براساس گزارش ساینس ادونس، اگرچه این مردمان به صورت روزانه به این عمق شیرجه نمی‌زنند و برای مدتی طولانی در زیر آب نمی‌مانند،‌ اما بیش از 60 درصد از زندگی کاری خود را در زیر آب سپری می‌کنند.

نتایج تحقیقات جدید نشان می‌دهد این گروه بومی برای اینکه بتوانند در زیر آب عملکرد خوبی از خود نشان دهند، سازگاری‌های ژنتیکی و فیزیکی متناسب با سبک زندگی غیرعادی خود پیدا کرده‌اند. این نتایج نشان می‌دهند اگرچه انسان خود را در قله جهان طبیعت می‌داند، تکامل هنور گروه‌ها و افرادی را درگیر خود نگه داشته‌است تا بتوانند با محیط زندگی و سبک زندگی عجیب و غیرعادی خود سازگاری بیشتری پیدا کنند.

باژائو لاوت‌ها به صورت سنتی روی خانه‌های قایقی زندگی کرده‌اند و از منابع غنی صخره‌های مرجانی و جنگل‌های مانگرو در این منطقه بهره‌برداری می‌کنند. طی قرن بیستم گروهی از این افراد در سواحل سکنی گزیدند اما زندگی براساس تکنیک منحصر‌به‌فرد ماهیگیری خود را ادامه دادند.

از آنجایی که تنها تجهیزات غواصی این افراد عینک‌های غواصی چوبی و چند وزنه دستی است، موفقیت آنها به توانایی‌ در شیرجه در عمق و نگه داشتن طولانی مدت نفسشان بستگی دارد.

گروهی بین‌المللی از محققان با مطالعه روی این کولی‌های دریایی دریافتند این افراد نسبت به روستاییان همسایه که با کشاورزی گذران زندگی می‌کنند طحال بزرگتری دارند. این موضوع درمورد جوامع باژائو که غواصی نمی‌کردند نیز صدق می‌کرد و این نشان از وراثتی بودن بزرگتر شدن طحال در گروهی از افراد را دارد که از گذشته تاکنون با غواصی در اعماق آب زندگی کرده‌اند.

ابعاد طحال از آن رو اهمیت دارد که محل ذخیره‌سازی گلبول‌های قرمز خون است. در حین شیرجه، طحال منقبض شده و این سلول‌های مازاد خونی را به جریان خون می‌فرستد و حجم اکسیژن خود را افزایش می‌دهد،‌ویژگی که می‌توان در حیوانات غواصی مانند فوک‌ها یافت. بررسی‌های ژنتیکی این افراد همچنین نشان می‌دهد یکی از ژن‌ها در این افراد دچار تغییر شده‌است. ژنی به نام T4 که توسط غده تیروئید تولید می‌شود و می‌تواند میزان متابولیسم بدن را افزایش دهد و به این شکل بدن در برابر کمبود اکسیژن مقاومت کند.

دیگر ژن‌های دستخوش تغییر در بدن این گروه با واکنش بدن نسبت به غواصی در ارتباط بوده‌اند. یکی از این ژن‌ها باعث خروج خون از اندام‌ها و مناطق غیرحیاتی و جاری شدن آن به سمت مغز، قلب و ریه‌ها می‌شود. ژن دیگر از تشکیل میزان بالای دی‌اکسید کربن در بدن جلوگیری می‌کند و تمامی این تغییرات نشان از آن دارند که کولی‌های دریا بتوانند برای مدتی طولانی‌تر به عمق بالاتری از آب شیرجه بزنند.