌گوید: «وقتی آب به داخل قایق آمد و آن را غرق کرد، ترس تمام وجود مسافران را گرفت.»

او که نای صحبت کردن ندارد، ادامه می‌دهد: «همه ما جلیقه نجات به تن داشتیم. من با یک دست همسرم را گرفته بودم و با دست دیگرم دو پسرم را، اما در یک لحظه بچه‌ها از دستم لیز خوردند. ما تلاش کردیم خود را به قایق برسانیم اما در یک چشم برهم زدن واژگون شد. دیگر نتوانستم صدای همسر و فرزندانم را بشنوم. با دنبال کردن نور چراغ‌ها خود را به ساحل رساندم. در آنجا به دنبال همسر و پسرانم گشتم اما هیچ نتیج‌ه­ای نداشت. با خودم فکر کردم شاید از ترس مجبور شده­‌اند به بدروم بازگردند. به محل قرارمان رفتم اما باز هم اثری از آن‌ها نبود. آنجا بود که به بیمارستان شهر رفتم و با تلخ‌ترین حقیقت زندگی‌ام روبه‌رو شدم».

در آن حادثه 12 پناه‌جو که گفته می‌شود همگی‌شان سوری بودند، جان خود را از دست دادند. آیلان سه‌ساله (همان کودکی که به خبر نخست رسانه‌ها تبدیل شد)، گالیپ برادر پنج‌ساله‌اش و مادرش ریحان جز قربانیان بودند. بدین ترتیب این آمار جدید را باید به قربانیان بحران اخیر مهاجران در مرزهای اروپا اضافه کرد.

عبدالله 40 ساله می‌گوید پیش از آنکه این سفر مرگبار را با خانواده‌اش آغاز کند، دو بار دیگر نیز تلاش کرده بود که یک‌بار نیروهای ساحلی ترکیه و بار دیگر قاچاقچیان مانع از رسیدن آن‌ها به مقصدشان شدند. وی در این زمینه می‌گوید: «پیش از این دو بار به قاچاقچیان پول دادیم تا ما با به جزیره کاس برسانند. در تلاش نخست، نیروهای ساحلی ما را بازداشت کردند و پس از چند ساعت آزاد شدیم. در دفعه دوم نیز قاچاقچیان به حرف خود وفا نکردند و پس از گرفتن پول، قایق را نیاوردند.»

کرک دی، مدیر کمیته نجات بین‌المللی در جزیره لسباس یونان، با هشدار درباره اینکه ممکن است مهاجران بیشتری این راه را انتخاب کنند، می‌گوید: «قایق‌های فرسوده‌ای که برای چنین مسافرت‌هایی استفاده می‌شود، به‌هیچ‌وجه قابل‌اعتماد نیستند. علاوه بر این، بسیاری از مسافران این قایق‌ها نیز از جلیقه نجات استفاده نمی‌کنند که همین موضوع خطر را چند برابر می‌کند.»

تیما، خواهر عبدالله که 20 سال پیش به کانادا مهاجرت کرد و هم‌اکنون در ونکوور است، می‌گوید: «تمام اقدامات لازم برای مهاجرت آنها به کانادا را انجام دادم. حتی تعدادی از دوستان و همسایگان با سپردن پول، خود را حامی مالی آن‌ها معرفی کردند، اما مقامات دولتی در کمال تعجب با درخواست ما مخالفت کردند.»

عبدالله که حالا قصد دارد بدن عزیزانش را در زادگاه خود یعنی شهر جنگ‌زده کوبانی به خاک بسپارد، در کمال ناامیدی تنها یک درخواست از جامعه بین‌الملل دارد: «نگذارید این اتفاق برای دیگران تکرار شود.»