به گزارش فرهنگ نیوز، نوشتار آیت الله صافی گلپایگانی به شرح زیر است:
ابوالقاسم عبدالعظیم بن عبدالله بن علی بن الحسن بن زید بن السبط الاکبر الامام ابی محمد الحسن المجتبی علیه‌الصلوة و السلام یکی از اعاظم ذرّیه رسول و فرزندان مرتضی و بتول صلوات‌الله علیهم اجمعین و از شخصیت‌ها و معاریف علمای اهل‌بیت(ع) و بزرگان صحابه حضرت جواد و حضرت هادی علیهماالسلام و محارم اسرار ائمه علیهم‌السلام است و علی‌الظاهر چون با حضرت رضا علیه‌السلام در سلسله نسب به حضرت امیرالمؤمنین و حضرت زهرا علیهماالسلام در یک طبقه بوده، از اصحاب آن حضرت نیز بوده است و اگر چه برحسب روایتی، عصر امامت امام عسکری علیه‌السلام را درک نکرده است، ولی احتمال اینکه درک خدمت آن حضرت را کرده باشد قوی است.
یکی از کارهای الهی و ماندگار این شخصیت عظیم اسلام، مسئله عرض دین او بر امام زمان خود است. از اینکه چنین شخصیتی در مقام عرض دین خود برآمده است، اهمیت تصحیح عقاید، اعم از آنچه واجب‌الاعتقاد یا فراتر و بیشتر از آن است، معلوم می‌شود.
در موقفی که بزرگواری، مثل حضرت عبدالعظیم حسنی علیه‌السلام با آن همه علم و آگاهی از کتاب، سنّت و تألیف کتاب خطب امیرالمؤمنین علیه‌السلام و با عقایدی که صددرصد و به یقین جزمی و قطعی به آنها معتقد بوده است، باز لازم می‌داند که این عقاید را حضور مبارک امام عرضه بدارد تا از امام علیه‌السلام تصدیق و امضای صحّت آنها را دریافت کند، دیگران به طریق اولی باید به عرض دین خود مبادرت کنند و برای اطمینان بیشتر و نه فقط به یک نفر بلکه به اشخاص متعدد از رجال عالم به قرآن، حدیث و معارف اهل‌بیت علیهم‌السلام و آنهایی که علمشان را از آن بزرگواران گرفته‌اند، عرضه بدارند.
در این میدان باید با کمال تواضع و فروتنی کالای عقیدتی خود را به عرض خبرگان مورد اعتقاد و عالم به صحیح و ناصحیح و کامل و ناقص آن برسانیم.
در عصر ما مسئله عرض دین به دین‌شناسانی که دین را از قرآن کریم و احادیث اهل بیت علیهم السلام شناخته‌اند، مسئله‌ای است که باید همگان مخصوصاً نسل جوان و دانشجویان عزیز و دانشگاهیان متعهّد و متدیّن به آن توجّه کامل داشته باشند؛ زیرا دست تحریف و تأویل و تصرّف و اعمال سلیقه‌های شخصی به علل متعدد از جمله غرب‌زدگی از سوی معدودی که به اصطلاح خود را روشنفکر می‌شمارند به سوی عقاید و تعالیم دینی دراز شده و اشخاص فاقد صلاحیت‌های علمی به صورت کارشناس امور دینی در قالب مصاحبه، میزگرد، سخنرانی و نوشتن مقاله، ارزش‌های اسلام و التزامات مردم را به عقاید و احکام شرعی هدف قرار داده و چنان وانمود می‌کنند که روشنفکری، عدم تعهّد به مدالیل کتاب و سنت و اصطلاحات دینی و محدود نبودن در چارچوب کتاب و سنّت است و به گمان خود، روشنفکرانه دریافت‌های علما و فقها را در امتداد قرن‌های متمادی تخطئه کرده و بسیاری از احکام الهی را با مزاج عصری که ساخته غرب یا شرق است مناسب نمی‌دانند و برخی برنامه‌های شرعی و نظامات جزائی و اجتماعی و غیرها را زیر سئوال برده و در عقاید نیز با افکار به اصطلاح عارفانه‌ای کتاب و سنّت را تعریف و توصیف می‌کند و خلاصه راهی می‌روند که اگر ادامه یابد التزامات دینی بسیاری را سست می‌کند.
