در مسابقات جهانی سال 90 بانویی از شهر قم درخشید و توانست بعداز 40 سال اولین مدال طلای جهانی در رشته رزمی بانوان را از آن خود کند، وی بعد از این مدال آوری، توانست بار دیگر یک مدال طلا و یک مدال نقره جهانی دیگر را کسب کند، وی تنها آرزویش مدال آوری به شوق دیدار با مقام معظم رهبری است.

قهرمان 21 ساله بسیجی در گفتگو با سایت زنان قم به موارد خواندنی و جالبی اشاره کرده است که مشروح آن را در ادامه می خوانید:

* لطفا خودتان را معرفی کنید؟

خدیجه رضایی هستم متولد سال 1371 و از سال 89 به عضویت تیم ملی در آمدم و در رشته رزمی ووشو فعالیت می کنم. در سال 90 و در مسابقات جهانی فرانسه به لطف خدا توانستم مدال طلا را بعداز 40 سال نصیب کشور عزیزم کنم.

* مشوق اصلی تان چه کسی بوده است؟

از دوران کودکی همواره پدرم بسیار به ورزش من اهمیت می داد و دوست داشت در زمینه هنرهای رزمی پیشرفت کنم بعداز ورود به تیم ملی دوست و مربی عزیزم خانم سلیمانی عامل اصلی موفقیت های من بودند.

* آیا خدیجه رضایی تنها به ورزش فکر می کند یا ادامه تحصیل هم می دهد؟

هیچ وقت ورزش کردن را بهانه ای برای فرار از درس قرار نمی دادم چراکه به قول مربی ام ورزشکار بی سواد ارزشی ندارد بنابراین همیشه به درسم نیز در کنار ورزش اهمیت می دادم و درحال حاضر دانشجوی رشته تربیت بدنی در دانشگاه قم هستم.

* به نظر شما اخلاق ورزشی به چه معنی است؟

اخلاق ورزشی یعنی مرام پهلوانی،یعنی نباید افتخارات ورزشی سبب پدید آمدن غرور شود. به قول معروف درخت هرچه پربارتر سر به زیرتر بنابراین یک انسان پربار و فرهیخته نیز نباید اجازه دهد غرور بر وی چیره شود چراکه اگر مقامی بدست می آید از دعای خیر همین مردم است و قطعا لطف خدا شامل حال وی شده که او چنین جایگاهی یافته است. به نظر من اخلاق ورزشی یعنی اینکه یک مدال آور پیرو اخلاق پسندیده ورزشی حرمت مدال خود را نگه داشته و شکر خدا را به جای بیاورد.

* موفقیت از نظر شما به چه معناست؟

موفقیت یعنی آرامش و رضایت خدا یعنی به جایگاهی برسی که بتوانی به تمام گذشته و کارهایت افتخار کنی، یادم می آید چند وقت پیش نوشته ای از دوران کودکی ام را یافتم که در آن نوشته بودم دوست دارم قهرمان جهان شوم این درحالی بود که ماه ها از قهرمانیم می گذشت و من به آرزوی کودکی ام دست پیدا کرده بودم بنابراین احساس خوبی به من دست داد اما نباید کسب موفقیت های مقطعی ما را از ادامه کار منصرف کند بلکه برعکس باید هر موفقیتی آغاز و راهی برای رسیدن به پله های بعدی موفقیت باشد.

* آیا تا بحال شاهد ناداوری بوده اید؟

بله بارها در مسابقات بین المللی شاهد این قضیه بوده ایم این درحالی است که به دلیل داشتن حجاب و البته بازی های سیاسی که چهره ورزش را نیز دربرگرفته است این ناداوری در اغلب مواقع در حق بانوان ایرانی اتفاق می افتد و چیز تازه ای نیست.

یکی از این مواردناداروی درحق دوست خوبم پریسا حیدری در مسابقات جهانی فرانسه بود و وی به دلیل قضاوت نادرست موفق به دریافت مدال طلا نشد.

* با توجه به اینکه همزمان دانشجو هستید و در تیم ملی هم فعالیت می کنید، آیا برنامه روزانه تان شما را تحت فشار نمی گذارد ؟

چرا مسلما کسی که موفق به عضویت در تیم ملی می شود باید همیشه بهترین باشد و این بهترین بودن هزینه دارد چراکه ما هرساله مسابقات انتخابی داریم و به دلیل ورود استعدادهای جدید والبته خوب، باید همیشه تمرین داشته باشیم و از سطح کیفیت رزمی خود نکاهیم.

من فکر می کنم عضویت در تیم ملی کار سختی است و سخت تر از آن حفظ جایگاه است چرا که ورزش رزمی همیشه استعدادهای جدید و خوبی را در خود دارد، در کنار همه اینها باید دانشگاه و درس را نیز حفظ کرد چرا که به قول مربی خوبم بی سوادی آفت ورزش است.

من تقریبا روزانه باید به دانشگاه رفت و آمد کنم و در بین کلاسهایم به باشگاه برای تمرین بروم به همین دلیل هر روز 6 صبح از خانه به سمت دانشگاه حرکت می کنم و در ساعات آزاد خود را به باشگاه می رسانم با این اوصاف 6 عصر به خانه می رسم و بعداز انجام کارهای شخصی 3 ساعت بدنسازی کار می کنم و با این برنامه فشرده تقریبا فرصت تفریح راندارم اما سعی می کنم روزهایی که وقت آزاد دارم به صلح رحم بپردازم و خودرا منزوی نکنم.

* آیا خاطره خوبی از دوران ورزشی خود دارید؟

خاطره خوب که زیاد است اما خاطره ای که باعث افتخارم شد مربوط می شود به مسابقات جهانی ویتنام، خوب ما همواره در مسابقات بین المللی به دلیل مسلمان بودن سعی بر حفظ کامل حجاب داریم و در آنجا نیز وضع به همین منوال بود تا اینکه دیدیم یکی از پیشکسوتان رزمی کار ویتنام برای دیدار و گفتگو به میان بانوان ورزشکار آمد و به طبع فرهنگ خودشان مشغول دست دادن و صحبت با ورزشکاران شد، اما زمانی که به سمت ما آمد تا صحبت کند بدون اینکه ما درخواستی از ایشان داشته باشیم به دلیل حجاب ما فاصله خودرا حفظ کرد و برخورد متین تری داشت واین موضوع برای ما باعث افتخار شد و بیش از پیش به حجاب خودمان بالیدیم.

* خاطره تلخی هم دارید؟

بله مربوط می شود به ناداوری که در حق دوست خوبم پریسا حیدری شد و او از مدال طلا بازماند، به دلیل اینکه مسابقه او قبل ازمن برگزار شد تاثیر منفی زیادی در روحیه من برجای گذاشت و من انرژی خوبی برای انجام مسابقه فینال نداشتم اما پریسا با اینکه حال مساعدی نداشت و به شدت تحت فشار روحی قرار داشت به کنار زمین آمد با تمام وجود مرا تشویق می کرد، نمی توانم بگویم چقدر در روحیه من تاثیرمثبت داشت اما با تمام وجود سعی کردم از حق او و خودم دفاع کنم و با تشویق های پریسا مدال طلا را از آن خود کردم، در آن لحظه هم خوشحال بودم و هم ناراحت، خوشحال از اینکه چنین دوست خوبی دارم و ناراحت از ناداوری که در حقش شد و او را از مدال طلا دورکرد.

مطلب فوق مربوط به سایر رسانه ها می باشد وخبر گزاری فارس صرفا آن را باز نشر کرده است