کار مهمّ و بزرگ انبیا این بود که مردم را به برنامه‌هایی که از سوی خدا تبلیغ کردند، مؤمن ساخته و آنها را به عمل به این تعالیم وجداناً متعهّد کردند؛ کاری که از هیچ یک از قشرهای به اصطلاح برجسته و نوابغ فکری برنیامده و برنخواهد آمد.
این افراد به اصطلاح روشنفکر هرکجا پیدا شدند با این ایمان برخورد دارند و خارج بر آن هستند و به این افتخار می‌کنند که در تمام یا بعض از این باورها خدشه وارد کرده و تعهّد مردم را کم کنند و دین را طبق اندیشه خودشان، که متأثر از اوضاع و احوال بیگانگان است، تفسیر کرده و اصالت‌های اسلامی را مورد تردید یا انکار قرار دهند.
متأسفانه این روش‌ها که به صورت گرایش به دین و مذهب و مذهبی بودن ابراز می‌شود کم و بیش در زن و مرد اثر گذارده و یک وسوسه در بعض مسائل مسلم مذهبی و تعهدات اسلامی در بعضی دیده می‌شود.
ناگفته نماند که طبع این‌گونه برخوردهای تردیدانگیز یا توهین‌آمیز با مسائل مقبوله و مورد احترام و تقدیس جامعه شهرت‌بخش است و افرادی که می‌خواهند اسم و آوازه‌ای بدست بیاورند و از راه‌های صحیح عاجزند، این راه را پیش می‌گیرند و هر چه در این راه هتّاکی بیشتر نشان داده شود و بی‌پرده و صریح‌تر انکار و اهانت شود و به ارزش‌های جامعه تندتر حمله کنند، بیشتر موجب شهرت می‌شود و عده‌ای هم که آن ارزش‌ها را معارض با هواها و منافع خود می‌دانند، بیشتر از آن استقبال می‌کنند.
بسیاری از غرب‌زده‌ها و متجدّد مسلک‌ها، نویسنده و گوینده‌ای را آزاداندیش و روشنفکر می‌دانند که در حمله به مقدّسات و باورهای جامعه و مسخره‌کردن آنها بی‌پروا و گستاخ باشد.
کتاب سلمان رشدی مرتد که عاری از هرگونه استدلال و برداشت منطقی و معقول بود و حاوی هیچ نکته و ردّ و ایراد خردپسند نبود، تنها به علّت گستاخی مفرط و اهانت به مقامات مقدسه و شخصیت‌هایی که همه از آنها احترام می‌کنند و حریم قداست آنها را محترم می‌شمارند، در محافلی که حدّ و حدودی برای آزادی اشخاص قائل نیستند، روشنفکرانه و آزاد‌اندیشانه تلقّی شد و از رهگذر هتک این قداست‌ها و اهانت به مقدّسات مسلمانان مشهور گردید، و استعمار هم برای همین اهانت او به اسلام از او حمایت و دفاع کرد و گرنه کتاب فاقد محتوای منطقی و استدلالی است.
به این جهات، نسل جوان ما اگر بخواهد از شرّ اضلال این روشنفکرهای اسمی در امان بماند و دین راستین اسلام را پاک و همان طور که نازل بر پیامبر اکرم‌صلی الله علیه وآله شده است از منابع اصیله و اصلیه فرا بگیرد، باید یا شخصاً مراجعه به این منابع نماید و بدون تأویل و توجیه، دلالت کتاب و سنّت را حجت بداند و یا به اسلام‌شناسان ـ یعنی آنها که در مکتب اهل بیت‌علیهم السلام و با غور و بررسی در این دو منبع اسلام را آموخته‌اند ـ رجوع کند. اینان را همه می‌شناسند. ابوذرها و مقدادها و سلمان و سلیم‌ها و محمدبن‌مسلم‌ها و ابن ابی عمیر و فضل بن شاذان و ابن بابویه‌ها و کلینی‌ها و شیخ طوسی‌ها و شاگردان آنها و شاگردان شاگردانشان تا زمان حاضر از علما و فقها و مراجع هستند؛ این قشر از علماء هستند که در اعصار و ادوار متمادی اسلام را از منابع اصیل و أصل اخذ کرده و یداً بید به اخلاف سپرده‌اند و اگر این رجال با اخلاص نبودند از قشرهای دیگر حفظ این امانت بر نمی‌آمد و در غوغاهای بحث‌های به اصطلاح عارفانه و افکار و سخنان صوفیانه این و آن، نه چیزی ثابت و خالص باقی مانده بود و نه مبانی اعتقادی اسلامی از گزند تحریف و تأویل مصون می‌ماند.
5700164
